تبلیغی جماعت: تفاوت میان نسخه‌ها

|langs=Liturgical: [[زبان عربی]]{{سخ}}In Bangladesh: [[زبان بنگالی]]{{سخ}}In India & Pakistan:[[زبان اردو]]{{سخ}}In the diaspora: In UK: Respective regional languages}}

{{منبع|تاریخ=دسامبر ۲۰۱۳}}

 

حرکت جماعت تبلیغ به این صورت است که چند نفر با لباس ساده معمولاً با رنگ سفید ، پیراهن بلند و گشاد، شلوار گشادی که لبه آن بالاتر از قوزک پا قرار می گیرد، سرِ پوشیده با کلاه یا عمامه مخصوص ، ریش بلند و معمولاً سبیل های تراشیده ، و حمل لوازم خواب بر روی شانه ها و ساک به دست با ظرف هایی برای غذا خوردن و آشپزی هنگام سفر ، با محوریت یک امیر ، برای دعـوت به یکی از روستاها می روند. در آنجا تقسیم کار می کنند . عده ای مؤظف به تمیز کردن مکان اقامت، و افراد باقی‌مانده به کوچه و بازار و خانه ها، می روند و مردم را به شنیدن سخنان امیر جماعت می کنند. هنگامی که وقت بیان فرا رسید همه جمع می شوند، به صحبت های امیر جماعت گوش می دهند بعد از ختم بیان، کسانی که در مجلس حاضر اند در حلقه های مختلف دور هم می نشینند و هر دعوت گر برای یکی از حلقه ها شروع به صحبت می کند، برای بخشی از آنان وضو، یا [[سوره فاتحه]]، [[نماز]] و تلاوت [[قرآن]] آموزش می دهند و این کار را چند روز تکرار می کنند. منبع اصلی این اصول کتاب فضائل اعمال نوشته [[مولانا محمدزکریا]] است.

[[رده:سازمان‌های مذهبی بنیان‌گذاری‌شده در ۱۹۲۶ (میلادی)]]

[[رده:گروه‌های اسلام‌گرا]]

[[رده:مقاله‌های ایجاد شده توسط ایجادگر]]