امیرحسن دهلوی: تفاوت میان نسخه‌ها

امیر نجم‌الدین حسن بن علاء سجزی ملقب به «سعدی هندوستان»<ref>{{پک|سدارنگانی|۱۳۴۵|ک=پارسی‌گویان هند و سند|ص=}}</ref> زادهٔ ۶۵۰-۶۴۹۶۵۰–۶۴۹ ه. ق.ق؛ و درگذشتهٔ ۷۳۸-۷۳۷۷۳۸–۷۳۷ ه. ق. ، از عارفان و شاعران بزرگ پارسی‌گوی قرن هفتم و هشتم هجری قمری در [[هندوستان]] است. امیر حسن اصالتاً [[اهالی سیستان|سیستانی]] بوده و در هندوستان اقامت داشته‌است. وی کاتب [[شیخ نظام الدین اولیا]] و معاصر و دوست صمیمی [[امیر خسرو دهلوی]]، و مانند او شاعر دربار شاهان [[دهلی]] بود.<ref>{{پک|سدارنگانی|۱۳۴۵|ک=پارسی‌گویان هند و سند|ص=}}</ref>

وی دیوانی شامل قصاید – غالباً در مدح [[سلطان علاءالدین خلجی]] – و غزلیات و قطعات و رباعیات و مثنوی – در مدح همین سلطان – دارد، ولی شهرتش بیشتر در غزل‌های شیرین و روان و پرحالی است که در آن همچون [[فخرالدین عراقی]] سبک [[سعدی]] را به سبک [[حافظ]] نزدیک کرده‌است.<ref>سعید نفیسی، مجلهٔ ارمغان، شمارهٔ ۸-۹،۸–۹، سال ۱۳۰۸، ص۵۷۴.</ref> سبک امیر حسن در میان [[سبک عراقی]] و [[سبک هندی|هندی]] است. به عقیدهٔ [[شبلی نعمانی]]<ref>ترجمهٔ داعی، ج۲، ص۹۷.</ref> «آن پایه از سوز و گداز و جوش و خروشی که در کلام او وجود دارد حتی در کشتهٔ محبت وی – [[امیر خسرو دهلوی|امیر خسرو]] – هم یافت نمی‌شود».<ref>{{پک|سدارنگانی|۱۳۴۵|ک=پارسی‌گویان هند و سند|ص=}}</ref>

{{پانویس|۲}}