خوشنویسی در جهان اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۷۳:
{{اصلی|خوشنویسی ایرانی}}
[[پرونده:Sa'di's Bustan - Nasta'liq calligraphy style.jpg|بندانگشتی|دو بیت از بوستان سعدی، خط [[نستعلیق]]، [[چلیپا]]]]
پسشپیش از اسلام در ایران خطوط مختلفی مانند [[خط میخی|میخی]]، [[خط پهلوی|پهلوی]] و [[خط اوستایی|اوستایی]] رایج بود ولی پس از ظهور [[اسلام]] ایرانیان الفبا و خطوط اسلامی را پذیرفتند. در ایران پس از فتح اسلام، خطّاطی به شیوهٔ نسخ وجود داشت. در پرتو حمایت [[ابوبکر بن سعد زنگی]] در فارس، ده‌ها نسخه قرآن خطی به وجود آمد. در زمان حکومت [[ایلخانیان]]، به دلیل نفوذ [[چینی|چینی‌ها]] و [[مغول|مغول‌ها]]، اوراق [[تذهیب|مذهّب]] کتاب‌ها نخستین بار با نقش‌های تزیینی زینت یافت. در زمان حکومت [[تیموریان]] در ایران، خط و خوشنویسی به اوج کمال خود رسید. [[میرعلی تبریزی]] با ترکیب خط نسخ و تعلیق، خط نستعلیق را بنیان نهاد. مشهورترین خطاط قرآن در این دوره [[بایسنقر میرزا]] بود.<ref>شریف، میرمحمد، هنرهای اسلامی</ref> و بزرگترین استاد نستعلیق‌نویس در طول تاریخ [[میرعماد حسنی]] بود.
 
اوایل قرن هفتم خط [[تعلیق]] که ''ترسل'' نیز نامیده می‌شد از ترکیب [[خطوط نسخ]] و رقاع به وجود آمد که بیشتر به عنوان خط تحریر برای نوشتن نامه‌ها و فرمان‌های حکومتی به‌کار می‌رفت. این خط حدود یکصد سال دوام داشت. تعلیق را [[خواجه تاج سلمانی]] قانونمند کرد؛ که بعدها به وسیله [[خواجه عبدالحی منشی استر آبادی]] بدان قواعد و اصول بیشتری بخشیده شد.<ref>وب‌گاه زرقلم</ref> خط تعلیق دارای دوایر زیاد، حروف مدور و قابلیت بسیاری در ارائهٔ ترکیب‌های متنوع است و بیشتر در بین کسانی رواج داشته که از نظر سواد و میزان آشنایی با خط در سطح بالایی بوده‌اند.<ref>مجله اینترنتی هفت سنگ</ref> از این رو این خط به‌تدریج کاربرد خود را از دست داد. خط تعلیق را می‌توان نخستین خط کاملاً ایرانی دانست.