سایاتنووا: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
ابرابزار |
|||
خط ۱:
{{جعبه نویسنده
| نام = سایات نووا{{سخ}}صیاد نوا
سطر ۳۷ ⟵ ۳۶:
سایات نُوا در دربار [[:w:en:Heraclius II of Georgia|هراکل دوم]] به سبب موقعیت خاص خود در مقام سفیر و نوازندهٔ مخصوص پادشاه، حسادت بسیاری از درباریان را برانگیخت. او با شعرهای زیرکانهٔ خود درباریان را مورد حمله و اعمال آنان را مورد تردید قرار میداد. این موضوع سبب شد تا دشمنانش با دستاویز قرار دادن عشق سایات نُوا به خواهر پادشاه وی را در دیدهٔ هراکل خوار سازند. بدین ترتیب، او در ۱۷۵۲ میلادی از دربار رانده شد. اخراج وی از دربار دو سال به طول انجامید. در این زمان سایات نُوا با نوشتن شعری خطاب به هراکل از بارگاه وی درخواست عفو و از او خواهش کرد تا مجدداً وی را در دربار خود بپذیرد تا بیگناهی اش را اثبات کند. او در ۱۷۵۴ میلادی بار دیگر به دربار باز میگردد. او که نمیتوانست ظلم و ستمی را که درباریان بر مردم روا میداشتند نادیده انگارد به سرودن شعرهایی در انتقاد از اعمال درباریان و در برخی مواقع حتی خود پادشاه کرد. برای آنکه بیشتر او را از معشوق (خواهر پادشاه) و از درباریان دور سازند، وی را مجبور کردند تا به کسوت روحانیان درآید. سایات نُوا در ۱۷۵۹ میلادی بر اثر فشارهای هراکل رسماً به لباس روحانیان درآمده و نام کشیش «استپانوس» را برای خود برگزید. وی، که در این زمان ۳۷ سال سن داشت، مجبور شد بقیهٔ عمر خود را در لباس روحانیان سپری کند.
در پی این وقایع، سایات نُوا را به ازدواج زنی از اهالی تفلیس به نام «مارمار» درآوردند. حاصل این ازدواج چهار فرزند به نامهای (ملیک سِت، اوهان، ماریام و سارا) بودند. در ۱۷۶۱ میلادی به [[بندر انزلی]] تبعید شد. او در کلیسای محل خدمت خود شروع به خطاطی و کتابهای بسیاری را رونویسی کرد که از آن جمله است «کتاب نارک» [[گریگور نارکاتسی]]. این دست نوشته در حال حاضر در موزهٔ کتابهای خطی در [[ماتناداران]] ایروان نگه داری میشود و در معرض نمایش عمومی گذاشته شده است. در ۱۷۹۵ میلادی [[آقامحمدخان قاجار]] با لشکری بزرگ به منطقهٔ قفقاز لشکر کشید. سایات نُوا فرزندانش را به [[موزدوک]] فرستاد اما خودش برای دفاع از [[صومعه هاقپات]] باقی ماند. در دوازدهم سپتامبر همان سال لشکر آقامحمدخان به تفلیس حمله کرد. در این حملات و طی یک هفته نبرد سخت سایات نُوا، که اکنون روحانی ای کهنسال بود، جان خود را از دست داد؛ جسد او را در همان مکان، در حیاط [[:w:en:Cathedral of Saint George, Tbilisi|کلیسای گئورگ مقدس]]، به خاک سپردند.<ref>{{cite book|last=Dowsett|first=Charles|title=Sayatʻ-Nova: an 18th-century troubadour: a biographical and literary study|year=1997|publisher=Peeters Publishers|location=Leuven|isbn=90-6831-795-4|authorlink=Charles Dowsett|p=362}}</ref>
== سبک شعر سایات نُوا ==
او در شعرهای خود از ادبیات مردمی ارمنی و دیگر ملتهای قفقاز و فرهنگ شرقی الهام گرفته و بهرهٔ بسیاری از آنها برده است. از سایات نُوا قریب به ۱۲۰ شعر ترکی، سی شعر گرجی و هفتاد شعر به زبان ارمنی بر جای مانده است. شهرت او بیشتر در زمینهٔ شعرها و تصنیفهای عاشقانه است. از آنجایی که سایات نُوا از طبقهٔ مظلوم جامعه برخاسته بود به خوبی با وضعیت آنها آشنایی داشت. او سرایندهٔ نیکی و زیبایی، محکوم کنندهٔ فاصلههای طبقاتی و دوستدار آزادی بود و همواره در شعرهای خود در مورد بی عدالتیها سخن سر میداد، ظالمان زمانه را محکوم میکرد و آنان را مورد انتقاد قرار میداد. او در مقام شاعری متعهد شعرهایی بی شمار در مورد عدالت و واقعیتهای زندگی سروده که در آنها همواره خود را نوکر خلق نامیده.
== شعری از سایات نُوا ==
|