نیکلای اردمان: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده

| نام = نیکلای اِردمان

| ملیت = {{پرچم|شوروی}}

| تاریخ تولد = {{تولد|۱۹۰۰|۶|۲۳}}

| محل تولد = [[مسکو]]، [[روسیه]]

| تاریخ مرگ = {{تولد و سن|۱۹۷۰|۸|۱۰|۱۹۰۰|۶|۲۳}}

| محل مرگ = [[مسکو]]، [[روسیه]]

| محل زندگی =

| مدفن =

|در زمان حکومت =

|بنیانگذار =

| پیشه = [[نمایشنامه‌نویس]]، [[فیلم‌نامه‌نویس]]

|سبک نوشتاری =

|کتاب‌ها =

|دیوان اشعار =

|تخلص =

| همسر =

| شریک زندگی =

|تحصیلات =

|دانشگاه =

|شاگرد =

|استاد =

|علت شهرت =

| تأثیرگذاشته بر =

| جوایز = [[جایزه استالین]]

|گفتاورد =

 

== زندگی و آثار ==

نیکلای رابرتوویچ اِردمان در ۱۶ نوامبر ۱۹۰۰ در خانوادهٔ حسابداری از آلمانی‌تبارهای حاشیهٔ [[دریای بالتیک]] به دنیا آمد (تاریخ ۱۹۰۲ که بسیاری از اوقات به عنوان سال تولد او ذکر می‌شود، نادرست است). از نُه‌سالگی شعر می‌گفت. در دورهٔ نوجوانی، [[فوتوریسم]] و شعر [[مایاکوفسکی]] بر او تأثیر فراوانی گذاشت. در ۱۹۱۸ با [[ایماژینیسم|ایماژینیستها]]، از جمله [[شرشنوویچ]]، [[مارینهوف]] و [[یسنین]] آشنا شد و با آنان همکاری کرد. نخستین شعرش در ۱۹۱۹ به چاپ رسید و در همان سال به خدمت [[ارتش سرخ]] فراخوانده شد. در طول خدمت در ارتش و پس از آن نیز شعرهایش در نشریه‌های مختلف چاپ می‌شد. در همان سالها با نوشتن لیبرتو برای اپرت و باله در محافل نمایشی مسکو اسم و رسمی به هم زد، ولی شهرت و جایگاه اصلی او در تاریخ ادبیات و تئاتر روسیه مدیون دو نمایشنامهٔ کمدی او به نامهای ''حکم'' و ''خودکشی‌کننده'' است.

 

اِردمان بلافاصله پس از نخستین اجرای ''حکم''، کار روی دومین نمایشنامهٔ بزرگ خویش را آغاز کرد: ''خودکشی‌کننده''. وی در سال ۱۹۲۸ برای اجرای این نمایشنامه با [[میرهولد]] قرارداد بست، ولی انتقادهای گزندهٔ موجود در اثر، موجب شد تا نمایش آن ممنوع اعلام شود. [[تئاتر واختانگوف]] نیز موفق نشد اجازهٔ اجرای آن را به دست آورد. [[استانیسلافسکی]] که شیفتهٔ نمایشنامه شده بود (معروف است که پس از شنیدن متن آن فریاد می‌زد: "گوگول! گوگول!")، نامه‌ای به [[استالین]] نوشت و با اشاره به نظر مساعد [[ماکسیم گورکی|گورکی]] و [[لوناچارسکی]] به این اثر، خواستار صدور اجازهٔ نمایش آن شد. یک جلسهٔ بازبینی با حضور مقاماتی مانند [[کاگانوویچ]]، [[پاستیشف]] (منشی استالین)، [[پاسکریوبیشف]]، [[استتسکی]] و... برگزار شد که در آن، فقط پردهٔ سوم نمایشنامه اجرا شد، ولی همان کافی بود که این کمیسیون اجرای عمومی نمایش را ممنوع کند.

 

 

 

در ۱۹۳۴ تبعیدگاه اِردمان به [[تومسک]] تغییر یافت. در تئاتر تومسک متن رمان ''[[مادر ماکسیم گورکی|مادر]]'' [[گورکی]] را برای اجرا بر روی صحنه آماده کرد. در ۱۹۳۶ اجازه یافت در شهر [[کالینین]] سکونت کند و آنجا کار روی سناریوی فیلم ''[[ولگا، ولگا]]'' (برندهٔ جایزهٔ دولتی در ۱۹۴۱) را آغاز کرد. تا جنگ جهانی دوم در شهرهای کوچک مختلفی که زندگی کردن در آنها برای تبعیدیان مجاز بود به سر می‌برد. در ۱۹۳۸ در یکی از سفرهای مخفیانه‌اش به [[مسکو]]، در آپارتمان [[میخائیل بولگاکف|میخاییل بولگاکوف]] پردهٔ نخست نمایشنامهٔ ''هیپنوتیزم‌کننده'' را برای او خواند (اِردمان هیچ‌گاه این نمایشنامه را به پایان نرساند). در همان سال [[میخائیل بولگاکف|بولگاکوف]] در نامه‌ای از [[استالین]] خواست که به اِردمان اجازهٔ سکونت در [[مسکو]] داده شود. نامه بی‌جواب ماند.

در زمان جنگ جهانی دوم، پس از درخواستهای مکرر از جانب اِردمان و امتناع حکومت، به ارتش فرا خوانده شد: در واحدی متشکل از افراد فاقد حقوق اجتماعی و کشیشان سابق. به نفرات این واحد حتی سلاح و لباس نظامی هم داده نمی‌شد. در عقب‌نشینیهای طولانی، اِردمان که به سختی بیمار شده بود به [[ساراتوف]] رسید و از آنجا با دستور [[بریا]] به [[مسکو]] و گروه رقص و آواز [[ان.کا.و.د.]] (کمیساریای مردمی امور داخلی) فرا خوانده شد و تا ۱۹۴۸ در آنجا به آماده کردن آثار مختلف برای اجرا بر روی صحنه مشغول بود.

 

 

اِردمان در ۱۰ اوت ۱۹۷۰ در [[مسکو]] درگذشت.