مثنوی '''اسکندرنامه''' اثر طبع [[نظامی گنجوی]] است. اسکندرنامه شامل دو بخش است: [[شرفنامه]] و [[اسکندرنامه#خردنامه|اقبالنامه]]. این اثر شامل حدود ۱۰٬۵۰۰ بیت، در بحر متقارب مثمن مقصور (یا محذوف) می‌باشد{{نشانه|vazn}} (هموزن [[شاهنامهٔ فردوسی]]) که در حدود سال ۵۹۹ ه. ق سروده شده است. نظامی در سرودن این [[مثنوی]] از منابع مختلفی که دربارهٔ [[اسکندر]] مطالب (تاریخی یا داستانی) داشته‌اند، استفاده کرده‌است.
== اقبالنامه ==
«اقبالنامه»قبال‌نامه یا خردنامه، ششمین نامهٔ نظامی گنجوی (۵۳–۶۱۴ ق) است. حکیم‌نظامی اقبالنامه را به نام «عزالدین مسعود بن ارسلان» سلجوقی منظوم گردانیده‌است. اشعار این دفتر با نیایش پروردگار و نعت پیامبر اسلام (ص) آغاز می‌شود و سپس با افسانه‌هایی چون افسانهٔ ارشمیدس با کنزیک چینی، افسانهٔ ماریهٔ قبطیه، افسانهٔ خراسانی و فریب دادن خلیفه ادامه می‌یابد. از دیگر داستان‌ها و حکایات کتاب می‌توان به ذوالقرنین دانستن اسکندر، داستان او با شبان دانا و احوالش با سقراط یا گفت‌وگوی حکیم هند با وی و هفت حکیم دیگر اشاره کرد. بخش دیگر اشعار به ذکر گفتارهایی از اشخاص مختلف چون ارسطو، والیس، سقراط، بلیناس، هرمس، اسکندر، افلاطون و دیگران دربارهٔ آفرینش اختصاص دارد. ادعای پیامبری اسکندر و ادامهٔ جهانگردی او تا مناطقی چون هند، ده سرپرستان در عرض جنوب و سرزمین یاجوج و هم‌چنین وصیت‌نامهٔ اسکندر از دیگر مطالب کتاب محسوب می‌شود. در انتها نیز اشعاری در ستایش ملک عز الدین مسعود بن ارسلان آمده‌است."
