خواننده: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Hamid Hassani (بحث | مشارکت‌ها)
←‏پانویس: ویکی‌سازی
Hamid Hassani (بحث | مشارکت‌ها)
جز ویرایش و ویکی‌سازی جزئی
خط ۱:
'''خواننده''' (یا به زبان [[فارسی دری]]: «'''آوازخوان'''»)<ref>[http://www.bbc.co.uk/persian/afghanistan/2012/06/120613_mehdi_hassan_death_karachi.shtml مهدی حسن، 'شهنشاه غزل'، در پاکستان درگذشت]، بی‌بی‌سی فارسی</ref> یک [[موسیقی‌دان]] است که از [[صدا|صدای]] خود برای ایجاد [[موسیقی]] استفاده می‌کند. اغلب، خواننده با موسیقی‌دانان و آلت‌های موسیقی همراه می‌شود. با وجود آن‌که بسیاری از افراد برای تفریح می‌خوانند، تکنیک و مهارت خواندن (vocal skill)، اغلب ترکیبی از استعداد ذاتی و آموزش‌های حرفه‌ای است.<ref name="Musicguides">Pagep. 26, ''[[یهودی منوهین]] Music Guides'' - '''Voice''', Edited by Sir Keith Falkner, ISBN 0-356-09099-X</ref>
 
یک خوانندهٔ اصلی (lead singer)، آوازهای اصلی را برای یک [[آهنگ]] اجرا می‌کند؛ که درمقابل یک [[خواننده پشتیبان|خوانندهٔ پشتیبان]] (backing singer) قرار دارد که آوازهای پشتیبان (پس‌زمینه) یا هارمونی را می‌خواند. یک استثنا موسیقی پنج‌قسمتهٔ بی‌ساز ''[[موسیقی گاسپل|گاسپل]]'' است که در آن خوانندهٔ اصلی، بلندترین صدا را در میان پنج صدا دارد و یک ''descant'' (نوعی سرود مناجاتی) را می‌خواند اما [[ملودی]] را اجرا نمی‌کند.
خط ۵:
خواننده‌های حرفه‌ای، اغلب تحت تعلیم یک معلم موسیقی آواز قرار می‌گیرند.
 
== پیشینهپیشینهٔ خوانندگی در ایران ==
از مهمترین مُهرنگاره‌های خنیاگری (:موسیقی) در جهان؛ باید از آنچه که در "[[تپه چغامیش|چوغامیش]]" [[خوزستان]] برجای مانده، یاد کرد که در سالهای ۱۹۶۱-۱۹۶۶ میلادی، یافت شده است. این مهرنگاره ۳۴۰۰ ساله؛ سیمایی از بزم رامشگران را نشان میدهد. در این بزم باستانی، دسته ای خنیاگر(:نوازنده) دیده میشوند که هر کدام، به نواختن سازی سرگرم هستند. چگونگی نواختن و نشستن این رامشگران، نشان میدهد که آنها، نخستین دسته خنیاگران(:[[ارکستر]]) جهان هستند. در این گروه رامشگران، میبینیم که نوازنده ای "[[چنگ (ساز)|چنگ]]" و دیگری "[[شیپور]]" و آن دیگر "[[تنبک]]" مینوازد. چهارمین رامشگر در این میان، '''خواننده ای''' است که "[[آواز]]" میخواند.<ref>''[[امرداد (هفته‌نامه)|هفته‌نامه امرداد]]''، شنبه ۲۵ آذر ۱۳۹۱، سال سیزدهم، شماره ۲۸۸، ص ۶.</ref>