جعفر بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از درگذشت [[هادی]]٬ امام دهم شیعیان٬ فریس بن حاتم قزوینی٬ از شیعیان پرنفوذ و نایبان اصلی هادی که در زمان [[امام شیعه]] از نیابت خلع شده‌بود٬ اعلام کرد که امام واقعی شیعه محمد فرزند بزرگ هادی بوده است که قبل از هادی فوت کرده است. اما او مقام امامت را از طریق غلام خود نفیس به جعفر (که بعد ها توسط شیعیان جعفر کذاب نام گرفت) سپرده است. اقلیتی دیگر نیز ادعا کردند که هادی خود شخصاً جعفر را به امامت تعیین کرده است. در این زمان جعفر و اقلیتی از پیروانی که گرد خود جمع کرده بود٬ امامت برادر خود [[حسن عسکری]] را به چالش کشید. در این زمان پیروان حسن عسکری، جعفر را فاسد و شرابخوار در ملاعام می‌خواندند و چنین می‌گفتند که جعفر فرایض دینی را چهل روز رها کرده است تا [[شعبده بازی]] فرا بگیرد. در مقابل نیز پیروان جعفر٬ حسن عسکری را فاقد دانش لازم برای امامت شیعه می‌دانستند و پیروان حسن عسکری را حمّاریه می‌خواندند.<ref name="Modarressi 1993 71-76">{{harvnb|Modarressi|1993|p=71-76}}</ref>

به گفته [[سید حسین مدرسی طباطبایی|حسین مدرسی]]٬ هر چند مشکل است که پذیرفت که شیعیان کسی که چنین آشکارا بی‌دین باشد را به عنوان امام پذیرفته بودند. اما به نظر می‌رسد که تا حدی حقیقت در این گزارش‌ها موجود است. خصوصاً آنهایی که مربوط به دوران جوانی جعفر است زیرا در دفاعیه‌ای که طرفداران جعفر علیه اتهامات وارد بر او داشتند چنین می‌گفتند که جعفر از شخصیت دوران جوانی‌اش فاصله گرفته است.<ref>{{harvnb| name="Modarressi| 1993|p= 71-76}}<"/ref>

گفته می شود که جعفر و حسن عسکری تا پایان عمر حسن عسکری با هم قهر بودند و هیچگاه دوباره با هم صحبت نکردند. تا زمان زنده بودن حسن عسکری٬ جعفر همیشه اسباب دردسر حسن عسکری بود. اختلاف و نفرت بین جعفر و طرفداران حسن عسکری به اوج رسید. تا حدی که جسد غرق‌شده نفیس که گفته می‌شد امر امامت به واسطه او به جعفر رسیده است در استخری یافت شد و دو تن از طرفداران جعفر در سامرا که آشکارا برای او تبلیغ می‌کردند مورد تعقیب طرفداران حسن عسکری قرار گرفتند و از ترس جان مجبور به فرار به کوفه شدند. تعقیبی که به یک روایت به دستور حسن عسکری بود.<ref>{{harvnb| name="Modarressi| 1993|p= 71-76}}<"/ref>