'''هلیگولند'''{{به انگلیسی|Heligoland}}[[مجمعالجزایر|مجمعالجزایری]]ی است کوچک در جنوب شرقی [[دریای شمال]] متعلق به کشور آلمان. این جزائر قبلاً جزء متصرفات دانمارک و امپراتوری بریتانیا بودند ولی اکنون به آلمان تعلق دارند. آنها در فاصله ۴۶ کیلومتری آلمان و با سه ساعت دریانوردی از بندر [[کوکسهاون]] و در دهانه رود [[البه (رود)|البه]] قرار دارند. جمعیت آن در سال ۲۰۱۲ به تعداد ۱۳۷۰ نفر و وسعت هردو جزیره ۱٫۷ کیلومتر مربع میباشد. اهالی آن از نژاد آلمانی و [[فریسیها]] هستند.
دوجزیره تا سال ۱۷۲۰ میلادی بهمدیگر متصل بودند و در آن سال بعلت [[خیزاب]] از همدیگر جدا گشتهاند. ارتفاع بلند ترین قسمت جزیره اصلی که مسکونی است، ۶۱ متر از سطح دریا است.
== هلیگولنددر جنگ جهانی دوم ==
بعد از پایان جنگجنگ جهانی دوم، ارتش بریتانیا مقدار زیادی مهمات و مواد منفجرهی مازاد داشت که میخواست بهبه نحوی از آنها استفادهی لازم را ببرد. رای استفاده از مهمات و مواد منفجره مازاد پس از پایان جنگ جهانی دوم، پیشنهاد شد تا آزمایشات زمینلرزهای انجام دهند؛ بهبه طوری که با انفجار کنترلکنترل شده و دقیق مواد منفجره،منفجره، امواج کوچکی مشابه زلزله ایجاد کنند که در واقع بهبه هنگام بروز زلزلهی واقعی، آماده باشند. انجام این کار در درون انگلستان انجامناپذیر بود؛ چرا که مقیاس و بزرگی انفجاری که آنها میخواستند انجام دهند، بزرگتر از چیزی بود که در خاک انگلستان بتوان به آن دست یافت و با این کار ممکن بود به مکانهای نزدیکِ انفجار، خسارات جدی وارد شود. بنابراین آنها تصمیم گرفتند به آلمان بروند.دولت بریتانیا بهبه تازگی به بزرگترین جنگش با آلمان در تاریخ بشر پایان داده بود و درست مانند مهمات جنگی، هنوز کمی هم از خشونت مازاد ناشی از جنگ، بین هر دو باقی مانده بود. در جولایژوئیه ۱۹۴۶، یک زبالهدانی مهمات جنگی در "زواتاو"، شهری درشمال آلمان وجود داشت که به منظور ایجاد امواج زمینلرزهای منفجر شد. این انفجار از فاصلهی ۵۰ کیلومتری قابل مشاهده بود. اما دولت بریتانیا خواهان انفجار بزرگتری بود. بنابراین آنها خود را آمادهی مهیبترین انفجار غیر اتمی دنیا کردند که در نهایت منجر به وقوع "بریتیش بنگ" (British Bang) شد. هدف آنها مجمعالجزایری کوچک بهبه نام" هلیگولند" بود که خارج از خط ساحلی آلمان قرار داشت.لمانیها جمعیت غیر نظامی را از جزیره خارج کرده و آنجا را تبدیل به یک پایگاه نیروی دریایی و سپس این پایگاه را مجهز به تاسیسات کشتیسازی، بندرگاه، سنگرهای زیرزمینی و توپخانهی ساحلی کردند. اولین درگیری نیروی دریایی در نزدیکی این جزیره بهبه وقوع پیوست. نام این جنگ، "نبرد ساحل هلیگولند" بود. وقتی که جنگجنگ جهانی اول به پایان رسید، ساکنان جزیره به هلیگولند بازگشتند و این جزیره تبدیل به تفریحگاه گردشگری برای طبقهی اشرافی آلمان شد. در دورهی نازیهای آلمان، دوباره در این جزیره پایگاه نظامی ساخته و تا پایان جنگجنگ جهانی دوم، متحمل انفجار بمبهای بسیاری شد.
با شکست آلمان، جمعیت جزیره بیرون رانده شدند و دولت بریتانیا تصمیم به تخریب سنگرهای باقیمانده، زاغههای مهمات زیرزمینی و پایگاه زیردریایی با استفاده از یک انفجار بزرگ گرفت. بریتانیا میخواست با ایناین کار، بهبه طور همزمان، بزرگترین انفجار تاریخ را با استفاده از سنسورهای لرزهنگاری برای جامعهی علمی ثبت کند.در ۱۸ آوریل ۱۹۴۷، "نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا حدود ۶۷۰۰ تن مواد منفجره، منفجر کرد. دود ناشی از این انفجار یک شکل قارچمانند به رنگ سیاه ایجاد کرد که وسعتش در آسمان به ۱۸۰۰ متر میرسید. به افرادی که در جزیرهی اصلی و ۶۰ کیلومتری محل انفجار زندگی میکردند، هشدار داده شد تا پنجرههای خانههایشان را باز نگه دارند که موجب ترکیدن شیشهها نشود. تشعشعات این انفجار تا جزیرهی سیسیل (در جنوب ایتالیا) به ثبت رسید. انفجار هلیگولند، بهبه عنوان بزرگترین انفجار غیر-اتمی جهان در کتاب رکوردهای گینس به ثبت رسیده است.انرژی ساطع شده از این انفجار، برابر با یک سوم انفجار اتمی هیروشیما بود که جزیرهی اصلی هلیگولند و تا چندین مایل درون زمین را لرزاند. دولت بریتانیا انتظار داشت که جزیزه به کل نابود شود. جزیره از تخریب کلی جان سالم به در برد اما شکل ظاهریاش کاملاکاملاً و برای همیشه عوض شد. قسمت جنوبی غارمانند این جزیره تبدیل به یک حفرهی بزرگ شد که امروزه گردشگران زیادی را به سمت خود جذب میکند.
== هلیگولند بعد از بریتیش بنگ (British Bang) ==
نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا بعدها باز هم از این جزیره بهبه عنوان محل تمرین بمبگذاری و انفجار استفاده کرد تا ایناین که در نهایت در ۱ مارس ۱۹۵۲ این جزیره به [[آلمان غربی]] بازگردانده شد. شهر، بندرگاه و تفریحگاه جزیرهی "دان" همگی از نو ساخته شدند و هلیگولند یک بار دیگر تبدیل به یک استراحتگاه شد.