کمبوجیه دوم: تفاوت میان نسخه‌ها
| [نسخهٔ بررسی‌نشده] | [نسخهٔ بررسی‌نشده] |
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۱۱۹:
[[پرونده: Cambyses II-lost-army.jpg|200px|farme|بندانگشتی|چپ|نقاشی‌ای از سدهٔ نوزدهم میلادی دربارهٔ [[سپاه گمشده کمبوجیه]].]]
{{مرتبط|سپاه گمشده کمبوجیه}}
پس از فتح مصر، کمبوجیه به فکر تسلط بر کل شمال آفریقا گردید. برای اجرای این نقشه‌ها، پارسی‌ها ناچار بودند که تسلط خود را بر بخش غربی مدیترانه، گسترش دهند. ولی خیلی زود، نقشه برای تخسیر کارتاة اجباراً متوقف شد. چرا که فنیقی‌ها، شدیداً با آن مخالف بودند و از شرکت در جنگ علیه سازمانی که خود بنیانگذاری کرده بودند، خودداری ورزیدند. بدون ناوگان فنیقی‌ها، کمبوجیه نمی‌توانست برنامه‌های بزرگ
طبق نوشته های هرودوت، سپاهیان ایرانی که به واحه آمون در لیبی رسیده بودند، در یک طوفان شن، مطلقاً از میان رفتند. اما مورخانی چون پراشک، [[اریک اشمیت (باستان‌شناس)|اشمیت]] و برن در این گفته هرودوت شک دارند، آنها بر این باورند که کمبوجیه لیبی را تسخیر کرد. و اگر عقیده این گروه صحیح باشد، لیبی می بایستی نام لیبی در فهرست سرزمین های تصرف شده در کتیبه های بیستون هم می آمده و نه تنها در متون سالیان بعد آورده شود. بنابراین داندامایف فتح لیبی را به دوران سلطنت داریوش اول می داند.<ref>{{پک|داندامایف|۱۳۸۹|ک=تاریخ سیاسی هخامنشیان|ص=۱۰۸-۱۰۹}}</ref> در همین زمان، کمبوجیه با سپاه اصلی، برای گشودن [[نوبه]] از تب روانهٔ جنوب بود.<ref>{{پک|هینتس|۱۳۸۷|ک=داریوش و ایرانیان|ص=۱۲۸}}</ref> شاهنشاه برای تأمین امنیت تدارکات پشت جبهه، خود را به کرانهٔ غربی نیل، میان دومین و سومین تندآب رساند؛ این محل تدارکات تا قرن‌ها بعد هم، هنوز به «بازار کمبوجیه» معروف بود.<ref>{{پک|Dandamayev|۱۹۹۳|ک=CAMBYSES|کد زبان=en}}</ref> سرانجام، ایرانیان در جهت مخالف نیل خود را به شهر مقدس [[نپته]] در پای کوه خدایان بَرکَل رساندند و آن را فتح کردند. به این ترتیب، سراسر بخش شمالی [[سودان]] امروزی، ساتراپی هخامنشی شد. اشغال [[الفانتین]] در نزدیکی تندآب اول نیل، تسلط هخامنشیان بر نوبه را تضمین کرد.<ref>{{پک|هینتس|۱۳۸۷|ک=داریوش و ایرانیان|ص=۱۳۳}}</ref>
| |||