اسلیمی: تفاوت میان نسخه‌ها

در هنر [[طبیعت گرایی|طبیعت گرای]] [[هخامنشی]] به تجسم انسان و حیوان گرایش بیشتری وجود دارد و به نقش‌های گیاهی کمتر پرداخته شده‌است. با این وجود، به هنگام نمایش گیاهان به ویژه در آراستن اشیاء گرایش به تجرید را به ویژه در ساقه‌های پیچان گل لوتوس و برگ نخل آشکارا می‌توان دید.

 

تزیینی به‌کار رفته‌است.

 

در دورهٔ [[ساسانی]] نقش‌های اسلیمی بیشتر در حجاری‌ها و گچبری‌های این دوره دیده می‌شود و می‌توان اوج چیره‌دستی هنرمندان ایرانی در طراحی اسلیمی را مشاهده کرد و تأثیر شدید هنر ایران ساسانی و حتی اشکانی را در نخستین بنای مشهور اسلامی می‌توان به روشنی دید.

 

 

در بناهای سده ۴ تا ۶ق که از دوره‌های پر بار و درخشان تاریخ هنر ایران به‌شمار می‌آید، گوناگونی و نوآوری در طرحهای اسلیمی چشمگیر است و در آثار سدهٔ ۶ق نوعی از اسلیمی هایی در آثار [[گچبری]] و یا [[آجربری]] نقشبندی شده‌است که به نظر می رسد از برگ گیاه خاصی الهام گرفته شده اند. درون این اسلیمی ها حالت رگ برگ های موازی دیده می شود که به احتمال زیاد بیانگر برگ های یک نوع پیچک است که برگهای قلب مانند دارد و بعد از رشد به دور خود می پیچد. حتی فرم گردان آن نیز به نوعی نمایانگر گردش پیچک است. این نوع پیچک را در آثار ساسانی مثل درخت زندگی که در حجاری های طاق بستان اجرا شده است می توان دید. بعدها با دخل و تصرفی که هنرمندان در آن انجام دادند، محیط داخلی آن حذف شد و تنها دو بند در هم فرو رفته از آن باقی ماند.

در سده‌های ۶ و ۷ق ساخت خشتهای کاشی مینایی و زرین فام میدان تازه‌ای پیش پای هنرمندان ایرانی برای پدید آوردن طرحهای تازه و زیبای اسلیمی گشود.

 

 

 

در مکتب هنری اصفهان این طرح دیر پا به اوجی تازه رسید. در دست ساخته‌های هنرمندان سده‌های ۱۱ و ۱۲ق اسلیمی با گوناگونی و ظرافت بسیار در تمامی زمینه‌های هنری به ویژه در کاشی کاری و قالی بافی به کار برده شده‌است. این شکوفایی پس از بر افتادن صفویان هرگز به پایهٔ نخستین بازنگشت.