حسین بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها
| [نسخهٔ بررسی‌نشده] | [نسخهٔ بررسی‌نشده] |
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
واگردانی به نسخهٔ با ارجاع صحیح |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب‌ها: افزودن القاب ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۶:
|کنیه = اباعبدالله
| زادروز= ۳ شعبان [[۴ (قمری)]]
|
|محل تولد = [[مدینه]]
|مدفن = [[حرم امام حسین]]، [[کربلا]]، [[عراق]]
خط ۱۲:
دوران [[امامت]] ۱۱ سال{{سخ}}(سال ۵۰ تا ۶۱ قمری)
|القاب = [[ثارالله]]، سیدالشهداء، سید شبابِ اهلِ الجنه، الرشید، الطیب، السید، السبط
|پدر = [[حضرت علی]]
|مادر = [[حضرت فاطمه]]
|همسران = [[شهربانو]]، [[رباب دختر امرء القیس]]، [[ام‌الرباب]]، ام لیلا، ام اسحاق بن طلحه
|فرزندان = [[علی بن حسین]]، [[علی‌اکبر پسر حسین|
{{شیعه}}
'''حسین بن علی بن ابی‌طالب''' (زاده ۳ شعبان [[۴ (قمری)]] در [[مدینه]] (۲۰ بهمن ۴) —
امام حسین هفت سال اول عمرش را با پدربزرگش حضرت محمد گذراند.<ref name="hosein_islamica"/> روایاتی از علاقهٔ حضرت محمد نسبت به وی و برادرش [[امام حسن مجتبی]] نقل شده‌است؛ مانند: «حسن و حسین سید جوانان اهل بهشت‌اند».<ref name="EoI"/> مهمترین واقعه دوران کودکی امام حسین رویداد [[مباهله]] و اینکه این دو نفر مصداق کلمه «ابناءَنا» در آیه مباهله گردیدند است. بسیاری معتقدند در جوانی، در فتح [[طبرستان]] و دفاع از خانهٔ [[عثمان بن عفان|عثمان]] شرکت داشت.<ref name="hosein_islamica"/> در دوران خلافت امام علی، امام حسین در رکاب پدرش بود و در جنگ‌های او شرکت داشت.<ref name="EoI"/> امام حسین جزو کسانی از پیروان امام علی بود که [[معاویه پسر ابی‌سفیان|معاویه]] امام علی و آنان را در ملاء عام [[لعنت]] می‌کرد. در دوران برادرش امام حسن، به [[صلح امام حسن و معاویه|پیمان صلح او با معاویه]] پایبند ماند و اقدامی علیه وی انجام نداد.<ref name="Iranica"/> در زمان حکومت معاویه دو عمل مهم از او در منابع تاریخی ثبت شده‌است: یکی هنگامی که در مقابل چندی از بزرگان [[بنی امیه]] در مورد حق مالکیت خود بر یک سری زمین‌ها ایستاد و دیگر آنکه از تقاضای معاویه برای پذیرش یزید بعنوان [[ولیعهد]] معاویه با این دیدگاه که تعیین ولیعهد بدعتی است در اسلام سرباز زد.<ref name="EoI"/>
بلافاصله پس از مرگ معاویه در سال ۶۰ هجری به فرمان [[یزید پسر معاویه|یزید]] حاکم مدینه امام حسین را به قصر حکومتی فرا خواند تا آنان را مجبور به بیعت با یزید کند. اما امام حسین با یزید بیعت نکرد و به همراه خانواده‌اش به [[مکه]] رفت و چهار ماه در آنجا ماند.<ref name="EoI"/><ref name="Iranica"/> اهالی [[کوفه]] که اکثراً شیعه بودند از مرگ معاویه خوشحال شده و به امام حسین نامه نوشتند و گفتند که دیگر حکومت بنی‌امیه را تحمل نخواهند کرد. امام حسین نیز صلاح را آن دید که پسرعمویش [[حضرت مسلم بن عقیل]] را به آنجا فرستاده تا شرایط آنجا را بررسی کند. مردم کوفه به سرعت با مسلم بیعت نموده و حتی مسلم به منبر مسجد کوفه رفت و در آنجا مردم را مدیریت نمود. این ناآرامی‌ها به یزید گزارش داده شد و او [[عبیدالله بن زیاد]] را حاکم کوفه کرد و به او فرمان داد تا سریعاً به کوفه رفته و آشوب‌ها را بخواباند. عبیدالله بن زیاد اقدامات شدیدی در برخورد با هواداران امام حسین انجام داد که آنان را وحشت زده کرد و مسلم را، در حالی که نامه‌ای خوشبینانه از بیعت کوفیان به امام حسین فرستاده بود، گردن زد.<ref name="EoI"/> امام حسین که از وقایع کوفه خبر نداشت، برخلاف اصرارهای دوستانش در تاریخ ۸ یا ۱۰ ذیحجه ۶۰ آماده عزیمت به سمت کوفه گردید.<ref name="Iranica"/>
عبیدالله بن زیاد سربازانش را در جای جای مسیر [[حجاز]] تا کوفه گماشته بود و به هیچ‌کس اجازه نمی‌داد که از محدوده قلمروهای مسدود شده خارج شود یا به قلمرویی دیگر وارد گردد.<ref name="EoI"/> حسین در میانه راه دریافت که قاصدش که به کوفه فرستاده شده بود کشته شده‌است<ref name="Iranica"/> و از یارانش خواست که اگر خواستند می‌توانند از کاروان جدا شوند اما کسانی که از حجاز با وی بودند وی را ترک نکردند. در میانهٔ راه، سوارانی به سرکردگی [[حر بن یزید ریاحی]] کاروان را متوقف نمود؛ او فرمان داشت که امام حسین و همراهانش را بدون جنگ پیش ابن زیاد ببرد اما امام حسین پیشنهاد حر را نپذیرفت و در منطقه‌ای به نام [[کربلا]] از توابع [[نینوا]] خیمه زد. در روز سوم ماه محرم، لشکری ۴۰۰۰ نفری به سرکردگی [[عمر بن سعد|عمر بن سعد بن ابی وقاص]] به منطقه وارد شد.<ref name="EoI"/> عمر بن سعد به عنوان فرزند یکی از [[صحابه|صحابیون محمد]]، تمایلی به جنگیدن با امام حسین نداشت<ref name="Iranica"/> اما عبیدالله به او وعدهٔ حکومت [[ری]] را داد لذا عمر از او اطاعت کرد<ref name="EoI"/> و از ترس توبیخ و تنبیه ابن زیاد پیشنهاد صلح امام حسین را نپذیرفت؛ اگرچه در مورد پیشنهاد صلح از طرف امام حسین در منابع اولیه اختلاف وجود دارد.<ref name="Iranica"/>
صبح روز دهم محرم، امام حسین لشکریانش را که ۳۰ اسب سوار و ۴۲ پیاده بودند را آماده کرد. امام حسین سوار بر اسب خطابه‌ای را به لشکریان ابن سعد ایراد کرد و مقامش را برای آنان شرح داد. اما دوباره به وی گفته شد که اول از همه باید تسلیم یزید گردد و امام حسین در پاسخ گفت که هیچگاه خودش را همانند یک برده تسلیم نمی‌کند.<ref name="EoI"/> جنگ شروع شد در یک حمله، سپاهیان ابن زیاد، خیمه‌های امام حسین را آتش زدند.<ref name="Iranica"/> بعد از ظهر، سپاهیان امام حسین، به شدت تحت محاصره قرار گرفتند. سربازان امام حسین پیش رویش کشته می‌شدند و کشتار [[بنی هاشم|هاشمیان]] که تا به حال راهشان برای ترک میدان جنگ باز بود نیز شروع گردید. از یاران امام حسین، ۳ یا ۴ تن بیشتر نمانده بودند که امام حسین به سپاهیان ابن زیاد حمله برد. امام حسین شجاعانه می‌جنگید و [[یعقوبی]] و چند منبع شیعی دیگر می‌گویند که ده‌ها تن را کشت. سرانجام امام حسین از ناحیه سر و بازو آسیب دیده و بر صورت به زمین افتاد و [[سنان بن انس نخعی]] بعد از اینکه ضربتی دیگر به امام حسین زد، سر وی را از بدن جدا نمود.<ref name="EoI"/> نبرد به پایان رسید و سربازان ابن زیاد رو به غارت آوردند. بعد از اینکه ابن سعد محل جنگ را ترک کرد، [[بنی اسد|اسدیان]] روستای القاظریه بدن امام حسین را به همراه دیگر کشتگان، در همان محل وقوع کشتار دفن نمودند. سر امام حسین به همراه سر دیگر هاشمیان به کوفه و [[دمشق]] برده شد.<ref name="EoI"/>
شیعیان در سالگرد واقعهٔ کربلا مراسم [[سوگواری محرم|سوگواری]] برگزار می‌کنند اما تأثیر واقعهٔ کربلا بر وجدان و ضمیر دینی مسلمانان بسیار عمیق و فراتر از یادبود آن توسط شیعیان بوده است. مسلماً امام حسین تنها یک شورشی خودسر نبود که جان خود و خانواده‌اش را به خاطر آرزوهای شخصی فدا کند؛ او کسی بود که از شکستن پیمان صلح با معاویه سرباز زد ولی حاضر به بیعت با یزید به دلیل تعارض با پیمان‌شان نشد. او همانند پدرش قاطعانه معتقد بود که [[اهل‌بیت]] از جانب خدا برای حکومت بر امت حضرت محمد انتخاب شده‌اند و با رسیدن نامه‌های کوفیان، بر خلاف توصیهٔ دوست‌دارانش، احساس وظیفه برای رهبری کرد.<ref name="Iranica"/> در درازمدت، کشتار وحشیانه در کربلا مثالی برای وحشی‌گری امویان، و الهام‌بخش حرکت‌های بعدی شیعیان شد.<ref>{{پک|Robinson|2010|ک=The rise of Islam|زبان=en|ص=215}}</ref>
== کنیه و القاب ==
| |||