دائوا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دیو''' یکی از واژه های کهن و قدمت آن به دوران [[آریاییان]] می‌رسد. دیوان گروهی از پروردگاران آریائی بوده‌اند. پس از جدائی ایرانیان از هندوان و ظهور [[زرتشت]] پروردگاران مشترک قدیم یعنی دیوها که مورد پرستش هندوان بودند، نزد ایرانیان گمراه‌کنندگان و شیاطین خوانده شدند. چنانکه در آئین [[مزدیسنا]] کلاً به مردم بدمنش هم اطلاق می‌شود.<ref>دانشنامهٔ مزدیسنا، ص ۲۷۴</ref> واژهٔ دیو در [[اوستا]] به صورت دَئوَ و در [[پهلوی]] دِو و در فارسی دیو گفته می‌شود. در زبان [[هند]] باستان دِوَ یا دَئوه به معنی فروغ و روشنائی و نام خداست. اشتقاق این واژه در میان اقوام آریائی نیز معنی خدا دارد چنانکه در یونانی [[زئوس]] و در لاتینی '''دَئوس''' در فرانسه '''دی‌اُ''' و در انگلیسی '''دِئیتیDaeva ـ دیوا''' و در ایرلندی '''دیا'''بکار می‌رود.<ref>اساطیر و فرهنگ ایران در نوشته‌های پهلوی، رحیم عفیفی،، ص ۵۲۲</ref>