خلف بن احمد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''خَلَف بن اَحمَد''' (خلف بن ابو جعفر بن لیث) ملقب به امیر خلف بانو، آخرین امیر [[صفاری]] بود که از حدود سال ۳۵۲ تا ۳۹۳ قمری<ref>نذیر، احمد: [http://www.ensani.ir/storage/Files/20120325195827-1125-5.pdf امیر خلف بن احمد آخرین فرمانروای خانواده صفاریان سیستان]. در نشریه: مجله ایران‌شناسی بهار ۱۳۶۸. شماره ۱.</ref> که [[غزنویان]] بر آنها چیره گشتند بر [[سیستان]] حکم راند. لقب سلطان را برای نخستین بار خلف بن احمد برای سلطان محمود غزنوی به‌کار برد.

بانو ظاهراً نام جدهٔ خلف بن احمد بود که او را بدین نام خوانده‌اند؛ و این خلف نبیرهٔ دختر عمرو بن لیث بود به روایت [[ابن اثیر]]، هرچند برخی او را نبیرهٔ یعقوب نیز گفته‌اند و بدیع همدانی در [[قصیده لامیه|قصیدهٔ لامیهٔ]] خود خلف را به هر دو پادشاه یعنی یعقوب و عمرولیث منسوب کرده‌است.

برخی مورخان از جریان لشکرکشی [[محمود غزنوی]] به سیستان نوشته‌اند که چون خلف به دژ کاخ رفت، پیرامون آن خندق کند، محمود دژ را محاصره و خندق را پر کرد و به این ترتیب دژ را گشود و بیشتر امرای خلف را به قتل رساند. خلف از بیم این رویداد، بیهوش شد و چون به هوش آمد بر روی پاهای محمود افتاد و از او طلب بخشش کرد و پس از این عمل خلف، محمود را سلطان نامید. محمود نیز بنا به درخواست خلف او را به [[گرگان]] فرستاد. خلف پس از چندی به [[جوزجانان]] رفت و در ۳۹۷ ق / ۱۰۰۶ م، در همان‌جا درگذشت.