شفایی اصفهانی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۸:
شفایی اصفهانی ، گذشته از مهارتی که در بیان معانی عرفانی داشت ، در طنز و شوخ طبعی و هجو و بدیهه پردازی نیز از نام آوران شعر فارسی بوده است. شاه عباس صفوی نیز به شاعران طنزگو و نکته پرداز توجه خاصی داشت و شفایی گذشته از آن که پزشک مخصوص شاه بود ، به شیرینی سخن هم در نزد وی مشهور بود. از این روی پیوسته محترم می زیست. با این همه آگاهی و دانش شفایی شناخته ترین شاعر هجوپرداز ایران در روزگار صفویان است.
از شاعران گذشته تاثیر کسانی چون انوری ، [[خاقانی]] ، [[جمال الدین اصفهانی]] ، [[حافظ]] و [[سعدی]] آشکارا در شعر شفایی پیداست و بیشتر غزل های بابافغانی را استقبال کرده است. در شعر شفایی ، پس از دانش پزشکی اصطلاحات فلسفی به وفور یافت می شود.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده = |نشانی =http://www.eneshat.com/iranian/famous/shafaiee-esfahani |عنوان = شفایی اصفهانی|تاریخ بازدید =
== آثار ==
از تألیفات او ''بیست باب در [[طب]]''، مثنوی ''دیدهٔ بیدار''، مثنوی ''مهر و محبت'' و ''نمکدان'' را میتوان نام برد. او در انواع نظم، در [[قصیده]] و [[غزل]] و [[مثنوی]]، طبعآزمایی کردهاست. کلیات آثار وی در حدود ۱۵٬۰۰۰ بیت است.
دلیل اصلی شهرت : خاندان شفایی، همه پزشک بودند و او نیز از دانش آنان بهره برده بود. شفایی، حکمت نظری آموخت و گذشته از این، مردی با همت بلند و پر تلاش بود که صفویان، به پاس خلقیات و دانشش ، او را احترام می کردند، چنان که باری شاه عباس، به احترام او، از اسب پیاده شده است.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده = |نشانی =http://www.eneshat.com/iranian/famous/shafaiee-esfahani |عنوان = شفایی اصفهانی|تاریخ بازدید =
{{ادبیات فارسی}}
|