فلسفه ذهن: تفاوت میان نسخه‌ها

فرارویدادگی (supervenience)یا ابتنا اصطلاحی است که حدود دو دهه یا بیشتر وارد فلسفهٔ ذهن شده و به معنای وابستگی وجودی امور ذهنی به امور فیزیکی است. این مفهوم نقشی کلیدی در صورت‌بندی برخی از نظریات تأثیرگذار در مسألهٔ ذهن و بدن ایفا کرده‌است. به خصوص تقریرهایی از فیزیکالیسم غیر تحویلی. فرارویدادگی ذهن و بدن به نفع یا علیه ادعاهای خاصی در باب امور ذهنی و به منظور یافتن راهکارهایی برای برخی مسائل محوری ذهن به کار رفته‌است؛ مانند مسئله علیت ذهنی. مباحثی هم راجع به خود فرارویدادگی ذهن و بدن وجود دارد؛ مانند چگونگی [[صورت بندی]] آن، ارتباط آن با تحویل ذهن-بدن، آیا می‌توان انواع خاصی از حالات ذهنی را مانند کیفیات ذهنی و حالات التفاتی از لحاظ فیزیکی فرا رویداده دانست و در صورت عدم فرارویدادگی آن‌ها لوازم آن برای فیزیکالیسم چه خواهد بود.<ref name="Kim۴">۱۹۹۰. Kim “Supervenience as a Philosophical Concept,” reprinted in Kim 1993, 131-160</ref>

 

اگر به پذیریم که حالات ذهنی معلول فرایندهای مغزی اند می‌توان اینطور گفت که وقتی الف فعال می‌شود منجرب به فعال شدن ب می‌شود و در طی این فعالیت از الف به ب ت پدید می‌آید که منظور از ت اینجا حالات ذهنی است. پدیده‌های ذهنی نتیجهٔ ثانویهٔ فعالیت‌های فیزیکی مغز اند. اینکه وقتی دست من به آتش نزدیک می‌شود و من گرما احساس می‌کنم فعالیت‌های مغز من حالت ذهنی گرما را ایجاد می‌کند و اینکه من دست خود را عقب می‌کشم حالات ذهنی عقب کشیدن هم نتیجهٔ فعالیت‌های مغز است نه اینکه حالت ذهنی گرما حالات ذهنی گریز را به وجود آورده و حالت ذهنی گریز قسمت حرکتی مغز من را برای گریز فعال کرده.<ref>فلسفهٔ ذهن: مقدمه‌ای کوتاه نوشته اشکان سال</ref>