ویلیام بافین: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Farahimanesh (بحث | مشارکت‌ها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
Farahimanesh (بحث | مشارکت‌ها) جزبدون خلاصۀ ویرایش برچسب: افزودن القاب |
||
خط ۲۷:
با عدم موفقیت این سفر اکتشافی به تدریج اسناد و مدارک مربوط به آن نیز به فراموشی سپرده شد و پس از مدتها غفلت نقشه های تهیه شده مفقود شدند.تا آنجا که سال ها بعد مشاهدات بافین را به عنوان تخیلات مطلق کنار گذاردند.
گرچه ویلیام بافین عقیده ای مخالف با وجود [[گذرگاه شمال غربی]] ابراز داشته بود ولی به راحتی قانع نشد و همچنان امیدوار بود که بتواند از مدخلی دیگر چنین گذرگاهی را بیابد.به همین دلیل تصمیم گرفت تا بار دیگر و این بار از کناره های جزایر [[ژاپن]] به آغاز سفر اکتشافی خود بپردازد و احتمالاً به همین دلیل به استخدام شرکت یا [[کمپانی هند شرقی]] درآمد.
== ماموریت در آبهای گرم ==
== میراث بافین ==▼
در پنجم مارس 1617 ویلیام بافین از طرف [[کمپانی هند شرقی]] با کشتی [[آنی رویال]] به فرماندهی ناخدا [[اندرو شیلینگ]] از انگلستان لنگر کشید . این کشتی بخشی از ناوگان بزرگ [[ناخدا پرینگ]] بود.آنان در 21 ژوئن به [[خلیج سالدانها]] در [[آفریقای جنوبی]] رسیدند و در ماه [[سپتامبر ]] وارد بندر [[سورات]] در ساحل غربی [[هندوستان]] شدند.اندکی بعد ناخدا شیلینگ را برای انجام ماموریتی تجاری با [[آنی رویال]] به [[دریای سرخ]] و [[بندر مُکا]] فرستادند. آنان در سیزدهم [[آوریل]] 1618 به [[مُکا]] رسیدند و سپس حدود چهار ماه در [[دریای سرخ]] و [[خلیج فارس]] به گشت زنی پرداختند.در تمام این مدت ویلیام بافین به کار [[مساحی]] و [[نقشه برداری]] از مناطق ساحلی مشغول بود. [[آنی رویال]] در سال 1619 به انگلستان بازگشت و پس از آن مجمع مدیران [[شرکت هند شرقی]] در اول [[اکتبر]] همان سال ویلیام بافین را به خاطر آنچه که ''زحمات و هنرمندی ماهرانۀ او در ترسیم [[ساحل پارس]] و دریای سرخ'' نامیده شده بود ، به دریافت پاداش مفتخر ساختند.
یک سال بعد در اوایل [[آوریل]] سال 1620 بار دیگر بافین را همراه با ناو سرفرماندهی لندن که به ناوگانی متشکل از چهار کشتی تحت فرماندهی [[ناخدا شیلینگ]] تعلق داشت ، به [[هند شرقی]] فرستادند. ناوگان در بیست و پنجم [[مارس]] 1620 [[بندر داونز]] را ترک کرد و در نهم [[نوامبر]] به [[سورات]] رسید. در آنجا به نیروهای انگلیسی خبر دادند که کشتی های قوای متحد [[پرتغال]] و [[هلند]] مستقر در [[دریای عمان]] درصدد حمله به منافع دولت [[بریتانیا]] در این منطقه برآمده اند و ناوگان [[ناخدا شیلینگ]] بی درنگ عازم مقابله شد.دو ناوگان که از نظر تعداد کشتی ها -هر یک چهار کشتی- در وضعیتی برابر قرار داشتند، دو بار به فاصلۀ دوازده روز با یکدیگر درگیر شدند.در دومین نبرد [[ناخدا شیلینگ]] زخمی مهلک برداشت و بر اثر آن در روز ششم [[ژانویۀ]] سال 1621 از پای درآمد. جسد او را در [[بندر جاسک]] به خاک سپردند و سپس تحت فرماندهی [[ناخدا بلایت]] به [[سورات]] بازگشتند.در این نبرد کشتی های بریتانیایی ، پرتغالی ها را در جاسک شکست دادند و این وهنی بزرگ بر عظمت نیروی دریایی آن کشور در آبهای [[دریای عمان]] و [[خلیج فارس]] محسوب میشد.
== سفر پایانی ==
این زمان مصادف بود با تلاشهای [[شاه عبای صفوی]] برای پایان دادن بر سلطۀ یکصد سالۀ پرتغالی ها بر [[جزیرۀ هرمز]] و آبهای جنوبی ایران.حاکم [[فارس]] ، [[امام قلی خان]] از سوی پادشاه فرمان داشت تا با نمایندگان [[شرکت بریتانیایی هند شرقی]] مذاکره کند و از ایشان برای حمله به [[قشم]] و [[هرمز]] کمک بگیرد.چانه زنی ها یک سال به درازا کشید . انگلیسی ها از یک سو می ترسیدند که نتوانند حریف نیروی پرتغالی شوند و از سوی دیگر منتظر کسب تکلیف از دولت خود بودند. عاقبت حاکم [[فارس]] آنان را تهدید به [[مصادرۀ اموال]] در صورت عدم همکاری کرد و به این ترتیب ناوگان [[ناخدا بلایت]] متشکل از پنج ناو و چهار کشتی کوچک برای کمک به [[دولت صفوی]] در نبرد با پرتغالی ها عازم [[قشم]] گردید. پرتغالی ها که مجهز به پنج ناو و پانزده یا شانزده کشتی کوچک بودند به محاصره درآمدند.در روز 23 [[ژانویۀ]] 1622 ویلیام بافین ماموریت یافت تا در ساحل قشم پیاده شود و ضمن بررسی [[قلعۀ]] دشمن، [[مختصات]] ، ارتفاع و فاصلۀ [[بارو]] ها را برای هدف گیری دقیق [[توپخانه]] تعیین کند. در حین انجام این وظیفه تیری که از جانب دشمن شلیک شد به شکم او اصابت کرد. وی را پرتاب نمود و از پای درآورد.
در روز دوم [[فوریه]] ، پنج عراده توپ انگلیسی را در ساحل پاده کردند و پس از انجام مذاکراتی بی حاصل با طرف پرتغالی [[قلعۀ قشم]] به توپ بسته شد.اندکی بعد استحکامات پرتغالیان سقوط کرد ، [[روی فریره]] فرمانده پرتغالی جزیره شد و پس از اسارت به [[سورات]] انتقال یافت. [[هرمز]] نیز در روز دهم [[مارس]] به محاصرۀ [[قوای انگلو پرشین]] درآمد و سرانجام پس از قریب یک قرن اشغال آزاد گردید.
جسد ویلیام بافین را در گورستان [[روستای کولغان قشم]] به خاک سپردند . از او فرزندی به یادگار نماند.بیوۀ بافین چندی بعد علیه [[کمپانی هند شرقی بریتانیا]] اقامۀ دعوا کرد و خواستار دریافت دستمزد همسر خود توام با خسارتی هنگفت شد.وکلای شرکت او را زنی ستیزه جو و دردسرساز توصیف کرده اند.وی سرانجام پس از سه سال مجادله، با دریافت مبلغی معادل پانصد [[پوند]] که در آن زمان رقمی هنگفت محسوب می شد، رضایت به ترک دعوا داد.
▲== میراث بافین ==
دریانوردانی همچون [[جان راس]] ( [[John Ross]] ) و [[ ویلیام ادوارد پری]] ( [[William Edward Parry]] ) که دویست سال بعد مشاهدات بافین را مورد بررسی مجدد قرار داند،آنها را تا حد زیادی مقرون به واقعیت یافتند .بافین در طی چهارمین سفر خود به مناطق سرد قطبی دفتر یادداشت روزانۀ کاملی را به نگارش درآورده است که حاوی تنها نمونه از نقشه های ترسیمی اوست. بررسی این یادداشتها نشان می دهند که مشاهدات وی در زمینۀ تعیین عرض های جغرافیایی و ثبت دگرگونی های جزر و مد ، توافق قابل ملاحظه ای با مشاهدات کنونی که توسط ابزار و ادوات بسیار پیشرفته تری انجام می شوند، دارند. در آگوست 1821 [[ویلیام پری]] با اقبالی بلندتر مشاهدات بافین را پی گیری کرد و توانست خشکی شمال شرقی مورد نظر بافین را بیابد. او دریافت که این خشکی یک جزیره است و آن را به افتخار کاشف آن [[جزیرۀ بافین]] نامید.
امروزه بخش بزرگی از مشاهدات، مدارک، [[مساحی]] ها و نقشه های ویلیام بافین ناپدید شده اند ولی همان مقادیر اندک باقی مانده نیز برای اثبات این که وی در میان تمام کاشفان و دریانوردان عصر خود بهترین بوده است کفایت می کنند.
== منابع ==
{{پانویس}}
| |||