کمال‌الدین بنایی: تفاوت میان نسخه‌ها

بنایی بعداً به خدمت [[شیبک خان ازبک]] می‌شتابد و با او به [[خراسان]] می‌آید. اما در سال [[۸۸۹]] خ. (۹۱۶ ق.) شیبک خان به دست [[شاه اسماعیل یکم]] [[صفویان|صفوی]] کشته می‌شود و بنایی همراه [[تیمور سلطان]] - پسر شیبک خان - به [[ماوراءالنهر]] می‌گریزد. در پاییز [[۸۹۱]]، [[نجم ثانی]] فرمانده سپاه [[قزلباش]] [[ایران]] به ماوراءالنهر یورش می‌برد و بنایی در کشتارهای آن نواحی جان خود را از دست می‌دهد.

[[دیوان بنایی]] شمال دو [[دفتر]] است؛ یکی با تخلص «بنایی» که دارای [[قصیده|قصیده‌ها]]، [[غزل|غزل‌ها]]، [[مقطع|مقطع‌ها]] و [[رباعی|رباعی‌ها]] است. و دفتر دیگری با تخلص «حالی» در پایان عمر سراییده است که در آن غزل‌های [[سعدی]] و [[حافظ]] را پاسخ گفته است. تقی‌الدین این دو دفتر را دیده است و اولی را دارای شش هزار [[بیت (شعر)|بیت]] و دومی را حاوی سه هزار بیت گفته است. به جز این بنایی، منظومه‌های باغ ارم یا [[بهرام و بهروز]] را به نام سلطان یعقوب آق‌قویونلو ساخته است و مثنوی دیگری هم به نام شیبک خان و فتوحات وی پرداخته است که با حساب دو دفتر یادشده، اشعار او حدود ۹ هزار بیت است.

بنایی را سخن‌شناسان پس از او «اشعر شعرای خراسان» دانسته‌اند. او از تواناترین شاعران عصر خود است که مانند استادان پیشین، شاعری را با آموختن مقدمات علوم و فنون گوناگون آغاز کرده بود و نبوغ فکری را با توانایی ذوق و قریحه همراه کرده بود. یکدستی سخن و کوشش در داشتن تعبیرها و تشبیه‌های مبتنی بر اطلاعات گوناگون علمی و ادبی او را مانند گویندگان نامدار سده‌های پنجم و ششم می‌سازد.