شیوه روایت: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Pelakeaval (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: دارای ادبیات عامیانه (پخ) |
Pelakeaval (بحث | مشارکت‌ها) |
||
خط ۳۷:
{{گفتاورد|اهل خراسان مردم کرد بسیار دیده اند. بسا که این دو قوم با یکدیگر در خورده بوده اند؛ خوشایند و ناخوشایند. اما اینکه چرا چنین چشمهاشان به مارال خیره مانده بود، خود هم نمی دانستند. مارال، دختر کرد دهنۀ اسب سیاهش را به شانه انداخته بود، گردنش را سخت و راست گرفته بود و با گامهای بلند، خوددار و آرام رو به نظمیه می رفت.|محمود دولت آبادی|کلیدر،جلد اول<ref name="کلیدر"></ref>}}
این شیوه روایت در داستان های رئالیستی و ناتورالیستی، شیوه غالب است. حسین پاینده می گوید:
{{گفتاورد|استفاده از راوی سوم شخصی که صدای شخصیت ها را تابعی از صدای خود می کند، در بسیاری از داستان های رئالیستی رواج دارد. دیدگاه دانای کل و همچنین شکل های تعدیل شده ای از روایتگری سوم شخص دانای کل در داستان های رئالیستی نویسندگان ایرانی به کرّات به کار گرفته شده اند. یکی از این شکل های تعدیل شده، عبارت است از کاربرد نظرگاه دانای کل برای توصیف و نه ارزیابی و داوری. به سخن دیگر، راوی سوم شخص دانای کلی که در داستان های رئالیستی روایت داستان را به عهده دارد، از دانایی خود راجع به پیشینه ی رویدادها یا گذشته ی شخصیت ها یا احساسات و اعتقادات درونی آن ها، معمولاً به منظور دادن اطلاعات به خواننده استفاده می کند و می کوشد تا نظری غایی درباره ی وضعیت پیش آمده ندهد و در خصوص درستی یا نادرستی رفتار شخصیت ها داوری نکند. در شکل تعدیل شده دیگری از زاویه دید سوم شخص دانای کل (که نمونه هایش را در معدود داستان های کوتاه محمود دولت آبادی می توان دید)، دانایی راوی محدود به ذهن شخصیت اصلی است و صرفاً افکار او را به خواننده بازمی گوید، یا گاه به رویدادهای قبلی داستان (رویدادهای رخ داده پیش از آغاز داستان) اشاره می کند.|حسین پاینده|داستان کوتاه در ایران - جلد دوم
=== شخص متناوب ===
| |||