اتحادیه اعتباری: تفاوت میان نسخه‌ها

اتحادیه اعتباری مشارکت مالی با مالکیت اعضا،کنترل دموکراتیک توسط اعضا ان، و برای هدف ارتقاء صرفه جویی، دادن اعتبار در نرخ‌های رقابتی و ارائه سایر [[خدمات مالی]] به اعضایش است. بیشتر اتحادیه‌های اعتباری نیز خدمات معطوف به حمایت از توسعه اجتماعی یا پیشرفت بین‌المللی پایدار را در سطح ملی ارائه می‌کنند.<ref>http://www.pearsonschool.com/index.cfm?locator=PSZ3R9&PMDbSiteId=2781&PMDbSolutionId=6724&PMDbCategoryId=&PMDbProgramId=12881&level=4</ref>

سیستم‌های جهانی، اتحادیه اعتباری بطور قابل توجهی برحسب کل دارایی‌های سیستم و میانگین اندازه دارایی مؤسسه متفاوت هستند، از عملیات داوطلبانه با چند عضو در موسسات با دارایی‌های چند بیلیون دلاری تا صدها هزار عضو است. اتحادیه‌های اعتباری همراستای سایر سازمان‌های مشارکتی و یا متقابل کار می‌کنند که در [[بانک داری]] مشارکتی مثل تعاونی‌های مسکن کار می‌کنند.<ref>http://www.cdcu.coop/about-us/what-is-a-cdcu/</ref>

اتحادیه‌های اعتباری با بانک‌ها وسایر موسسات مالی متفاوت هستند از این بابت که کسانی که حساب‌هایی در اتحادیه اعتباری دارند اعضا و مالکان هستند، و [[هیئت مدیره]] را در سیستم یک شخص یک رای صرفنظر از حجم سرمایه‌گذاری شان انتخاب می‌کنند، با مأموریتی برای "جامعه محور بودن "و "خدمت به مردم، نه سود".

اتحادیه‌های اعتباری خدمات مالی مشابه با بانک‌ها را ارائه می‌کنند، اما اغلب از واژگان تخصصی متفاوت استفاده می‌کنند؛ خدمات مشترک شامل حساب‌های مشترک (حساب‌های پس انداز)، تسهیم حساب‌های درفت (حساب‌های چک)، کارت‌های اعتباری، مجوزهای کوتاه مدت (مجوزهای پس انداز) و [[بانک داری انلاین]].

معمولاً، تنها عضوی از اتحادیه اعتباری ممکن است پولی را پس انداز کرده یا وام بگیرد. نظرسنجی‌ها از اعضا در بانک‌ها و اتحادیه‌های اعتباری بطور سازگار میزان رضایت مندی بالاتر مشتری با کیفیت سرویس در اتحادیه اعتباری را نشان داده است. اتحادیه‌های اعتباری از قدیم مدعی ارائه خدمات برتر به اعضا وتعهد به کمک به اعضا در بهبود شرایط مالی بوده‌اند. در مقوله شمول مالی اتحادیه‌های اعتباری ارائه دامنه وسیع تر وام و ذخیره تولیدات را با هزینه بسیار ارزان‌تر به اعضا نسبت به بیشتر موسسات [[سرمایه‌گذاری خرد]] ادعا می‌کنند.<ref>http://www.emeraldinsight.com/doi/abs/10.1108/02652320110695468</ref>

در بافت اتحادیه اعتباری،"نه برای سود" همان [[سازمان خیریه]] "غیر انتفاعی" یا سازمان مشابه است. اتحادیه‌های اعتباری "غیر انتفاعی" هستند چون هدف شان خدمت به اعضا شان به جای بحداکثر رساندن سود هاست. اما برخلاف خیریه‌ها و امثال ان، اتحادیه‌های اعتباری صرفاً بر خیریه‌ها متکی نیستند، و موسسات مالی هستند باید آنچه که در شرایط اقتصادی، سود کم (یعنی شرایط حسابداری بدون سود،"مازاد") است را برای حفظ موجودیت اعمال کنند. طبق شورای جهانی اتحادیه‌های اعتباری(WOCCU)عواید اتحادیه اعتباری (از وام‌ها و سرمایه‌گذاری‌ها) باید ازمخارج عملیاتی و سود سهام (سود پرداخت شده در پس اندازها) به منظور حفظ سرمایه و قدرت پرداخت دین فراتر رود.

اف. دبلیو رافسین، پایه‌گذار WOCCU در سال ۱۸۷۰ نوشت که اتحادیه‌های اعتباری "طبق یاده بند قانون مشارکت‌های المان، طبق قانون مشترک تجارت "تجار" تعریف می‌شوند. از این رو انها نوعی [[کسب و کار]] تجاری را تشکیل می‌دهند که مالکان اعضا اتحادیه‌های اعتباری هستند".

در ایالات متحده، اتحادیه‌های اعتباری تحت قنون اتحادیه اعتبار کشور تحت عنوان ۵۰۱–۱۴ معاف از مالیات هستند. اتحادیه‌های اعتباری فدرال مطابق با قانون اتحادیه اعتبار فدرال سازمان دهی و اجرا می‌شوند که نهادهای دولتی [[ایالات متحده]] محسوب می‌شوند؛ آنها تحت بخش ۵۰۱–۱ معاف از مالیات هستند.

براساس داده‌های حاصل ازانجمن جهانی د اواخر ۲۰۱۰، ۵۲۹۴۵ اتحادیه اعتباری در صد کشور در سراسر جهان وجود داشت. مجموعاً آنها به ۱۸۸ میلیون عضو خدمت کرده و بردارایی ۱٫۵ تریلیون [[دلار آمریکا]] نظارت می‌کردند. انجمن جهانی داده‌های حاصل از بانک‌های مشارکتی را وارد نمی‌کند، برای مثال برخی کشورها عموماً بعنوان پیشتازان اتحادیه اعتباری مشاهده می‌شوند مثل المان، فرانسه، هلند و ایتالیا همیشه در داده‌های شان گنجانده می‌شوند. انجمن اروپایی بانک‌های مشارکتی ۳۸ میلیون عض را در چهار کشور در اواخر ۲۰۱۰ اعلام کردند.

کشورهایی با بالاترین درصد عضوهای اتحادیه اعتباری در [[جمعیت فعال]] اقتصادی ایرلند، باربادوس، اس تی. لوسیا، بلیز، گرندا، ترینداد و توباگو و جامئیکا، کانادا، انتیگا و باربودا و ایالات متحده بودند. چندین کشور [[آمریکای لاتین]] و آفریقا نیز نرخ عضویت اتحادیه اعتباری بالا داشتند، مثل استرالیا. میانگین درصد برای تمام کشورها در گزارش ۷٫۵٪ بود.

اولین اتحادیه اعتباری در [[آمریکای شمالی،شمالی]]، کاسی پوپلاری دی لویس در کوبک ک انادا کار خود را در ۲۳ ژانویه ۱۹۰۱ با پس انداز ۱۰ سنت شروع کرد. پایه‌گذار الفونز دسیردینز، گزارشگردی در پارلمان کانادا مأموریت خود را در سال ۱۸۹۷ آغاز کرد وقتی که از منترلراموخت، کسی که دادگاه برای او حکم پرداخت تقریباً ۵۰۰۰ دلار سود وام ۱۵۰ دلاری را از قرض دهنده صادر کرده بود. با گسترش وسیع در اروپا، دیساردنیز مدل یگانه مبتنی بر ناحیه را برای کوبک ایجاد کرد.

در ایالات متحده، اتحادیه اعتباری بانک اس تی. ماری منچستر، نیوهامسفایر اولین اتحادیه اعتباری بود. با کمک پرسنل دیسجارد، اس تی ماری توسط مهاجران [[فرانسوی زبان]] در منچستر از کوبک در ۲۴ نوامبر ۱۹۸۰ تأسیس شد. موزه اتحادیه اعتباری آمریکا هم اکنون موقعیت اصلی اتحادیه اعتباری بانک اس تی ماری را گرفته است. در نوامبر ۱۹۱۰ اتحادیه صنعتی و آموزشی زنان اتحادیه اعتبار صنعتی را راه‌اندازی کرد، با الگو گیری از اتحادیه‌های اعتباری دیجاریس این اولین اتحادیه اعتباری اجتماعی غیرانتفاعی برای خدمت به تمام مردم در ناحیه بزرگتر بستون بود. قدیمی‌ترین اتحادیه اعتباری ملی در آمریکا در سال ۱۹۱۳ تأسیس شد. اتحادیه اعتباری اس تی ماری به ساکنان جمهوری ماساچوست خدمت می‌کند.

بعداز تبلیغ کلیسا کاتولیک در دهه ۱۹۴۰ در کمک به فقرا در آمریکای لاتین، اتحادیه‌های اعتباری به سرعت در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ بویژه در بلوی، کاستاریکا، [[جمهوری دومنیکن،دومنیکن]]، هندراس و پرو گسترش یافتند. کنفدراسیون منطقه‌ای اتحادیه اعتبار آمریکای لاتین (COLAC) شکل گرفت و با سرمایه‌گذاری اتحادیه‌های اعتباری بانک توسعه درون آمریکا در منطاقی به سرعت در کل دهه ۱۹۷۰ و اوایل ۱۹۸۰ رشد کرد. در سال ۱۹۸۸ اتحادیه‌های اعتباری COLAC نماینده ۴ میلیون عضو در ۱۷ کشور با صورت وام نیم بیلیون دلار آمریکا بودند. با این وجود، از اواخر دهه ۱۹۷۰ به بعد بیشتر اتحادیه‌های اعتباری آمریکای لاتین با مشکل تورم، عضویت راکد و مسائل جدی بازپرداخت وام مواجه شدند. در دهه ۱۹۸۰ اژانس‌های کم‌کننده مثل USAID سعی کردند تا اتحادیه‌های اعتبار آمریکای لاتین را با مساعدت فنی و متمرکز سازیتلاش‌های اتحادیه اعتباری بربسیج کردن پس اندازها از جمعیت محلی احیا کنند. در سال ۱۹۸۷ بحران مالی منطقه‌ای در اتحادیه‌های اعتباری ایجاد شد. نرخ‌های بالای عدم پرداخت بدهی و نکول‌های قابل توجه باعث بروز مسائل نقدینگی برای بیشتر اتحادیه‌های اعتباری در منطقه شد.<ref>Bernd Balkenhol (1999). Credit Unions and the Poverty Challenge. Upper Saddle River, New Jersey 07458: International Labour Organization. pp. 45–47. ISBN 978-92-2-110852-8.</ref>

در ایالات متحده، اتحادیه‌های اعتباری فدرال از طریق سازمان ملی اتحادیه اعتباری (NCUA)مشخص و نظارت می‌شود، که [[بیمه عمر]] مشابه با حالتی را فراهم می‌کند که مشارکت بیمه عمر فدرال (FDIC)بیمه عمر را برای بانک‌ها ارائه می‌کنند. اتحادیه‌های اعتباری کشور توسط آژانس [[مقررات مالی]] کشور نظارت می‌شود اما ملزم به دریافت بیمه عمر نیستند. بعلت مسائل شکست‌های بانکی در گذشته، هیچ کشوری بیمه عمر را ارائه نمی‌کند و به این ترتیب دو [[منبع اولیه]] برای بیمه عمر وجود دارد، NCUA و بیمه مشترک امریکا(ASI)، بیمه کننده خصوصی در اوهایو.