علویان (ترکیه): تفاوت میان نسخه‌ها

قلمداد مرز ویژه‌ای برای باورهای علویان کار آسانی نیست. بیشتر باورهای این گروه سینه به سینه از نیاکانشان به ایشان رسیده‌است. مهم‌ترین سرچشمهٔ باورهای این گروه بر پایهٔ گفته های عرفانی [[بویروک|بویروک‌های (فرموده‌های)]] [[شیخ صفی‌الدین اردبیلی|شیخ صفی الدین]] و سخنان شریعت [[جعفر صادق]] است. افرادی مانند [[پیر سلطان ابدال]]، [[شاه اسماعیل یکم|شاه اسماعیل]] و [[حاجی بکتاش والی|حاجی بکتاش]] نیز نقش بسزایی بر باورهای علویان داشته‌اند.

علویان ارادت ویژه‌ای به [[علی]] دارند و او را والاترین آفریده‌ها وبعد همردهاز [[محمد]] برمی‌شمارند. بر همین پایه بسیاری از علویان واژه [[علی-محمد]] را برای نشان دادن این باور بکار می‌برند. عبارت «خشنودی خدا، محمد، و علی» کاربرد زیادی در نیایش‌های علوی دارد. ایشان باور به همان دوازده امام دیگر شیعیان داشته و از آنجا که همگی از نسل علی هستند، آنها را با نام [[علی دوم]] ([[حسن مجتبی]]) تا [[علی دوازدهم]] ([[مهدی]]) می‌شناسند.{{مدرک}}

باور علویان دربارهٔ خدا برگرفته از باورعرفان [[ابن عربی]] است. باور کسانی مانند [[منصور حلاج]] نیز جایگاه ویژه‌ای دارد. [[وحدت وجود]] و [[حق]] از پایه‌های باوری علوی‌گری است.