آدم‌خواری (انسان‌ها): تفاوت میان نسخه‌ها

بعضی از قوم‌های آدم‌خوار برای بزرگداشت خویشان و بزرگان قوم و قبیله خود، و دست یافتن به روح و نیرو و صفت‌های خوب آنها، گوشت آنها را، پس از مرگ، می‌خوردند. [[ماساژت]]‌ها، که در حدود ۴۰۰ پیش از میلاد، در کناره شمال شرقی دریای خزر می‌زیستند، برای بزرگداشت خویشامندان سالمند خود، آنها را قربان می‌کردند و گوشتشان را می‌خوردند. بعضی از قوم‌های آدمخوار نیز برای نشان دادن خشم و نفرت و کینه خود گوشت دشمنان خود را می‌خوردند که در بین اعراب هم نمونه دارد. مثل هند همسر ابوسفیان که پس از پیروزی در جنگ احد جگر همزه عموی پیامبر را از جسد او بیرون آورد و خورد.

مردم شهر حران یکی از شهرهای کهن [[بین‌النهرین]]، در دوره پیش از اسلام، هر سال کودکی را به خدای نگهبان بت هایشان پیشکش و قربان می‌کردند. گوشت قربانی را با آرد سفید و [[زعفران]] و [[روغن زیتون]] و [[سنبل]] به صورت قرص‌هایی به اندازه [[انجیر]] در می‌آوردندو می‌پختند و به نیایشگران می‌خوراندند. مردم قبیله‌ای در [[هند]] بیماران و سالمندان قبیله را به نشانه علاقه به الاهه مقدس کالی، همسر کینه‌ورز شیوا، یکی از خدایان هندوها،