'''فَروهَر''' یا صورت اوستائی آن '''فَروَشی''' یا در فارسی باستان '''فَرورتی''' و در پهلوی '''فَروَهر''' و در فارسی '''فروهر''' یکی از نیروهای مینویی (در برابر گیتی ای) است که به عقیدهٔ [[مزدیسنا|مزدیسنان]] پیش از پدید آمدن موجودات، وجود داشته و پس از مرگ و نابودی آنها، به عالم بالا رفته و پایدار می‌ماند. این نیروی معنوی (مینویی) را که می‌توان جوهر حیاتحیاتش نامید، فناناپذیر است و هرگز دچار زوال نمی‌شود. "فَرَوَشی" یا "فروهر" در قامت یک آموزه بطور جدی در متون زرتشتی نمود یافته و پرورانده شده است؛ در [[وندیداد]] اهورامزدا به [[زرتشت]] می‌گوید: ''فروهر من را که بسیار بلند پایه، نیکو، زیبا، ثابت قدم و در پارسائی تمام است، ستایش کن. ''. در [[بندهش|بُندهشن]] آمده، اهورامزدا پیش از آنکه فروهرها از صورت مینوی<ref>غیر مادی، بهشتی</ref> به حالت مادی درآیند، با آنها مشورت نمود و آنها را آزاد گذاشت که جاویدان در عالم مینوی بمانند یا به صورت جسمانی درآمده و بر ضد سپاه [[اهریمن]] ستیز کنند، فروهرها پذیرفتند که در جهان مادی ستیز کنند چون می‌دانستند که [[شیطان|دیوها]] را شکست خواهند داد و بدی از جهان نابود خواهد گشت. در [[اوستا]] از پنج نیروی باطنی بدین ترتیب سخن رفته‌است.
