روبرتو روسلینی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ←سه گانههای پس از جنگ ۱۹۴۷ -۱۹۴۵: اصلاح پیوند |
جز ←سه گانههای پس از جنگ ۱۹۴۷ -۱۹۴۵: اصلاح پیوند |
||
خط ۹۷:
همانگونه که بازکاو فیلم [[آندره بازن]] André Bazin می‌گوید. سبک نوشدایی تنها یک داستان را با اندکی از هوای شدایی نمی‌آمیزد تا که زرق وبرقی بیافریند. که بل برآنست تا همهٔ تکه پاره‌های شدایی رابا همه رمز ورازآن پیش نهد تا تماشاگر خود آن پاره‌ها را پهلوی هم بگذارد و آن رمز وراز بگشاید. روسلینی خود می‌گفت درآن گاهان که فیلم «رم شهر بی پناه» را می‌ساخت «نیاز شگرفی به یافتن راستی» در هوا موج می‌زد و آنچه که او و دیگر کارگردانان نوشداگر کردند «بیش از آنکه پیروی از یک سبک باشد پشتیبانی از جایگاهی درست وای بود»<ref> نگاه کنید به: The Elusive Realism of Rossellini By MANOHLA DARGIS New York Times November ۱۰, ۲۰۰۶</ref>
روسلینی برای آنکه این فیلم را در آمریکا نشان دهد آن را به بهایی ناچیز به سربازی آمریکایی فروخت. آن سرباز فیلم را به جوزف باستین Joseph Bustyn فروخت که او آن را برای دو سال در [[نیو یورک]] بپرده نمایش گذاشت. دو دیگر فیلمهای این چرخه «[[از
فرا از سه گانه‌هایش، در ۱۹۴۸ روسلینی فیلم «شیدایی» L'Amore را در دو بخش کارگردانی نمود. بخش یکم بر پایهٔ نمایشنامه‌ای از [[ژان کوکتو]] بنام «صدای انسان» La voix humaine بود و بخش دوم از فیلمنامه بر پایهٔ داستانی از [[فدریکو فلینی]] جوان بنام «شگفتاک» Il Miracolo. بازیگری آنا مانیانی، که در آن هنگام معشوقه روسلینی بود بس ستایش شده‌است. در بخش نخست
=== فیلمهای نوین ۱۹۶۲ - ۱۹۵۷ ===
| |||