در سده دوم و سوم هجری قمری مجادلات کلامی افزایش یافت و یکی از مهمترین آنها مسالهمسئله خَلق قرآن بود که نتیجه آن دخالت حکومت عباسی و اتخاذ سیاست محنه از سوی مأمون عباسی بود و این سیاست توسط [[معتصم]] و [[واثق]] نیز ادامه یافت.<ref name = "Nazem">{{یادکرد ژورنال|نام خانوادگی=ناظمیان فرد|نام=علی|عنوان=مأمون و محنه|ژورنال=پژوهشهای تاریخی (دانشگاه اصفهان)|شماره=۳|سال=۱۳۸۸|صفحه=۶۷–۷۸|پیوند=http://www.noormags.com/view/fa/articlepage/951731}}</ref>
واقعه محنه در ربیعالاول سال [[۲۱۸ (قمری)|۲۱۸هـ. ق.]]/آوریل [[۸۳۳ (میلادی)|۸۳۳م]]، چهار ماه پیش از مرگ مأمون، شروع شد و مأمون از نمایندهاش در بغداد، اسحاق بن ابراهیم، خواست تا عقاید قاضیها را در مورد مسألهمسئله خلق قرآن بیازماید و آنانی که موافق خلق [[قرآن]] نیستند را برکنار کرده و بر آنان سخت گرفته شود.<ref name = "EI">"[http://referenceworks.brillonline.com/entries/encyclopaedia-of-islam-2/mihna-COM_0732 {{unicode|Miḥna}}]." Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel, W.P. Heinrichs. Brill Online, 2013.</ref> بسیاری از علما به خلق قرآن اعتراف کردند اما افرادی مانند [[احمد حنبل]] حاضر به اعتراف نشده و در نتیجه با غل و زنجیر به پیش خلیفه فرستاده شدند و به زندان افتادند و حتی [[ابواسحاق محمد معتصم|معتصم]] به او شلاق زد.<ref name="Nazem"/>
سه فرضیه در توجیه دلیل اتخاذ این سیاست مطرح است:
خط ۳۰:
== پیوند به بیرون ==
* {{یادکرد ژورنال|نام خانوادگی=فولادی|نام=علی رضا|عنوان=حدوث و قدم قرآن در مثنوی مولانا (از دیدگاه اهل بیت)|ژورنال=ادبستان فرهنگ و هنر|شماره=۴۸|سال=۱۳۷۲|صفحه=۹۴–۹۷|پیوند=http://www.noormags.com/view/fa/articlepage/307524}}