حمید عنایت: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۸:
عنايت در سال 1345 به ايران بازگشت و به واسطه سابقه تدريس پاره وقت در كالج‌هاي لندن و طي يك دوره يك ساله استادي در دانشگاه خارطوم، توانست به عنوان دانشيار در دانشكده حقوق دانشگاه تهران استخدام شود.<ref>ماهنامه انديشه پويا|، سال پنجم، شماره 37، شهريور 1395</ref>
 
دکتر عنایت در ۱۳۵۱ ش. / ۱۹۷۲ م. جایزه تحقیقاتی [[دانشگاه تهران]] را از آن خود کرد و در سال بعد ۱۳۵۲ش. / ۱۹۷۳ م. بورس [[کالج سنت آنتونی]] [[دانشگاه آکسفورد]] را گرفت و در همان سال در دانشگاه تهران به سمت دانشیاری ارتقا یافت و ضمن تدریس در دانشگاه به تحقیق و تتبع ادامه داد. او در دانشگاهاواسط تهراندهه از50، چهره‌هایهمزمان «ضدبا دستگاه»تدريس شناختهو می‌شدترجمه وكتاب‌هاي فلسفي، با حفظنگارش موقعیتقالاتي دانشگاهیدر مجلات نگين، كتاب امروز، فرهنگ و علمیزندگي، اشخرد ازو مبارزاتكوشش سیاسیو غافلنشريه نبوددانشكده حقوق دانشگاه تهران، فعاليتش را در حوزه نشر نيز گسترش داد.<ref>ماهنامه انديشه پويا|، سال پنجم، شماره 37، شهريور 1395</ref>
 
او در دانشگاه تهران از چهره‌های «ضد دستگاه» شناخته می‌شد و با حفظ موقعیت دانشگاهی و علمی اش از مبارزات سیاسی غافل نبود.
پس از انقلاب، وی با «[[جبهه دموکراتیک ملی ایران]]» که در ۱۴ اسفند ۱۳۵۷ بر سر مزار دکتر مصدق در احمدآباد اعلام موجودیت کرد، همکاری داشت. پس از تعطیل شدن دانشگاه‌ها در ایران، دکتر عنایت به همراه همسر و دو فرزندش (هادی و آمنه عنایت) به [[انگلستان]] رفت و در سال ۱۳۵۹ به سمت [[استادیار]] (Lecturer) در کالج سنت آنتونی دانشگاه آکسفورد استخدام شد، اما دو سال بعد، در سوم مرداد ۱۳۶۱، در جریان پروازی از فرانسه به انگلستان، در اثر سکته قلبی درگذشت.<ref>«اندیشیدن در غبار» (دربارهٔ زندگی، آثار و اندیشه‌های حمید عنایت)، سید مسعود رضوی، ماهنامه اطلاعات حکمت و معرفت، مهر ۱۳۹۰، پیاپی ۶۶</ref>