میکل‌آنژ: تفاوت میان نسخه‌ها

او از دوران کودکی، برخلاف میل پدرش، علاقه‌مند به [[هنر]] و تحصیل در این رشته بود و سرانجام در پی نزاعی سخت با پدرش به هدف والای خود رسید. در سن سیزده سالگی به عنوان دستیار حقوق‌بگیر، در کارگاه «[[دومنیکو گرلاندایو]]»، استخدام شد. وی نزد استادش به کارآموزی پرداخت و پایه و اساس [[نقاشی]] روی دیوار مرطوب را یاد گرفت و مانند بسیاری از هنرمندان هم‌دورهٔ خود در [[فلورانس]]، در [[کلیسا|کلیسای کوچک]] «برانکاچی»<ref>Brancacci Chapel</ref> به‌تحصیلبه تحصیل هنر پرداخت. گرچه در ابتدا به نقاشی روی آورد اما غریزهٔ طبیعی وی مشتاق هنر [[پیکرتراشی]] بود، از این رو پیش از اتمام دورهٔ نقاشی، به عنوان استاد به مدرسهٔ مجسمه‌سازی که به‌وسیلهٔ [[لورنتزوی مدیچی]] در باغ‌های [[مدیچی]] تأسیس شده بود، منتقل شد. هنوز سه‌سال از عضویت وی در مؤسسه و مدرسهٔ مدیچی سپری نشده بود که لورنتزو چشم از جهان فروبست و پسرش [[پیِروی مدیچی]] که فاقد استعداد و کیفیت هنری پدرش بود، جانشین او شد. دراین هنگام شهر فلورانس دستخوش ناآرامی و قیام گروه‌های مختلف گردید و جان بسیاری از هنرمندان نیز مورد تهدید و تعدی قرار گرفت. میکل‌آنژ با تیزهوشی غریزی خود قبل از شروع آتش [[جنگ]] به‌اتفاق دو تن از همراهانش به شهر [[بولونیا]] کوچ نمود. میکل‌آنژ بیست‌ساله در بولونیا مورد استقبال دوستانهٔ یکی از اعضاء خانواده «آلدوراندی» قرار گرفت و بلافاصله قرارداد ساختن دو تندیس از پیکر مقدسین و مجسمهٔ یک فرشته برای مقبرهٔ «دومنیکوس مقدس» در کلیسای «سنت پترونیوس» را با وی منعقد نمودند. پس از یک‌سال اقامت در بولونیا، از جانب هیئتی در فلورانس برای احداث سالن اجتماعات شهرداری، به‌آن شهر دعوت شد.

میکل‌آنژ زمانی به فلورانس بازگشت که کشیشی از فرقهٔ [[دومنیکن]]ها به‌نام «[[جیرولامو ساونارولا]]» با برقراری «تئوکراسی» و «حکومت مذهبی»، قدرت را در دست گرفته و مسیر [[سیاست|سیاسی]] و اجتماعی جامعه را دستخوش تغییرات نموده و قوانین سخت [[دین|مذهبی]] را به مردم تحمیل کرده بود. این تحولات در افکار میکل‌آنژ جوان، [[دانته آلیگیری]] و دیگر [[افلاطون]]یان تأثیر عمیق برجای نهاد. میکل‌آنژ پس از آغاز به کار در فلورانس، مورد توجه هنردوستان قرار گرفت و به‌سفارشبه سفارش یک فروشنده آثار هنری، تابلوئیتابلویی بدلی از روی نسخه اصلی «کوپیدوس» ترسیم نمود و طبق خواسته کارفرما، رنگآمیزیرنگ‌آمیزی آن را به‌شیوهبه شیوه آثار عتیقه انجام داد و بدون دریافت اضافه‌دستمزد شاهکاری نو از اثری قدیمی خلق نمود. این تابلو به عنوان یک اثر اصیل و عتیق به اسقف «رافائل ریاریو»<ref>Raffaele Riario</ref>، اسقف «کلیسای جورجیوی مقدس» در [[رم]] فروخته شد. پس از مدتی اسقف ریاریو متوجه این کلاه‌برداری شده و فروشنده را مجبور به بازپرداخت مبلغ دریافتی نمود. اسقف ریاریو که شیفته کار هنرمندانه نقاش جوان شده بود وی را مورد تفقد قرار داد و به‌رم دعوت نمود.

میکل‌آنژ دعوت اسقف را پذیرفت و در سال ۱۴۹۶ برای اولین بار به رم رفت. این اقامت تا سال ۱۵۰۱ به طول انجامید. در همان ماه‌های اول، امید هنرمند نابغه به‌اسقفبه اسقف هنردوست، تبدیل به‌یأسبه یأس شد، حتی مورد حمایت «پیرو دی‌مدیچی» که به‌عنوان تبعیدی در رم زندگی می‌کرد، قرار نگرفت. تا این که بر اثر آشنایی با نجیب‌زادهٔ رومی به‌نام «جاکوپو گالی»<ref>Jacopo Galli</ref> و حمایت او، با اسقف فرانسوی «ژان دو ویلار» آشنا شد و از هر دو نفر سفارش ساخت تندیس‌های کوپیدوس<ref>Cupid (Michelangelo)</ref>، «باخوس»<ref>Bacchus (Michelangelo)</ref> و «پی‌یتا» را دریافت نمود.

اولین اقامت میکل‌آنژ در رم به مدت پنج‌سال به درازا انجامید. در این زمان فلورانس صحنهٔ ناآرامی‌ها و مبارزات سیاسی بود. ورود سربازان [[فرانسوی]] به‌خاکبه خاک [[ایتالیا]] از یک طرف و «حکومت مذهبی» [[جیرولامو ساونارولا|اسقف ساونارولا]] و سقوط نهایی آن از سویی دیگر، همچنین جنگ‌های خارج از منطقه و پایداری نیروهای مقاومت مردمی، محیط نامساعدی را برای هنر و هنرمندان به وجود آورده بود. در این رهگذر پدر میکل‌آنژ، «لودوویکو بوناروتی» که در گیرودار ناآرامی‌ها شغل اداری خود را از دست داده بود به منظور کسب حمایت فرزندش وی را مجبور به بازگشت به فلورانس نمود. سال‌های اقامت میکل‌آنژ در فلورانس، سال‌های کار مداوم، تؤامتوأم با رنج و سختی و تأمین معاش پدر و برادران خودخواهش بود.

اجرای کار پر اهمیت «تندیس داوود» (۱۵۰۴) که بیشتر به یک [[معجزه]] در قانون تعادل شبیه‌است، فکر میکل‌آنژ را به خود معطوف داشت. این مجسمه از سنگ مرمر بزرگی ساخته شده که چهل‌سال پیش از میکل‌آنژ، پیکرتراش دیگری به‌نام «آگوستینو دانتونیو» بدون کسب موفقیت، برای ساخت آن اقدام کرده بود. این تخته‌سنگ، همچنان دست نخورده در گوشه‌ای قرار داشت. میکل‌آنژ موفق شد تندیس داوود را بدون در نظر گرفتن سرگذشت تاریخی و سنت نهفته در آن خلق نماید. نتیجه کار میکل‌آنژ تحسین و تعجب همگان را برانگیخت. اجرای این کار هنری پوشیده از چشم همگان و در محیطی دربسته انجام گرفت و پس از پرده‌برداری، عظمت کار این هنرمند نابغه آشکار شد. بهترین هنرمندان فلورانس مأموریت یافتند تا بهترین محل را برای استقرار این مجسمه انتخاب کنند. سرانجام به اتفاق آراء، ایوان کاخ «سینوریا» را برای این کار انتخاب نمودند. مجسمه داوود در سال ۱۸۸۲ به‌یکیبه یکی از سالن‌های «آکادمی هنر» منتقل شد.

پاپ ژولیوس دوم در حال طرح نقشه جنگ و تسخیر ایالات بیشتری بود. در همین ارتباط از هزینه‌های سنگین معماری و خرید سنگ مرمر کاملأکاملاً منصرف شده و در پی مجازات کسانی که چنین هزینه سنگینی را بدو تحمیل کرده بودند برآمد. از جمله میکل‌آنژ را، نه‌چندان مؤدبانه، اخراج کرد. میکل‌آنژ که خطر را حس کرده بود به‌طور ناگهانی رم را ترک کرد و قبل از این‌که مأموران [[پاپ]] به‌اوبه او دست یابند، در آوریل ۱۵۰۶ به‌فلورانسبه فلورانس وارد شد. میکل‌آنژ پس از برخورداری از حمایت همشهریان و احساس امنیت، از پذیرش هرگونه سفارشی از رم سر باز زد و تمام مدت تابستان را در فلورانس به‌سر برد. فعالیت هنری وی در این مدت احتمالأاحتمالا محدود به‌تکمیلبه تکمیل تابلو «صحنه جنگ» می‌باشد.

پس از فرار میکل‌آنژ از رم، پاپ ژولیوس لشکرکشی علیه بولونیا را پیروزمندانه به پایان رسانید و میکل‌آنژ را با تضمین بیشتری دعوت به‌کار نمود. هنرمند فلورانسی و ژولیوس گرچه هردو دارای طبعی سرکش بودند اما گرایش و جاذبه‌ای دوجانبه آن‌دوآن دو را به‌هم نزدیک می‌نمود. پاپ از میکل‌آنژ خواست تا مجسمه او را به‌حالتیبه حالتی که نمایش دهنده پیروزی قدرتمندانه وی باشد، از برنز ساخته و در مدخل «کلیسای پترونیوس مقدس» در بولونیا نصب کند. میکل‌آنژ بدون داشتن تجربه در کارهای برنزی، به اتکای هنرمندان و استادان دیگر، این کار را پذیرفت اما هیچ‌کس نتوانست وی را در این کار سترگ یاری دهد. این بار هم هنرمند نابغه از نبوغ ذاتی خود یاری جست و مجسمه‌ای بی‌نظیر از برنز خلق نمود که پاپ را در حالت نشسته، خرقه‌ای بر دوش، با عصای فرمانروایی و کلید شهر در دست، همچون سرداران بزرگ دست دیگر خود را بلند کرده و در حالت فرمان دادن نشان می‌داد. سه سال پس از انقلاب این مجسمه به وسیله مردم بولونیا که از استبداد مذهبی ژولیوس به جان آمده بودند، نابود شد. مردم بولونیا متحدأمتحداً علیه نظام قدرت‌طلب ژولیوس به پا خاستند، نمایندگان و طرفداران وی را فراری دادند، مجسمه برنزی وی را در کوچه و بازار کشانده و سرانجام قطعات آن را در کوره ذوب نمودند.

این دفعه میکل‌آنژ به‌ارادهبه اراده خود به‌رم رفت و به‌کارفرمایبه کارفرمای خود پیوست. او مایل نبود کار ساختمانی مقبره پاپ را به‌انجامبه انجام رساند بلکه در نظر داشت تزئین «کلیسای سیستین» را که در سفر دومش به‌رم او را از اجرای آن خلع‌ید کرده بودند ادامه دهد. پیش از این، رقبای وی کفایت او را در هنر نقاشی تحت سؤال قرارداده و او را شایسته اجرای چنین طرح سترگی نمی‌دانستند. میکل‌آنژ خود نیز از تسلط نسبی خویش به‌این هنر آگاهی داشت، با این وجود کار هنرمندانه خود را با دغدغه‌ای مبارزه‌جویانه آغاز کرد. اجرای تزئین سقف کلیسا چهارسال و نیم به‌درازابه درازا کشید. این شاهکار هنری، به‌عنوان یکی از باشکوه‌ترین آثار میکل‌آنژ شناخته شده‌است. او از همان ابتدا طرح مورد نظر پاپ را تغییر داد و به جای دوازده [[حواریون مسیح]]، صدها منظره از [[آفرینش انسان|خلقت آدم]]، [[سفر پیدایش|سِفرِ پیدایش]]، پیامبران پیش از میلاد مسیح و [[طوفان نوح]] و دیگر روایات [[انجیل]]ی به تصویر کشید.

بلافاصله پس از اتمام رنگ‌آمیزی سقف کلیسای سین سیستین، میکل‌آنژ به‌عملیاتبه عملیات ساختمانی مقبره پاپ پرداخت. چهار ماه بعد، در سال ۱۵۱۳ پاپ ژولیوس دوم درگذشت و وارثان او قرارداد طرح کوچک‌تری را در تابستان ۱۵۱۳ به میکل‌آنژ تحمیل نمودند. «مجسمه موسی»<ref>Moses (Michelangelo)</ref> (ح.۱۵۱۳-۱۵) یکی دیگر از کارهای معروف اوست که در «کلیسای سن پیر»<ref>San Pietro in Vincoli</ref> در «ونیکولی» در رم قرار دارد. «تندیس بردگان» که از متعلقات مقبره ژولیوس دوم بود، در [[موزه لوور]] به‌تماشابه تماشا گذاشته شده‌است.

میکل‌آنژ تحت تأثیر این تحولات سیاسی، عملیات ساختمانی مقبره ژولیوس دوم را ناتمام رها کرد و طرح دیگری را که خانواده مدیچی به‌اوبه او پیشنهاد کرده بود پذیرفت. این کار جدید شامل تزیین نمای خارجی کلیسای خانوادگی مدیچی به نام «سان لورنسو» در فلورانس بود که قرار داد آن در ژانویه سال ۱۵۱۸ امضاء شد. در این هنگام میکل‌آنژ ۴۴ ساله بود و دوران جوانی را پشت سر داشت. میکل‌آنژ بار دیگر برای نظارت بر کار و انتخاب سنگ مرمر به «کارارا» رفت. این قرارداد نیز در اهداف خود موفق نشد و سرانجام در مارس ۱۵۱۸ ملغی شد. میکل‌آنژ دوازده‌سال دیگر از عمر خود را در فلورانس گذراند و به سفارشاتسفارش‌های خانواده دمدمی‌مزاج مدیچی گردن نهاد. «میکلانجلو دی‌لودوویکو بوناروتی سیمونی»، هنرمند و نابغه عصر خود در تاریخ ۱۸ فوریه ۱۵۶۴ در رم، دیده از جهان فروبست و در [[کلیسای سانتا کروچه]] شهر فلورانس به خاک سپرده شد.

Ivresse de noe.jpg|مستی حضرت نوح

== پیوند به‌بیرونبه بیرون ==