زبان ایلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''[[ایلامی هخامنشی]]''' (۳۳۰ – ۵۵۰ پ.م.): در دوره هخامنشی، ایلام یکی از [[ساتراپی|ساتراپیهای]]های مهم امپراتوری بود و زبان ایلامی به عنوان زبان دیوانی کاربرد داشت. از زمان [[داریوش بزرگ|داریوش یکم]] تا [[اردشیر یکم (هخامنشی)|اردشیر یکم]] اسناد اداری [[تخت جمشید]] به ایلامی و روی الواح گلی نوشته می شد. این الواح که شمار آنها نزدیک به ۳۰۰۰۰ است، اطلاعات دقیقی از [[جغرافیا]] و مردم [[منطقه فارس|منطقه پارس]] به دست ما می‌دهد. <ref>هایدماری کخ، از زبان داریوش، ۱۳۷۷، ترجمه پرویز رجبی، ص ۳۱، نشر کارنگ</ref>

'''[[نیا-ایلامی]]''': این خط از۳۱۰۰ تا ۲۹۰۰ رایج بود. نیاایلامی کهنترین خط شناخته شده ایران است و نمونه هایی از آن در اطراف [[کاشان]] و جنوب [[کرمان]] نیز دیده شده است. ایلامیان این خط را از همسایگان [[سومری|سومریشان]]شان الهام گرفتند و از آن برای کارهای بازرگانی (ثبت معاملات، نگهداری حساب چارپایان و ...) بهره می‌بردند. <ref>والتر هینتس، دنیای گمشده ایلام، ۱۳۷۶، ترجمه فیروز فیروزنیا، ص ۳۳، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی</ref> [[دستگاه شمارش|نظام شمارشی]] نیاایلامی بسیار پیچیده بود و بسته به مورد تفاوت می‌کرد. مثلاً برای شمارش آدمیان و جانوران از سیستم [[ده‌دهی|دستگاه ده‌دهی]] و برای اشیاء از [[دستگاه اعداد پایه ۶۰|دستگاه شصتی‌شصتی]] استفاده می‌شد.<ref>Peter Damerow, Robert K. Englund: The Proto-Elamite Texts from Tepe Yahya. Cambridge Mas 1989. ISBN 0-87365-542-7</ref>

'''[[خط میخی ایلامی|ایلامی میخی]]''': خطی است که از ۲۵۰۰ تا ۳۳۱ پ.م. به کار رفت و دگرگون شده دبیره میخی [[اکد|اکدی]]ی است. خطی است با ۱۳۰ نشانه، بسیار کم شمارتر از بیشتر دبیره های میخی همروزگار خود.

زبان ایلامی جزء [[زبان‌های التصاقی]] بود یعنی با افزودن [[پسوند|پسوندهای]]های [[تکواژ|تکواژی]]ی و نیز، [[میانوند|میانوندهایی]]هایی خاص و پسوندهای [[ضمیر|ضمیری]]ی به ریشه [[فعل]] در سه صورت اصلی آن، مقصود خود را بیان می‌کرد. [[اسم|اسمها]]ها و [[فعل|فعلها]]ها به دو ''جنس'' زنده و غیرزنده تقسیم می شدند و هر جنس با پسوندهای ویژه خود مشخص می شد. (k, -t, -r, -p-) برای زنده ها (آدمیان و خدایان) و (me, -n, -m, -š-) و برای اشیاء، مفاهیم [[انتزاعی]] و مکانها.