فرانسیس آسیزی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده: Habito de s francisco.jpg |چپ|thumb|خرقه فرانسیس قدیس]]

تصمیم '''فرانسیس''' بر ترک تمام دارایی پدری اش تا آنجا بود که حتی تکه لباسی نیز با خود از آن خانه بیرون نیاورد و برای آنکه عریان نباشد یک گونی را بر تن خود کرد؛ این پوشش وی بعدها در فرقه فرانسیسکن‌ها به صورت نوعی سنت ادامه یافت. از سال [[۱۲۰۶ (میلادی)|۱۲۰۶]] فرانسیس سراسر زندگی اش را وقف امور دینی و معنوی کرد. او در میان مردم می‌گشت و موعظه می‌کرد. بسیار فقیرانه روزگار می‌گذراند و گاهی برای امرار معاش دست به گدایی می‌زد. سخنان پاک و بی آلایش او و شیوه زندگی اش موجب شد که خیلی زود شاگردانی به او بپیوندند. در سال [[۱۲۰۹ (میلادی)|۱۲۰۹]] عدد شاگردان فرانسیس به دوازده نفر رسید و به سبب قرین شدن این عدد با حواریون [[عیسی مسیح]]، در میان این جمع مرامی با رهبری '''فرانسیس''' شکل گرفت. فرانسیس با همین جمع دست به تدوین آیینی زد که در سال [[۱۲۱۰ (میلادی)|۱۲۱۰]] به تایید پاپ [[اینوسنت سوم]] رسیده و اجازه تبلیغ یافت. این آیین همان فرقه معروف فرانسیسکن هاست.<ref>رفیق اعلی، کریستین بوبن، ترجمه پیروز سیار، طرح نو، صفحه ۱۴</ref><ref name="ReferenceA">فیلسوفان بزرگ قرون وسطا، لوچانو دکرشنتزو، ترجمه عباس باقری، نشر نی</ref>

در سال [[۱۲۱۳ (میلادی)|۱۲۱۳]] '''فرانسیس''' به همراه [[قدیسه کلارا]] جمعیت کلاراییان را برای پیروان زن فرقه‌اش به وجود آورد. در شروع دوران اوج فرقه فرانسیسکن‌ها بود که فرانسیس تصمیم عجیبی گرفت. در سال [[۱۲۱۹ (میلادی)|۱۲۱۹]] او به سفری چندین ماهه به [[فلسطین]] رفت تا برای جنگجویان مسیحی [[جنگ‌های صلیبی]] موعظه کند. اما پس از بازگشت از سفر با اختلافات جدی در فرقه‌اش مواجه شد. این اتفاق موجب شد که '''فرانسیس آسیزیایی''' در مجمعی که به سال [[۱۲۲۱ (میلادی)|۱۲۲۱]] تشکیل شد با بلند نظری از رهبری فرقه‌اش کناره بگیرد و تا آخر عمر به موعظه بپردازد. در روایات آمده‌است که در دو سال پایانی عمر آثار زخم‌هایی همچون زخم‌های عیسی مسیح بر [[صلیب]]، روی بدن فرانسیس ظاهر شد (این پدیده در بدن انسان به [[استیگماتا]] معروف است). '''فرانسیس آسیزیایی''' در سال [[۱۲۲۶ (میلادی)|۱۲۲۶]] در سن چهل و چهار سالگی در شهر زادگاهش درگذشت. تأثیر اندیشه او بر مسیحیت تا جایی بود که بر خلاف سنت [[کلیسا]] به فاصله دو سال از مرگش از سوی [[واتیکان]] به عنوان [[قدیس]] شناخته شد.<ref>فیلسوفان بزرگ قرون وسطا، لوچانو دکرشنتزو، ترجمه عباس باقری، نشر نی<name="ReferenceA"/ref>