نومحافظه‌کاری: تفاوت میان نسخه‌ها

محافظه کاران نو، نامی که چندان هم برازنده آنها نیست، همچنین هیچ ربطی به کسانی که خواهان تضمین نظم مستقرند ندارند. آنها تقریباً همه ویژگی‌های محافظه کاری سیاسی به معنای رایج در اروپا را رد می‌کنند. یکی از آنها یعنی فرانسیس فوکویاما که به لطف رساله اش به نام «پایان تاریخ» مشهور شد با اطمینان می‌گوید: «نومحافظه کاران به هیچ روی نمی‌خواهند از نظم امور به گونه‌ای که هست یعنی مبتنی بر پایگان، سنت و بینشی بدبینانه به سرشت آدمی، دفاع کنند.»

فلسفه اشتروس از رهگذر شبکه‌ها و روابط استاد _ شاگردی (آلن بلوم، پل ولفوویتز، [[ویلیام کریستول]] و...) همچون شالوده تئوریک محافظه کاری نوین به کار رفت. اشتروس عملاً چیزی دربارهدربارهٔ مسائل سیاسی روز یا روابط بین‌المللی ننوشته‌است. نوشته‌های او را به سبب دشواری عالمانه اش در زمینه متن‌های کلاسیک یونانی یا نوشتارهای مسیحی، یهودی و اسلامی بسیار می‌خوانند و او را بیشتر به این عنوان می‌شناسند. افزون بر این او را به سبب توانمندی روش تفسیرش بسیار بزرگ می‌دارند.

برای محافظه کاری نو بر اتصال دو اندیشه موجود در نظریه استروس استوار است:نخستین، به تجربه شخصی او مربوط می‌شود. او که در جوانی شاهد زوال جمهوری وایمار زیر ضربه‌های همسو و خردکننده کمونیست‌ها و نازی‌ها بود چنین نتیجه گرفت که هر آینه دموکراسی ضعیف بماند و از ایستادگی در برابر جباریت حتی با دست یازی به زور سر باز زند هیچ شانسی برای پذیراندن خود ندارند. استروس در پیشگفتار نقد دین از نظر اسپینوزا نوشت: «جمهوری وایمار ناتوان بود و تنها در یک مورد از خود قدرت و بزرگی نشان داد. منظور واکنش شدیدش نسبت به قتل وزیر امور خارجه یهودی اش والتر رانتو در سال ۱۹۲۲ است. این جمهوری در مجموع عدالت بی بهره از زور یا عدالت ناتوان از دست یازی به زور را به نمایش گذاشت.»

در سال‌های ۱۹۷۰هانری جکسون سناتور دموکرات ایالت واشینگتن (که در سال ۱۹۸۳ درگذشت) توافقنامه‌های خلع سلاح هسته‌ای را به باد انتقاد گرفت و در این راستا نسلی از جوانان علاقه مندعلاقه‌مند به مسائل استراتژیک را تربیت کرد که در میان آنها می‌توان از ریچارد پرل و [[ویلیام کریستول]] نام برد که در آن سال‌های آلن بلوم را دنبال کرده‌اند.

بر پایه این تئوری چون که دو بلوک از توانایی آسیب رسانی جبران ناپذیر به یکدیگر برخوردار هستند مسئولان در [[آتش‌افروزی]] تردید می‌ورزند. از دید وهلستتر و شاگردانش MAD هم غیر اخلاقیغیراخلاقی شمرده می‌شد (به سبب ویرانی‌هایی که بر سر مردمان غیر نظامیغیرنظامی می‌آورد) و هم ناکارآمد (به این دلیل که به خنثی سازی دو جانبه زرادخانه‌های هسته‌ای می‌انجامید.) از آنجا که هیچ دولتمدار خردمند و به هررو هیچ رئیس جمهور آمریکا تصمیم به «خودکشی متقابل» نخواهد گرفت وهلستتر طرح «انصراف تدریجی» یعنی پذیرش جنگ‌های محدود را پیش نهاد همراه با کاربرد جنگ افزارهایجنگ‌افزارهای هسته‌ای تاکتیکی و سلاح‌های «هوشمند» با دقت بسیار که بتوانند به تجهیزات نظامی دشمن حمله برند. وی همچنین از سیاست کنترل سلاح‌های هسته‌ای که هماهنگ با مسکو پیش می‌رفت انتقاد می‌کرد زیرا به نظرش چنین می آمدمی‌آمد که این سیاست جلوی آفرینندگی تکنولوژیکی ایالات متحده را می‌گیرد تا تعادل ساختگی با اتحاد شوروی را حفظ کند.

الیوت آبرامز مسئول خاورمیانه در شورای ملی امنیت کاخ سفید و دوگلاس فیث یکی از معاونان سابق وزارت دفاع نیز از چهره‌های سرشناس محافظه کاران نوین هستند. همه اینان در پشتیبانی بی قید و شرط از سیاست دولت اسرائیل، هر حکومتی که در اورشلیم بر سر کار باشد، هم رای اند.

«گاهنامه‌ها»، مانند نشنال ریویو، کمانتری، [[نیو ریپابلیک]] (که زمانی آندریو سولیوان، جوان «پیرو استروس»، آن را اداره می‌کرد.)

* روزنامه Lemonde، ۱۶ Aprilآوریل ۲۰۰۳