هجو در ادبیات عربی پیشنه‌ای غنی دارد و به به عصر جاهلی برمی‌گردد. می‌گویند شاعری به نام [[حطیئه]] ابتدا مردم زمان خود را هجو گفت. سپس زبان به هجو اعضای خانوادهٔ خود گشود و سرانجام آنگاه کسی را نیافت بهجاید، خود را هجو گفت. [[زن]]، از موضوعات هجو جاهلی بود. شاعران جاهلی، زنان را به چیزهای ساده، پست و گاه بی‌معنا تشبیه می‌کردند.
هجوسرایی و مفاخره، پس از پیدایی [[اسلام]]، میان شاعران همچنان کم‌وبیش رواج داشت؛ در سده‌های اولیهٔ قمری:قمری، [[اخطل]]، [[فرزدق]]، [[جریر]]، [[بشار بن برد]]، [[ابن رومی]]، [[ابوتمام]]، [[متنبی]] و [[ابن بسام]] از هجوگویان مشهور بودند.<ref name="اصلانی" />
«قِتال» هجوهای جنگی ادبیات عربی بود. در دورهٔ جاهلی، هر قبیله با گزنده‌ترین زبان، شعرهایشعر می‌سرود. این شاعران به هنگام جنگ، پیشاپیشپیشاپیش، جنگویانجنگجویان خودی را به شور و شوق می‌آوردند.<ref name="اصلانی" />
