نوا (دستگاه موسیقی): تفاوت میان نسخهها
[نسخهٔ بررسینشده] | [نسخهٔ بررسینشده] |
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Wikimostafa (بحث | مشارکتها) نالازم |
Mahafirozi (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲:
'''دستگاه نوا''' یکی از [[دستگاه (موسیقی)|هفت دستگاه موسیقی ایرانی]] است. نوا دومین مقام از دوازده مقام اصلی موسیقی قدیم ایران بوده است.<ref name=autogenerated1>تجزیه و تحلیل و شرح ردیف موسیقی ایران، نوشته: فرهاد فخرالدینی، انتشارات معین</ref>
دستگاه نوا را آوازی در حد اعتدال که آهنگی ملایم و متوسط، نه زیاد شاد و نه زیاد حزنانگیز دارد، میشناسند. نوا یک از دستگاههایی است که به ندرت توسط اساتید اجرا میشود و آوازخوانان جوان بیشتر به سمت شور و متعلقات آن (به علت سادگی و روانتر بودن) تمایل دارند. بسیاری از اساتیدی هم که این دستگاه را اجرا کردهاند، آن اثر تبدیل به یکی از ماندگارترین آثار آنان شده است. مانند چهره به چهره [[محمدرضا لطفی]]، نینوا [[حسین علیزاده]]، [[نوا (آلبوم موسیقی)|نوا و مرکب خوانی]] [[پرویز مشکاتیان]] و [[دود عود]] [[پرویز مشکاتیان]]. هر چند که بعضی از اساتید مثل [[علینقی وزیری]] و [[روحالله خالقی]]، نوا را مشتق از شور شناختهاند، اما این دستگاه دارای تفاوت در نت شاهد و ایست و همچنین شخصیت مستقل آوازی با شور و مشتقات آن میباشد.<ref name=pirniakan>{{یادکرد|کتاب=موسیقی دستگاهی ایران؛ ردیف میرزا حسینقلی (به روایت [[علیاکبر شهنازی]])|نویسنده =داریوش پیرنیاکان|ناشر =مؤسسهٔ فرهنگیهنری ماهور|چاپ=اوّل|شهر=تهران|سال=۱۳۸۰|شابک=ISBN 964-6409-47-4}}</ref>
طبق نظر عرفانی [[مجید کیانی]] در باره ی موسیقی ایرانی ، " نوا " سرانجام نیایش زندگی و انسان است. سرانجام آهنگ روشنایی روز که به تاریکی و نیستی می رسد، فقر وفنا است، نوید شبی تازه را می دهد که سرانجام تولدی است تازه و آن تکرار مدار که همان ابتدای آن " شور" است. (مقام فنا در وادی های هفت گانه ی عشق)
|