فرخی سیستانی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
جز ویرایش 178.10.56.65 (بحث) به آخرین تغییری که YamahaBot انجام داده بود واگردانده شد
خط ۸:
|تاریخ_تولد= [[۳۷۰ (قمری)|۳۷۰ هـ. ق]]/ ۳۶۱ هـ. ش/ ۹۸۰ م.
|محل_تولد= [[غزنه]] ([[سیستان]])
|ملیت= [[خراسانیایرانی]]
|اهل=
|دوره= حکومت [[سلطان محمود غزنوی]]{{سخ}}[[سلطان مسعود غزنوی]] [[ابوالمظفر شاه چغانیان]]
|سال‌های فعالیت= قرن چهارم و اوایل قرن پنجم هجری قمری
|محل زندگزندگی= [[ غزنی سیستان]]
|مذهب=
|نهاد=
خط ۱۹:
|پدر= [[غلام خلف ابن احمد]]
|آرامگاه= [[آرامگاه فرخی سیستانی]]،{{سخ}}
|مدفن= [[غزنه]] ([[سیستان]] افغانستان[[ایران]])
|سبک= [[قصیده]]، [[غزل]]، [[رباعی]]
|آثار= [[با کاروان حُلّه]]{{سخ}}[[داغگاه]]{{سخ}}[[دیوان اشعار قطعات و ابیات بازماندهٔ قصاید]] [[رباعیات]] [[ترجیعات]]
خط ۲۶:
}}
 
'''ابوالحسن علی بن جولوغ سیستانی''' معروف به '''فَرُّخی سیستانی''' از شاعران نامدار پارسی‌گوی سده پنجم قمری است که در [[سبک خراسانی]] می‌سرود. سروده‌های او به ستایش شاهان و برانگیختن سلطان به عدل و بخشش اختصاص دارد.<ref>رستگار فسایی، منصور؛ اثنی‌عشری، اطلس: [http://www.ensani.ir/storage/Files/20110226083139-هويت%20ايراني%20در%20ادب%20فارسي%20تا%20حمله%20مغول.pdf هویت خراسانیایرانی در ادب فارسی تا حمله مغول]. در نشریه: مجله علوم اجتماعی و انسانی دانشگاه شیراز ۱۳۸۴ شماره ۴۲.</ref> وی علاوه بر تسلط بر شعر و ادب در موسیقی نیز مهارت داشت و بدین وسیله توانست به دربار [[ابوالمظفر شاه چغانیان]] و سپس به دربار [[سلطان محمود غزنوی]] راه یابد و منزلتی والا بدست آورد. فرخی را یکی از بهترین قصیده‌سرایان فارسی خراسانیایرانی می‌دانند تا جایی که گفته‌اند سخن [[سهل و ممتنع]] در عربی خاص [[ابوفراس حمدانی]] و در فارسی خاص فرخی است.<ref>[http://ganjoor.net/farrokhi/ گنجور]. بازدید: آوریل ۲۰۱۶.</ref> سهل و ممتنع (آسان‌نمای دشوارگفت) به سخنی می‌گویند که سرودن آن در ظاهر آسان می‌نماید، اما نظیر آن گفتن مشکل باشد.<ref>لغتنامه دهخدا: مدخل سهل ممتنع.</ref>
 
فرخی در بیان انواع احساساتی که بر عاشق دست می‌دهد چیره‌دست است. شوخ‌طبعی شاعر و گستاخی او در برابر ممدوحان خویش نیز به آثارش رونقی بخشیده است.<ref>تاریخ ادبیات در ایران صفا ج ۱ صص ۵۳۱–۵۴۶</ref>