سیرالعباد الی المعاد: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
ابرابزار |
||
خط ۱:
'''سیرالعباد الی المعاد''' (به معنای: رهسپاری بندگان به جایگاه بازگشت) یکی از آثار [[سنایی]] است که شامل هفتصد بیت است و در آن از موضوعات اخلاقی سخن
▲یکی از آثار [[سنایی]] است که شامل هفتصد بیت است و در آن از موضوعات اخلاقی سخن رفته است. سنایی در این اثر به طریق تمثیل، از خلقت انسان و نفوس و عقل‌ها صحبت به میان آورده است. سنایی آن را در سرخس سروده است.
سیرالعباد الی معاد مثنوی‌ای است بر وزن [[حدیقةالحقیقه]] که سنایی آن را در [[سرخس]] سروده و با مدح سیف الدین محمد بن منصور قاضی سرخس به پایان برده است.
سیرالعباد در واقع کنایه‌ای است از سیر عارف در مقامات فنا. شاعر در طی آن حکایت عبور روح را به راهنمایی عقل از مراتب و حجاب‌های یک دنیای [[نوافلاطونی]] شرح می‌دهد.»<ref>زرینکوب، عبدالحسین؛ جستجو در تصوف ایران، تهران، امیرکبیر، ۱۳۸۵، چاپ هفتم، ص ۲۳۸</ref>
مشابه این اثر در ادبیات اروپایی «کمدی الهی دانته» است. در ادبیات قبل از اسلام هم «متنِ ارداویراف‌نامگ» مضمونی پایدار از سفر روحانی به جهان دیگر را تصویر میکشد.»<ref>یارشاطر، احسان؛ ادبیات داستانی در ایران زمین (مجموعه مقالات)، تهران، امیرکبیر، ۱۳۸۲، چاپ اول، ص۴۲</ref>
== درون‌مایه ==
سیر العباد [[تحمیدیه]] و نعت و از این دست مقدمه‌ها ندارد. روایت را با [[هبوط]] نفس انسانی از عالم بالا به جهان سفلی آغاز می‌کند و مراحل [[نفس نامیه]] و نفس حیوانی و نتایج آنها را شرح می‌دهد. سالک در حالی به خود می‌آید که در چنگال خوی‌های ناپاک اسیر شده است. از سویی نفس ناطقه او را به بالا می‌خواند و از سوی دیگر طبایع به فرود خاکش می‌کشند. بی‌دانش و سردرگم در پی راهنمایی بر می‌آید تا اینکه سرانجام با «پیرمردی لطیف و روحانی» روبه‌رو می‌شود. پیر خود را فرستاده عقل کل معرفی می‌کند که هبوط کرده است تا او را برهاند. با یکدیگر سفر را آغاز می‌کنند و پیر بر دوش سالک می‌نشیند. سپس مراحل سفر پی گرفته می‌شود.<ref>کامیاب، مریم: مقایسه‌ای میان سیرالعباد سنایی و کمدی الهی دانته. روزنامه فرهیختگان ۱۳۸۹/۲/۳۱. بازنشر در سایت باشگاه اندیشه.</ref>
== منابع ==
{{پانویس}}
{{سنایی}}
[[رده:کتاب‌های اخلاق]]
[[رده:آثار سنایی]]
| |||