نجم‌الدین راوندی: تفاوت میان نسخه‌ها

نجم‌الدین محمدبن‌ علی‌بن سلیمان راوندی در سال ۵۵۰ یا ۵۵۵ هجری قمری در [[راوند]] از شهرهای [[کاشان]] به دنیا آمد. در کودکی پدرش را از دست داد و در کنف حمایت دایی‌اش تاج‌الدین احمدبن‌محمد راوندی به تعلیم علوم مقدماتی پرداخت. وی همچنین به خوشنویسی و [[تذهیب]] علاقه‌مند شد و از راه استنساخ مصاحف و [[تذهیب]] و تجلید کتب امرار معاش می‌کرد. هنگامی که سلطان طغرل‌بن‌ارسلان سلجوقی به آموختن خطاطی تمایل یافت، دایی دیگر وی محمودبن‌محمد راوندی به استادی سلطان برگزیده شد و نجم‌الدین نیز دست‌نوشته‌های سلطان را [[تذهیب]] کرد و بدین ترتیب وارد دربار و از مقربان حکومت شد. نجم‌الدین پس از قتل طغرل در سال ۵۹۰ هـ.ق، به آسیای صغیر افتاد و در خدمت غیاث‌الدین کیخسرو بن قلج ارسلان (۵۸۸ - ۶۰۷ هـ.ق) درآمد و معروف‌ترین اثر خود یعنی «[[راحةالصدور|اعلام الملوک المسمی براحةالصدور و آیةالسرور]]» را در اوایل قرن هفتم به نام وی تمام کرد.