رنگ (صدا): تفاوت میان نسخه‌ها

همان‌طور که همه مردم تفاوت بین رنگ سبز و سفید را می‌دانند، قدرت تشخیص اصوات مختلف نیز یک امر داخلی و خصوصی است و هر کس این قوه را از بدو تولد با خود دارد. محال است در جهان کسی پیدا شود که صدای بَم را از صدای زیر یا صدای [[کلارینت]] را از صدای [[ویولنسل]] تشخیص ندهد. اختلافات بسیار دقیقی بین اصوات هست که فقط غریزه می‌تواند صداها را از یکدیگر تمیز بدهد. یک شنونده دقیق و باهوش باید از رنگ آمیزی در موسیقی دو مقصود و دو نتیجه انتظار داشته باشد. اول اینکه تفاوت بین سازها و کیفیت صداهای مختلف آنها را بشناسد و دوم، به قدرت توصیفی صدای هر [[ساز]] آگاه گردد و منظور مُصَنِف را از به کار بردن صدای یک یا ترکیب چند ساز درک کند. مصنف موسیقی ممکن است تِمی داشته باشد که نواختن آن با [[ویلن]]، کلارینت، [[فلوت]] و [[ترومپت]] خوش صدا باشد منتهی یک چیز مصنف را وادار می‌کند که یک ساز را انتخاب نماید تا از لحاظ وصفی بهتر از سازهای دیگر منظور و مفهوم آن قطعه را ادا کند به عبارت دیگر ترجیح دادن یک ساز بر ساز دیگر فقط بنا بر شدت و ضعف قوه و قدرت وصفی ساز است. این مسئله، هم در مورد صدای یک ساز و هم در مورد ترکیب صدای چند ساز صدق می‌کند. البته هر سازی هر اندازه هم کامل باشد باز محدود است. یعنی دامنه اوج و حضیض آن.آن، شدت و ضعف و طرز اجرای آن همه محدود است. مثال بارز و جالب تیمبر. سمفونی ششم از [[بتهوون]] بخصوص موومان چهارم آن در فُرم آلگرو می‌باشد که در نجوای بین سازهای بادی برنجی کاملاً مشهود و قابل تفکیک می‌باشد.<ref>فُرم‌های موسیقی، آرون کوپلند، ترجمه دکتر مهدی فروغ ص ٦٢، انتشارات نگاه چاپ ١٣٦٤</ref>