واپاشی هستهای: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ←جایگزینی با [[وپ:اشتباه|اشتباهیاب]]: بیائیم⟸بیاییم، حود⟸خود |
|||
خط ۲۴:
اگر ۱۳ پروتون را با ۱۴ نوترون ترکیب کنیم هستهای خواهیم داشت که اگر ۱۳ الکترون در اطراف آن گردش کنند یک اتم [[آلومینیوم]] را میسازند. حال اگر میلیاردها از این اتمها را در کنار هم قرار دهیم فلز آلومینیوم (<math> AL_ {27} </math>) را داریم که با آن انواع وسایل نظیر قوطی نوشابه و در و پنجره و غیره... را میتوان ساخت.
[[پرونده:Isotopes and half-life 1.PNG|بندانگشتی|240px]]
اگر همین آلومینیوم را در شیشهای قرار دهیم و چند میلیون سال دیگر به سراغ آن
بسیاری از اتمها در اشکال متفاوتی دیده میشوند. برای مثال مس دو شکل پایدار دارد: مس ۶۳ ومس ۶۵. به این دو نوع [[ایزوتوپ]] گفته میشود. هر دوی آنها ۲۹ پروتون (عدد اتمی آنها یکسان است.) دارند اما چون در جرم اتمی ۲ واحد فرق دارند به سادگی میتوان فهمید که تعداد نوترونهای اولی ۳۴ ودیگری ۳۶ است. هر دوی آنها پایدار هستند. در حدود یک قرن پیش دانشمندان متوجه شدند که بعضی عناصر ایزوتوپهایی دارند که رادیواکتیو (پرتوزا) هستند. مثلاً هیدروژن را در نظر بگیرید، در مورد این عنصر سه ایزوتوپ شناخته شدهاست:
# هیدروژن معمولی (<math>H_1</math>) در هسته اتم
# هیدروژن دوتریم(D)که یک پروتون ویک نوترون دارد و در طبیعت بسیار نادر است. اگرچه عمل آن بسیار شبیه هیدروژن نوع اول است برای مثال میتوان از آن آب ساخت اما میزان بالای آن سمی است. هر دو ایزوتوپ یاد شده پایدار هستند اما ایزوتوپ دیگری از هیدروژن وجود دارد که ناپایدار است!
# ایزوتوپ سوم هیدروژن (تریتیوم)(T)که شامل دو نوترون و یک پروتون است. همان طور که قبلا گفته شد این نوع هیدروژن ناپایدار است. یعنی اگر بازهم ظرفی برداریم واین بار درون آن را با این نوع از هیدروژن پر کنیم و یک میلیون سال دیگر به سراغ آن
میتوان گفت که هر چه هسته اتم سنگینتر شود تعداد ایزوتوپها بیشتر میشود و هر چه تعداد ایزوتوپها بیشتر شود امکان بوجود آمدن هستههای ناپایدار نیز بیشتر خواهد شد و در نتیجه احتمال وجود نوع رادیواکتیو نیز بیشتر میشود.
|