آشوربانی‌پال: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
ماني (بحث | مشارکت‌ها)
جز ماني صفحهٔ آشوربانیپال را به آشوربانی‌پال منتقل کرد
Hamid Hassani (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۴:
|تصویر =
|زیرنویس تصویر =
|دوران = ۶۶۸ ق. م. - ۶۲۵ ق. م.<ref name="iranicaonline.org">[http://www.iranicaonline.org/pages/chronology-1 CHRONOLOGY OF IRANIAN HISTORY PART 1] ''iranicaonline.org''</ref>
{{-}}
|زادگاه =
|تاریخ درگذشت = ۶۲۷ ق. م.
|محل درگذشت =
|پیش از = [[آشور-اتیل-ایلنی]]
خط ۱۹:
[[پرونده:Assurbanipal als hogepriester.jpg|بندانگشتی|200px|آشوربانی‌پال به‌عنوان کاهن اعظم]]
[[پرونده:Nineveh Ashurbanipal on horseback.jpg|بندانگشتی|260px|آشوربانی‌پال بر پشت اسب]]
'''آشوربانی‌پال''' (به [[اکدی]]:Aššur-bāni-apli) {{به [[آرامی]]|ܐܵܫܘܿܪ ܒܵܢܝܼ ܐܵܦܠܝܼ}} از ۶۶۹ تا ۶۲۵ یا ۶۳۱ پ. م. پادشاه [[آشور (سرزمین)|آشور]] بود. آشوربانی‌پال آخرین فرمانروای مقتدر آشوریان بود که جانشین پدرش [[اسرحدون]] شد. معنای نامش یعنی: "''[[آشور (ایزد)|آشور]] به وجود آورندهٔ یک وارث (جانشین) است.''" در [[کتاب مقدس]] نام او به صورت "''Asenappar''" آمده‌است. [[ژوستینوس]]<ref>Justinus</ref> تاریخ‌نگار [[روم|رومی]] نام او را به صورت "''سارداناپالوس''"<ref>Sardanapalus</ref> نوشته‌است.
 
در سال ۶۳۹ پیش از میلاد آشوربانیپال شاه [[آشوریه|آشور]]، [[ایلام (تمدن)|ایلام]] را شکست داد و [[شوش (شهر باستانی)|شوش]] را [[غارت]] کرد. پس از این جنگ، ایلام هرگز به عنوان یک قدرت مستقل ظاهر نگردید.<ref name="iranicaonline.org">[http://www.iranicaonline.org/pages/chronology-1 CHRONOLOGY OF IRANIAN HISTORY PART 1] ''iranicaonline.org''</ref>
 
== خانواده، کودکی و جوانی ==
سین-ایدین-اپل<ref>Sin-iddina-apla</ref> بزرگترین پسر اسرحدون بود، پسر کوچکتر از او، [[شمش-شوم-اوکین]] نام داشت و آشوربانیپال از هر دوی آنان کوچکتر و پسر سوم بود. سین-ایدین-اپل که [[نایب السلطنه]] بود، در سال ۶۷۲ پ. م. درگذشت و علی‌القاعده بایستی برادر کوچکتر از او، یعنی شمش-شوم-اوکین سمت وی را عهده‌دار می‌شد، اما این اتفاق نیفتاد. البته این احتمال وجود دارد که مادر شمش-شوم-اوکین با آن آشوربانیپال یکی نبوده باشد (یعنی مادران جداگانه‌ای داشته بوده باشند). آشوربانیپال به فعالیت‌های علمی علاقه‌مند بود و در کنار آن فعالیت‌ها، به سوارکاری، شکار، ارابه‌رانی، نظامی‌گری، هنروری و صنعتگری نیز می‌پرداخت. خود وی دربارهٔ این موضوع می‌گوید که فعالیت‌های علمی دورهٔ جوانیش شامل این موارد می‌شدند: "''غیبگویی با روغن، ریاضیات، خواندن و نوشتن.''" بنا به گفتهٔ یک روایت نیمه تاریخی، آشوربانیپال تنها پادشاه آشور بوده که خواندن و نوشتن می‌دانسته است.<ref>ویکی‌پدیای انگلیسی، مدخل ''Ashurbanipal''</ref>
 
== مرگ اسرحدون ==
در سال ۶۷۲ پیش از میلاد اسرحدون پس از مرگ همسرش، بنا به تحریک مادر خود، نقیعه-زکوتو<ref>Naqi'a-Zakutu</ref> ترتیب و قرار جانشینی خود را تغییر داد، وی با سرکردگان [[مادی|مادی‌هایی]] که دست‌نشاندهٔ پادشاه آشور بودند، و - همچنین گویا مردم و سرکردگان شهر [[سیپار]]<ref name="Sippar">Sippar</ref> - عهدی بست، بدین ترتیب که سرکردگان مزبور قسم خوردند که اگر اسرحدون هنگامی بمیرد که کودکانش هنوز خردسال باشند، آنها و فرزندان آنها این ترتیب را رعایت خواهند کرد که "«آشوربانیپال پادشاه آشور خواهد بود و شمش-شوم-اوکین پادشاه بابل، هر چند که سن آشوربانیپال از برادرش کمتر است."» یک لوح یادبود که دو سال پس از این ماجرا در یکی از ایالت‌های شمال غربی آشور تهیه شده‌است، اسرحدون را با حالتی برجسته به تصویر می‌کشد، در حالی که دو پسرش هر کدام در یک طرف او قرار دارند. دو شاهزاده از آن پس تعلیمات و آموزش‌های متفاوتی را تجربه کردند. اوضاع اینگونه بود تا این‌که اسرحدون در سال ۶۶۹ ق. م. هنگامی که می‌رفت تا دوباره [[مصر]] را فتح کند، به‌طور ناگهانی درگذشت.
 
== رسیدن به سلطنت ==
خط ۳۳:
 
== روابط آشوربانیپال با مصر ==
آشوربانیپال هم سلطنت را از پدرش به ارث برد و هم جنگ با مصر و [[کوش]]<ref>Kush</ref> ([[نوبیا]]<ref>Nubia</ref>) را. وی در سال ۶۶۷، در حالیکه خودش در [[نینوا]] مانده‌بود، سپاهی را به مصر فرستاد و این سپاه، [[طهارقه]]<ref>Taharqa</ref> پادشاه نوبیایی مصر را در نزدیکی [[ممفیس]] شکست داد. همزمان با این اوضاع و احوال، حکام دست‌نشاندهٔ مصری علیه سلطهٔ آشور شورش کردند و آنان نیز شکست داده شدند. همهٔ فرمانروایان شکست خورده به غیر از یکی از آنان به نینوا برده شدند، فقط [[نخوی اول]]<ref>Necho I، برخی اوقات Nekau هم گفته شده‌است.</ref> شاهزادهٔ مصری‌ای که فرمانروای [[سائیس]] بود، توانست آشوریها را نسبت به وفادار بودن خودش متقاعد کند و به‌همین‌جهت به مصر برگردانده شد تا عروسک خیمه شب بازی و حاکم دست‌نشاندهٔ آشوری‌ها در مصر باشد. پس از مرگ طهارقه در ۶۶۴ ق. م. برادرزاده و جانشین او Tantamani به [[مصر علیا]] حمله کرد و [[تبس]]<ref>Thebes</ref> را پایتخت خود قرار داد. او در ممفیس، دیگر شاهزاده‌های مصری را شکست داد و ممکن است که نخو در جریان این جنگ‌ها کشته شده باشد. سپاه دیگری از سوی آشوربانیپال فرستاده شد و دیگربار موفق شد که کوشی‌ها (نوبیایی‌ها) را شکست دهد. Tantamani به سرزمین مادریش در نوبیا عقب رانده شد و در آنجا ماند، آشوری‌ها تبس را غارت کردند و با غنایم بسیار به آشور بازگشتند. این‌که مداخلهٔ آشوری‌ها در مصر چگونه پایان یافته، مشخص نیست، اما پسر نخو، [[پسامتیک اول]]<ref>Psammetichus I</ref> درعین‌حال که استقلال یافت، روابط گرم و دوستانهٔ خود با آشوری‌ها را هم حفظ کرد.
 
== آشوربانیپال و [[گوگس]] ==
خط ۳۹:
 
== آشوربانیپال و پایان کار پادشاهی [[ایلام]] ==
[[پرونده:Susa-destruction.jpg|بندانگشتی|240px|در این سند از آشوربانیپال، ویران‌سازی [[شوش]] در سال ۶۴۷ پ. م. شرح داده‌شده‌است.]]
در سنوات نخستین سلطنت آشوربانیپال، [[ایلام]] از صلح و آرامش برخوردار بود (همان‌طور که در زمان پدرش آنگونه بود) و حتی به‌هنگام قحطی و خشکسالی در آن سرزمین، آشوربانیپال یک‌بار کمک‌های غذایی بشردوستانه برای آنان فرستاد. بااین‌حال در سال ۶۶۴ پ. م. شرایط تغییر کرد و [[اورتکو]]<ref name="Urtaku">Urtaku</ref> پادشاه ایلام به‌طور شگفت‌آور و غیرمنتظره‌ای به بابل حمله کرد. آشور در فرستادن کمک به بابل تأخیر کرد. این ممکن است دو دلیل داشته بوده باشد، یا پیام‌های آرامش‌بخش و تسکین‌دهندهٔ سفیران ایلامی یا این که به طور ساده‌تر بپذیریم که آشوربانیپال در آن زمان برای کمک به همسایهٔ جنوبی خود آمادگی نداشته‌است. در هر صورت بالاخره ایلامیان به هنگام مواجه شدن با سپاه آشور عقب‌نشینی کردند و در همان سال اورتکو درگذشت. پس از وی، تئومن<ref>TeummanTempti-Khumma-In-Shushinak,</ref> که وارث طبیعی و قانونی حکومت ایلام نبود، در آن سرزمین به قدرت رسید، از این رو بسیاری از شاهزاده‌های ایلامی ناگزیر شدند به دربار آشور بگریزند، از جمله بزرگترین پسر اورتکو<ref name="Urtaku" /> به نام [[هومبن-نیکش]].<ref>Humban-nikash</ref> در سال ۶۵۸ یا ۶۵۷ پ. م. دو امپراتوری بار دیگر درگیر شدند، چرا که ایالت Gambulu در ۶۶۴ پ. م. علیه آشوری‌ها شوریده بود و به همین علت آشوربانیپال تصمیم به تنبیه آن گرفت. از سوی دیگر تئومن از بابت شاهزادگان پناهنده به دربار آشور برای حکومت خود احساس خطر می‌کرد و به همین علت از پادشاه آشور استرداد آنان را طلب کرد. نیروهای آشوری به ایلام حمله کردند و در کنار رودخانهٔ Ulaya طرفین با هم درگیر شدند (جنگ Ulai، در سال ۶۵۲ ق. م. the Ulaya river اسمی است که منابع آشوری ذکر کرده‌اند، این رود یا رود [[کرخه]] بوده است یا رود [[کارون]]). انگیزه و هدف دیگری که برای نبرد Ulaya ذکر کرده‌اند، حفاظت راه‌ها و کاروان‌های تجاری حامل اسبان و فلزات از کوه‌های [[ایران]] و [[آناتولی]] شرقی می‌باشد، چرا که این کاروان‌ها از اهمیت زیادی برخوردار بودند. پادشاه ایلام به طور قاطعی شکست خورد و این شکست وی، نابودی و ویرانی تمام عیار ایلام را دربرداشت. به گفتهٔ [[نقش برجسته|نقش برجسته‌های]]‌های آشوری، Teumman پس از این شکست خودکشی کرد. آشوربانیپال هومبن-نیکش را به عنوان پادشاه [[مدکتو]]<ref>Madaktu</ref> و یک شاهزادهٔ دیگر به نام [[تمریتو]]<ref>Tammaritu</ref> را به عنوان فرمانروای شهر [[هیدلو]]<ref>Hidalu</ref> تعیین کرد. ایلام جزو کشورها و مناطق دست نشانده و تابع آشوری‌ها شد و خراجی بر آن وضع گردید. هنگامی که مسئلهٔ ایلام حل شد، آشوری‌ها سرانجام موفق شدند Gumbulu را تنبیه و مجازات کنند و پایتخت آن را به تصرف خود درآورند، سپس سپاه فاتح در حالی که سر تئومن (Teumman) را با خود همراه داشت، به خانه بازگشت. در نینوا هنگامی که سفرای ایلام سر پادشاه مقتول خود را دیدند، یکی از آنان ریش خود را کند و دیگری خودکشی کرد. برای خفت و تحقیر بیشتر ایلامیان، سر پادشاه مزبور در دروازهٔ نینوا به معرض تماشای عموم گذاشته شد. مرگ تئومن و سر بریده شدهٔ او چندین بار در نقش برجسته‌های کاخ آشوربانیپال به تصویر کشیده‌شده‌است.
 
== آشوربانیپال و شورش شمش-شوم-اوکین ==
[[پرونده:Guards Ashurbanipal Louvre AO19901.jpg|بندانگشتی|210px|[[موزهٔ لوور]]، نگهبانان آشور بانیپال]]
[[پرونده:Illustrerad Verldshistoria band I 141.jpg|بندانگشتی|180px|آشوربانی‌پال در حال شکار شیر]]
شمش-شوم-اوکین به عنوان نایب السلطنه بابل تعیین شده بود. قصد از این ترتیب و مقررات به طور آشکار این بود که بابلی‌ها را با تبلیغات و چرب‌زبانی راضی و خرسند کنند و با دادن القاب و عناوین ظاهری و واهی بفریبند و دلشان را به دست آورند، چون موقعی که گفته می‌شد برادر بزرگتر پادشاه آشور فرمانروای بابل است، به نظر این طور می‌رسید که سرزمین بابل از استقلال برخوردار است. برای مدتی این ترتیب مؤثر و مفید بود، اما سرانجام اختلاف و اصطکاک بین دو برادر فزونی یافت و در ۶۵۲ پ. م. بابل علیه حکمفرمایی آشور شورید. آشوربانیپال برای نشان دادن حسن نیت خود، مجسمهٔ خداوند [[مردوک]] را هنگام انتصاب برادرش به حکومت بابل، برای وی فرستاد. روابط بین دو برادر در ابتدا خوب بود و مشکلی در کتیبه‌ها در ابتدای پادشاهی آنان دیده نمی‌شود. با این حال قدرت شمش-شوم-اوکین محدود بود، به گونه‌ای که وی مراسم و تشریفات دینی بابلی‌ها را خود اجرا می‌کرد، اما پروژه‌های ساخت وساز رسمی بابل هنوز توسط برادر کوچکترش آشوربانیپال اجرا و مدیریت می‌شد. در آن زمان قلمرو بابل شامل بابل، [[بورسیپا]]،<ref>Borsippa</ref> [[کوتا]]<ref>Kutha</ref> و [[سیپار]]<ref name="Sippar" /> می‌شد. هنگامی که شمش-شوم-اوکین در تئوری فرمانروای عالی مقام و خودمختار جنوب بود، آشوربانیپال پادگانی را در [[نیپور]]<ref>Nippur</ref> نگه داشته بود تا بر نواحی جنوبی قلمرو خود نظارت و کنترل داشته باشد. در همین زمان، برخی از حاکمان و والیان زیردست ولایتی سعی می‌کردند مورد لطف و توجه پادشاه آشور قرار گیرند، مثلاً نامه‌های سین-بلاسو-ایقبی حاکم [[اور]] نشان می‌دهد که وی چگونه سعی می‌کرد برای آشوربانیپال خودشیرینی کند و مورد مرحمت و توجه او واقع شود. در مقابل آشوربانیپال خودش هم سیاستمدار کارکشته و واردی بود و نقش فعالی در احیای پرستشگاه‌ها در جنوب بازی می‌کرد، به‌عنوان مثال [[استل|استلی]] از چگونگی کمک وی به بازسازی و مرمت معبد [[اساگیلا]]<ref>Esagila</ref> حکایت دارد. حتی [[زبان سومری]] در زمان حکومت آشوربانیپال احیا شد و عنوان زبان رسمی را پیدا کرد. اما با وجود تمام این تدابیر و سیاست کاری‌ها، برادر بزرگتر در سال ۶۵۲ پ. م. شورش کرد. دلایل این اقدام وی ناشناخته است، هر چند که دانشمندان حدس‌هایی دراین‌باره می‌زنند، مثلاً این که وقتی ایلامی‌ها به بابل حمله کردند، آشوربانیپال در فرستادن کمک تعلل کرد و این ممکن است که موجب رنجش خاطر برادر بزرگتر شده باشد، یا اینکه شمش-شوم-اوکین از اینکه به سلطنت آشور نرسیده بود، احساس حقارت و توهین می‌کرد یا دلایل دیگر شبیه به آن، ولی در واقع ما علت قطعی این شورش را نمی‌دانیم، چون هیچ مدرک و نوشتهٔ بابلی‌ای در این خصوص در دست نداریم.
 
بابل شورید و این بار تنها هم نبود و اتحادیه و لشکری از مردمان و ملل رنج دیده از آشور را با خود همراه داشت، یعنی قبایل [[کلده (تمدن بابل)|کلدی]] و [[آرامی]] و ساکنان "''سرزمین دریایی''"<ref>در انگلیسی Sealand گفته می‌شود و منظور از آن سرزمین‌های باتلاقی و نامرغوب جنوب شرقی [[بین‌النهرین]] در حاشیهٔ [[خلیج فارس]] بوده‌است.</ref> که در نواحی جنوبی سرزمین بابل سکونت داشتند، پادشاهان گوتیوم،<ref>Gutium</ref> امورو،<ref>Amurru، پادشاهی امورو یک پادشاهی آموری بود در غرب [[سوریه]] و شمال [[لبنان]] امروزی</ref> و ملوخه (ملوها)،<ref>Malluha, Meluhha, Melukhkha, در ادامهٔ مقاله دربارهٔ این سه کلمه توضیح بیشتری داده‌شده‌است.</ref> [[مردم عرب|اعراب]] و [[انباط]]<ref>نبطی‌ها، نباتی‌ها، اهل نبطیه یا نباتیه، Nabatea, Nabataea, این سرزمین به نیمهٔ جنوبی [[خاور نزدیک]] اطلاق می‌شده‌است، یعنی مناطق جنوبی حاشیهٔ شرقی [[دریای مدیترانه]]</ref> و حتی ایلامی‌ها.
 
[[ای.م.دیاکونوف|دیاکونوف]] [[آشور شناسی|آشور شناس]] [[روسیه|روسی]] دراین‌باره در کتاب [[تاریخ ماد (کتاب)|تاریخ ماد]] می‌گوید که با این شورش گسترده، امپراتوری آشور وارد خطیرترین بحران سیاسی تاریخ خود شد. خود آشوربانیپال گویا از این وضع به حیرت افتاده و شوکه شده بوده‌است، چون در کتیبه چنین شرح می‌دهد:<ref>''استوانهٔ راسام''، III، ۱۰۶-۹۶۱۰۶–۹۶</ref>
{{نقل قول|''و این شمش-شوم-اوکین، برادر بی‌وفا، مراعات سوگندی را که به من یاد کرده بود، نکرد، و مردم اکد و کلدانیان و آرامیان [و مردم] کنار دریا را از ''کابا'' تا ''باب-سالی متی''<ref>باب-سالی متی در مصب [[فرات]] واقع بوده‌است، محل کابا یا عقبه معلوم نیست و با عقبهٔ کنونی در کرانهٔ [[دریای سرخ]] هیچ وجه مشترکی ندارد.</ref> و بردگان و مستخدمان من و ''اومانیگاشا''ی فراری را که پاهای شاهانهٔ مرا می‌بوسید و من به سلطنت ایلام معین کرده بودم و همچنین شاهان گوتیوم و آمورو و ملوخا را که به سخن [خدایان] [[آشور (ایزد)|آشور]] و [[نینلیل]]<ref>Ninlil</ref> به دست خود منصوب کرده بودم، همه را علیه من شوراند و تحریک کرد و آنان با وی عهد بستند.''}}
معلوم است که قیام مزبور بسیار پردامنه و گسترده بوده‌است و به همین علت هم چند سال طول کشید که به طور کامل فرو نشاندهفرونشانده شود. دیاکونوف دربارهٔ این گفته‌های آشوربانیپال چنین توضیح می‌دهد:
{{نقل قول|''بنا بر این متن، آشوربانیپال هواخواهان شمش-شوم-اوکین را به سه دسته تقسیم می‌کند: ۱) اتباع آشور؛ یعنی بابلیان و کلدانیان'' [تلفظ صحیح آن ''کلدیان'' است) ''و آرامیان و ساکنان دریا کنار بابل ۲) ایلام، که اصلی‌ترین و فعال‌ترین متحد شمش-شوم-اوکین بود ۳) شاهان "«گوتیوم و آمورو و ملوخا"». مفهوم اصطلاحات اخیر چیست؟ از نظرگاه آشوریان قرن هفتم پ.م. این کلمات مفهوم پهنه‌های عظیمی را می‌رساند و می‌توان گفت به معنی "«بخش‌های جهان"» بوده‌است و همان منزلتی را که [[اروپا]] و [[آسیا]] و [[لیبی]] و غیره از نظر [[یونانیان]] داشت، دارا بوده‌است. «ملوخا» یعنی [[آفریقا]] (صرف نظر از معنی بدوی این اصطلاح)، «آمورو» یعنی [[سوریه]] و [[فینیقیه]] و [[فلسطین]] و «گوتیوم» [[فلات|فلاتی]] است که در شمال و شمال شرقی آشور واقع بوده. بالنتیجه اشاره‌ای که در متن نوشتهٔ آشور بانی پال شده، جنبهٔ کلی دارد و مستلزم ایضاح و گشودن رمز است. [[اشترک]] محقق و پژوهندهٔ نوشته‌های آشوربانیپال به تفصیل این رمز را کشف کرده‌است، ولی این توضیح را تنها در مورد آمورو<ref>''صحبت بر سر اعراب [[اردن]] و محتملاً سرزمین [[یهود]] در میان است.''</ref> و ملوخا<ref>''بدیهی است که صحبت بر سر مصر است.''</ref> داده‌است و گوتیوم را کنار گذاشته و چون گوتیوم را اشتباهی با کوه‌های [[جودی داغ]] در شمال آشور یکی دانسته بوده، گمراه شده‌است...شده‌است… در ادوار مختلف هزارهٔ اول قبل از میلاد، اصطلاح «کوتیان» یا «گوتیوم» دربارهٔ [[اورارتو]] و [[ماننا]] و [[مادی‌ها|اقوام ماد]] و محتملاً [[پارسیان]] به‌کارمی‌رفته‌است،<ref>''ای. م. دیاکونوف، [[آخرین سال‌های دولت اورارتو]]، ص ۳۵''</ref> ولی در این مورد، گوتیوم اورارتو نیست، زیرا به تازگی با اورارتو روابط دوستانه برقرار شده بوده که بعدها هم حفظ شد<ref>''چاپارهای [[روسای دوم]] با رسالت صلح در ۶۵۴ ق. م. وارد آشور شدند و ما دربارهٔ دشمنی آشور با اورارتو تا زمان سفارت جدید [[ساردوری سوم]] از حدود ۶۳۹ پ. م. مدارکی در دست نداریم.''</ref> و گمان هم نمی‌رود که منظور ماننا - که تازه شکست سختی خورده بود - باشد. [[پارس]] هم در آن زمان واجد اهمیتی نبود. بدین سبب به ظن اقوی مقصود از گوتیوم در اینجا ماد می‌باشد (و بر خلاف عقیدهٔ [[اومستد]] نه پارس)،<ref>''A.T.E. Olmstead, ''History of the Persian Empire'', Chicago, ۱۹۴۸1948''</ref> درآن زمان ۲۲ سال بود که [[کشتریتی]] ([[خشثریته]])، یا به قول [[هرودوت]] [[فرائورت]] در آنجا حکومت می‌کرد...می‌کرد… حتی [[لمان-خاپوت]] متوجه‌شده‌بود که آنچه هرودوت در مورد آشور شرح می‌دهد، همان وضعی بوده که بر اثر قیام شمش-شوم-اوکین پدید آمده۲بوده‌است،<ref>''Pauly-Wissowa, s.v. Kimmerier نزدیک است به آنچه ما از [[اومستد]] درک می‌کنیم.''</ref> با این حال وی استدلال لازم را به عمل نیاورد و نگفت که [[فرائورت]] در سال ۵۲/۶۵۳ پ. م. پس از ۲۲ سال سلطنت کشته شد و بالنتیجه آغاز حکومت او سال ۶۷۳ ق. م. بوده‌است و بدین سبب مسلماً همان [[کشتریتی]] می‌باشد که دربارهٔ وی از هاتف سؤال شده. البته این که در نوشته‌های آشوربانیپال هیچگونه تذکری دربارهٔ پیروزی ارتش آشور بر ماد دیده نمی‌شود، محققان را مشوش ساخته و حال آنکه علی الرسم کوچکترین موفقیت خود را بزرگ می‌کردند، ولی توجیه این مطلب چنین است که پیروزی بر خشثریته یا فرائورتس کار خود آشوریان نبود، بلکه براثر مساعی متحدان ایشان، یعنی [[اسکیت‌ها]] به‌دست‌آمد و آشوریان اسکیتها را گاهی به جان این و زمانی به جان آن قوم مجاور خویش می‌انداختند. در واقع هرودوت نیز می‌گوید (کتاب اول، ۱۰۶ و ۱۰۳) که چون پسر فرائورت به نام [[کیاکسار]] ([[هوخشتره]]) جنگ با آشور را ادامه داد،<ref>''راست است که به موجب تألیف هرودوت در فاصلهٔ لشکر کشی خالی از موفقیت فرائورت و نخستین جنگ کیاکسار با آشور، یک سلسله وقایع دیگر روی داده‌بوده‌است، ولی شرح وقایع و تواریخ دوران حکومت کیاکسار در تألیف هرودوت بالکل آشفته و مشوش است.''</ref> و نینوا را محاصره کرد، "«لشکر عظیمی از اسکیت‌ها سر رسید که [[مادیا]] پسر [[پروتوتی]] شاه اسکیتها آن را هدایت می‌کرد...می‌کرد… اسکیت‌ها مدت ۲۸ سال در آسیا حکمرانی کردند و به سبب بی‌بندوباری و سهل‌انگاری و بی‌دقتی آنان همه‌جا ویران شد."»....''}}
به گفتهٔ یک روایت آرامی متأخرتر که روی یک [[پاپیروس]] نوشته شده‌است، شمش-شوم-اوکین به‌طور رسمی نامه‌ای به آشوربانیپال نوشت و اعلان جنگ کرد. وی در این نامه ادعا کرد که برادرش فقط حکمران نینوا و مطیع و تابع اوست و این اوست که جانشین فرمانفرمایان [[بین‌النهرین]] - که امپراتوریشان از [[ایران]] تا [[دریای مدیترانه]] و از [[قفقاز]] تا [[عربستان]] و شمال [[آفریقا]] گسترده‌است - می‌باشد.
 
واکنش نشان‌دادن آشوربانیپال به این شورش به علت بدیمنی و بدشگونی فال‌ها به تأخیر افتاد. به‌طور دقیق معلوم نیست که شورش مزبور بر روی سرزمین مرکزی آشور چه تأثیری داشته، ولی قدری ناآرامی و بی‌ثباتی در شهرهای مختلف مشاهده می‌شد. در سال ۶۵۰ پ. م. - یعنی دو سال پس از آغاز شورش - آشوری‌ها به بابل حمله کردند و [[بورسیپا]] و بابل را محاصره نمودند و از رسیدن نیروی نظامی کمکی به آن شهرها جلوگیری کردند. بدون رسیدن قوای کمکی، وضعیت بابلیان ناامیدکننده بود. این محاصره دو سال به طول انجامید و در ماه ژوئن سال ۶۴۸ ق. م. بابل سقوط کرد. شمش-شوم-اوکین درست قبل از این که شهر به تصرف نیروهای برادرش درآید، قصر خود را آتش زد و به این ترتیب به حیات خود پایان داد. بعدها [[یونانیان]] این واقعه را در داستان Sardanapalus (سارداناپال، آشوربانیپال) به خاطر داشتند.
 
این بار بابل برخلاف دورهٔ [[سناخریب]] تخریب و ویران نشد، اما بنا به گفتهٔ کتیبه‌های پادشاه، قتل‌عامی از شورشیان و قیام‌کنندگان به‌وقوع‌پیوست، حتی منابع اطلاعاتی ما از وقوع برخی موارد آدمخواری در آن شهر حکایت دارند. آشوربانیپال به بابل اجازه داد که وضعیت نیمه خودمختار و نیمه خودگردان خود را حفظ کند، اما شرایط از قبل رسمی‌تر شد. به گفتهٔ کتیبه‌ها، پادشاه بعدی بابل [[کندلانو]] نام دارد و احتمالاً از سوی آشوربانیپال به حکومت آنجا منصوب شده‌بوده‌است.<ref>هر چند که برخی‌ها گمان می‌کنند منظور کتیبه‌ها از این نام، خود آشوربانیپال بوده‌باشد.</ref> کندلانو هیچ کتیبهٔ رسمی‌ای از خود به‌جانگذاشته‌است، شاید از این جهت که وی فقط مسئول اجرای مراسم و آئین‌های مذهبی بوده‌است.
خط ۶۴:
 
== کتابخانهٔ آشوربانیپال ==
آشور بانی‌پال نخستین کتابخانهٔ شناخته شده را در [[خاورمیانه]] بنیان نهاد،<ref>http://www.britannica.com/eb/article-9009855/Ashurbanipal Ashurbanipal, from the Encyclopædia Britannica</ref> وی در کاخ خود در [[نینوا]] مجموعه‌ای چشمگیر و قابل‌ملاحظه از الواح و متون نوشته‌شده به [[خط میخی]] را جمع‌آوری کرده بود. تعداد این متون و الواح به حدود ۳۰۰۰۰ عدد می‌رسید و در بین آنها حتی اسناد و آثار چند صد سال پیش از آن زمان هم به‌وفور دیده‌می‌شد.<ref>کتاب اطلاعات عمومی پیام صفحهصفحهٔ ۲۸۸</ref> وی این متون را از سراسر قلمرو گستردهٔ خود گردآوری کرده‌بود و گویا علت آن هم علاقه و رغبتی بوده که به خواندن و تحقیق داشته، چنان‌که پیشتر هم اشاره شد، بنا به یک روایت نیمه‌تاریخی وی تنها پادشاه آشور بوده که خواندن و نوشتن می‌دانسته‌است. بخش‌هایی از این کتابخانه در کاوش‌های باستان‌شناسانه [[انگلیس|انگلیسی‌ها]] در [[تپه کویونجیک]] در استان [[نینوا]] ی [[عراق]] در حدود ۱۸۵۰ میلادی کشف شد، این کتابخانه که منبعی گرانبها برای شناخت تمدن آشور و دیگر تمدن‌های [[میان رودان]] باستان‌است و آثاری چون [[حماسه گیل‌گمش]] و افسانه [[طوفان سومری]] در آن یافت شده، هم‌اکنون در [[موزه بریتانیا]] نگهداری می‌شود.<ref>پیرنیا، حسن. ''ایران باستان''، ج ۱، پنجم، تهران: دنیای کتاب، ۱۳۷۰، صص ۵۲ و ۵۳</ref> این آثار حقیقتاً از بابت تاریخ‌شناسی و باستان‌شناسی بسیار مهم و ارزشمند هستند.
 
آشور بانی‌پال نخستین کتابخانهٔ شناخته شده را در [[خاورمیانه]] بنیان نهاد،<ref>http://www.britannica.com/eb/article-9009855/Ashurbanipal Ashurbanipal, from the Encyclopædia Britannica</ref> وی در کاخ خود در [[نینوا]] مجموعه‌ای چشمگیر و قابل‌ملاحظه از الواح و متون نوشته‌شده به [[خط میخی]] را جمع‌آوری کرده بود. تعداد این متون و الواح به حدود ۳۰۰۰۰ عدد می‌رسید و در بین آنها حتی اسناد و آثار چند صد سال پیش از آن زمان هم به‌وفور دیده‌می‌شد.<ref>کتاب اطلاعات عمومی پیام صفحه ۲۸۸</ref> وی این متون را از سراسر قلمرو گستردهٔ خود گردآوری کرده‌بود و گویا علت آن هم علاقه و رغبتی بوده که به خواندن و تحقیق داشته، چنان‌که پیشتر هم اشاره شد، بنا به یک روایت نیمه‌تاریخی وی تنها پادشاه آشور بوده که خواندن و نوشتن می‌دانسته‌است. بخش‌هایی از این کتابخانه در کاوش‌های باستان‌شناسانه [[انگلیس|انگلیسی‌ها]] در [[تپه کویونجیک]] در استان [[نینوا]] ی [[عراق]] در حدود ۱۸۵۰ میلادی کشف شد، این کتابخانه که منبعی گرانبها برای شناخت تمدن آشور و دیگر تمدن‌های [[میان رودان]] باستان‌است و آثاری چون [[حماسه گیل‌گمش]] و افسانه [[طوفان سومری]] در آن یافت شده، هم‌اکنون در [[موزه بریتانیا]] نگهداری می‌شود.<ref>پیرنیا، حسن. ''ایران باستان''، ج ۱، پنجم، تهران: دنیای کتاب، ۱۳۷۰، صص ۵۲ و ۵۳</ref> این آثار حقیقتاً از بابت تاریخ‌شناسی و باستان‌شناسی بسیار مهم و ارزشمند هستند.
 
== پانویس‌ها و منابع ==