سغد: تفاوت میان نسخه‌ها

سغد در روزگار [[هخامنشیان]] بخشی از شاهنشاهی ایران بوده‌است. در زمان [[اشکانیان]] نیز این سرزمین بخشی از [[ایران]] ماند. از این روزگار سروده‌هایی از [[اوستا]] به زبان سغدی به جای مانده‌است. پدید آمدن [[جاده ابریشم|راه ابریشم]] در این زمان اثر بسیاری بر رونق و شکوفایی این سرزمین داشت. این رونق در روزگار [[ساسانیان]] نیز همراه بود و از رونق این بخش ایران کاسته نشد. پیشهٔ پردرآمد برای مردم سغد در این زمانهای تاریخ بیشتر بازرگانی بوده‌است. مردم سغد در زمان ساسانیان به آیین [[مانی]] گرویدند.<ref>رضا. ایران و ترکان در روزگار ساسانیان. ص ۳۵</ref> آیین‌های [[مانوی‌گری]]، [[زرتشتی]] و [[مسیحیت|ترسایی]] و [[بودایی]] میان مردم آن سامان رواج داشت.

 

 

در سال [[۵۵۵ (میلادی)|۵۵۵ میلادی]] سغد و [[بخارا]] به تصرف [[هیتالیان]] درآمد. حدود سال [[۵۶۰ (میلادی)|۵۶۰ میلادی]] میان ایران و ترکان اتحادی به منظور حمله به [[هیتالیان]] منعقد شد. هدف عمدهٔ این حمله انتقام مرگ [[پیروز یکم]] شاهنشاه ساسانی بود، که بدست هفتالیان در جنگی به قتل رسیده بود. هدف دیگر این اتحاد تصرف سرزمین سغد از سوی سپاه ایران بود. در ضمن این اتحاد [[خسرو انوشیروان]] با دختر [[ایستمی خان]] ازدواج کرد.