'''امنیت ملی''' به الزاماتی اشاره می‌کند که بقای [[دولت ملی]] را از طریق بکارگیری قدرت [[اقتصاد]]ی، [[ارتش]] و [[توان سیاسی]] و استفاده از ابزار [[دیپلماسی]] حفظ نماید. «امنیت ملی» یک مفهوم غربی و خصوصا امریکایی است که در سالهای پس از۱۹۴۵ رواج یافت. در مورد امنیت ملی تعاریف مختلفی ارائه شده است. این مفهوم مانند دیگر مفاهیم علوم انسانی، دارای تعریفی واحد و مقبول تمامی یا حداقل بیشتر صاحب نظران نمی‌باشد. ریشه آن عدم اتفاق نیز به تلاش افراد، گروه‌ها و کشورها در تلقی و برداشت متفاوت آنها از این واژه باز می‌گردد. بر همین اساس، مثلا آرنولد ولفرزمی گوید: «امنیت ملی نماد ابهام آمیزی است که اصلا ممکن نیست دارای معنای دقیق باشد.» (۱)
'''هاتفن دورن''' معتقد است که شکل گیری دولت ملی در قرن هفدهم و تمایل آن به بقا، باعث شده که امنیت ملی اهمیت اساسی پیدا کند. اما '''می''' اشاره می کند که واژه امنیت ملی تنها در قرن بیستم و به خصوص بعد از جنگ جهانی دوم متداول شده است. '''ولفرز'''، امنیت ملی را به طور عینی به معنای فقدان تهدید نسبت به ارزش های مکتسبه و به طور ذهنی به مفهوم فقدان ترس از حمله به این گونه ارزش ها می داند. '''رابرت ماندل''' می گوید: امنیت ملی شامل تعقیب روانی و مادی ایمنی است و اصولاً جزء مسئولیت های حکومت های ملی است، تا از تهدیدات مستقیم ناشی از خارج، نسبت به بقای رژیم ها، نظام شهروندی و شیوه زندگی شهروندان خود ممانعت به عمل آورند <ref>ماندل، رابرت، چهره متغیر امنیت ملی، مترجم پژوهشکده مطالعات راهبردی، تهران: پژوهشکده مطالعات راهبردی</ref> '''والتر لیپمن''' در مورد امنیت ملی چنین گفته است: یک ملت زمانی امن است که در صورت اجتناب از جنگ، در معرض قربانی کردن ارزش های خود نباشد و در صورت ورود به جنگ بتواند با پیروزی در جنگ، ارزش های خود را پاس بدارد. <ref>نصری، قدیر، نفت و امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران، تهران: پژوهشکده مطالعات راهبردی</ref> امنیت ملی در دو گفتمان سلبی و ایجابی بیان شده است. '''امنیت ملی در گفتمان سلبی''' به پاسداری از سرزمین، حاکمیت و مردم در مقابل خطرات و تهدیدات دشمنان کشور معطوف است و '''گفتمان ایجابی''' ضمن حفظ منافع ملی به دنبال کسب فرصت ها برای توسعه و پیشرفت می باشد.<ref>نویدنیا، منیژه، تحلیل رابطه شرایط اجتماعی و گفتمان امنیت، آشتیان: فصلنامه تخصصی جامعه شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد آشتیان، سال پنجم، شماره دو، تابستان1388</ref>
