شعر کهن فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها

شعرهای کلاسیک پارسی دارای ویژگی‌هایی هستند که با [[شعر نو|شعرهای نو]] متفاوت‌اند. «شعر کلاسیک، گره‌خوردگی عاطفه و تخیل است که در زبانِ آهنگین شکل گرفته‌باشد.»<ref>تعریف از دکتر شفیعی کدکنی، کتاب ''موسیقی شعر''</ref> شعرِ شاعران بزرگی مانند [[فردوسی]]، [[مولوی]]، [[سعدی]]، [[حافظ]]، [[نظامی گنجوی|نظامی]]، [[صائب]] و ... هر کدام با این‌که سبک مختلفی داشته‌اند، اما در مجموعه‌ای از ویژگی‌ها مشترک است.

نخستین نمونه‌های به‌دست‌آمده از شعر در ایران، پیشینه‌شان به روزگار [[زرتشت]] پیامبر و سروده‌هایش در ''[[گاهان]]'' می‌رسد. این سروده‌ها به گویش گاهانی از زبان [[اوستایی (زبان)|اوستایی]] است. همچنین از دوران پهلوانی ([[اشکانیان|اشکانی]]) منظومه‌هایی مانند ''ایاتکار زریران ([[یادگار زریران]])'' و ''[[درخت آسوریک]]'' به زبان [[پهلوی اشکانی]] در دست است. افزون بر این نمونه‌هایی از شعر (ترانه‌های خسروانی) به زبان [[پهلوی ساسانی]] یافت شده‌است. (همچنین ببینید: [[اشعار پارسی بجا مانده از دوره ساسانیان|اشعار پارسی بجا مانده از دورهٔ ساسانیان]])