باب (عنوان): تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
ی |
جز اصلاح برچسب br با استفاده از AWB |
||
خط ۱:
'''باب''' یا '''باب الله'''، لقب و صفتی است که در برخی [[حدیث|احادیث]] و [[ادعیه]] برای [[ محمد]]، و [[اهل بیت|خاندانش]] به کار برده شده است<ref name=autogenerated1>دانشنامه جهان اسلام، زیر نظر سید مصطفی میرسلیم، ج ۱، ص ۱۰</ref><ref>[http://www.encyclopaediaislamica.com/madkhal2.php?sid=3 دانشنامه جهان اسلام؛ مدخل باب/باب الله(۱)]</ref> همچنین افرادی از اصحاب برجسته امامان شیعیان نیز به خاطر ویژگی‌هایی به عنوان «باب» خوانده می‌شدند. در طول تاریخ و پس از [[غیبت کبری]] نیز عده‌ای مدعی سمت باب شده‌اند که همه مورد تأیید شیعیان قرار نگرفته‌اند.{{مدرک}}
== باب الله ==
«باب الله» در برخی از احادیث و ادعیه اسلامی به عنوان صفت [[محمد]]،و دوازده [[امام]] شیعیان به کار گرفته شد. برخی معتقدند که واژه‌های دیگری مانند: [[صراط]]، «سبب»، «طریق» و «سبیل» تعبیرهای دیگری از باب‌الله هسنند که برای ایشان به کار رفته‌اند<ref name=autogenerated1 />.<
[[محمد باقر]] در حدیثی به محمد، لقب «باب‌الله» و «سبیل‌الله» داده‌است<ref>''انّ رسول الله بابُ الله الذین لایؤتی الا منه و سبیله الذی، من سلکه وصل الی الله'' (بصائرالدرجات فی فضائل آل محمد، صفار قمی، ص ۱۹۹)</ref>.
خط ۲۳:
=== در عصر حضور [[دوازده امام]] ===
علاوه بر اینها، در همان زمان امامان، کسانی خود را بدروغ باب امامان معرفی نموده‌اند و بدین سبب به تکذیب و نفرین ایشان گرفتار شده‌اند. مثلاً کشی <ref>(رجال کشی؛ ص ۱۰۴۸-۹۹۹،۹۹۷)</ref>، از علی بن حسکه و قاسم یقطینی و محمّد بن فرات و ابن بابا نام برده که ضمن نشر افکار انحرافی، مدعی بابیت [[حسن عسکری]] و [[رضا]] بوده‌اند ولی امامان، آنان را بشدت انتقاد کرده‌اند و شیعیان را از تماس با ایشان بر حذر داشته‌اند.<ref>علی‌اصغر رضوانی، ''غیبت صغری''</ref><
همچنین حسین بن حمدان خصیبی (متوفی ۳۵۸) که به دلیل دفاع از [[غالیان|غالیانی]] چون [[ابو الخطّاب]] و [[محمّد بن نصیر نُمیری]] مورد نکوهش شیعیان بوده است{{مدرک}}، در کتاب مهم خود ''الهدایة الکبری فی تاریخ الائمة''، در عین حال که برای هر امام وکلایی را معرفی می‌کند که واسطة امام با شیعیان در کارهای مالی و غیر آن بوده‌اند، کسانی را نیز به عنوان «ابواب » نام می‌برد که «حاملان اسرار و علوم امامان » بوده‌اند. <
اگرچه اینها قرینه‌هایی برای رواج تعبیر «باب » در زمان امامان شیعیان است، اما از مجموع به‌نظر می‌رسد که اگر چه تعبیر «باب » در برخی از کتب تراجم و مناقب و سِیَر امامان شیعه برای یاران نزدیک و خاص ایشان به کار رفته، ولی در کلمات خود آنها، و بعداً در عبارات محدّثان و رجالیان، از استعمال آن در جهت مثبت پرهیز می‌شده است؛ همچنانکه نواب اربعه را نیز عموماً «سفرا» و «وکلاء» می خوانده‌اند و یا نمایندگان [[موسی کاظم]] به «[[قُوّام]] » یاد کرده‌اند.<
در مقابل از کسانی چون [[نمیری]] و [[شلمغانی]]، به عنوان مدعیان «[[بابیت]] » نام برده‌اند. البته اصل وجود واسطه میان امام و شیعیان، چه در زمینة بیان احکام و معارف دینی و چه در امور مالی، از نظر علمای شیعه انکار نشده است.<ref>[http://www.encyclopaediaislamica.com/madkhal2.php?sid=3 دانشنامه جهان اسلام؛ مدخل باب/باب الله(۱)]
</ref>
| |||