لوسی ماد مونتگومری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''لوسی مود مونتگُمری''' {{انگلیسی|Lucy Maud Montgomery}} (۳۰ نوامبر ۱۸۷۴ - ۲۴۱۸۷۴–۲۴ آوریل ۱۹۴۲) که عموماً با نام ال.ام. مونتگمری (L.M. Montgomery) شناخته می‌شود، نویسنده معروف و خیال پرداز [[کانادا]]یی بود که معمولاً برای نوجوانان شعر و داستان کوتاه مینوشتمی‌نوشت.

وسی ماد مونتگومری در۳۰ نوامبر ۱۸۷۴ در کلیفتون ([[نیو لاندن، جزیره پرنس ادوارد|نیو لاندن]] کنونی) واقع در [[جزیره پرنس ادوارد]] چشم به جهان گشود. او در ۲۱ ماهگی مادرش را در اثر بیماری [[سل]] از دست داد و پدرش که گرفتار حزن و اندوه مرگ همسر شده بود، حضانت او را به پدربزرگ و مادربزرگ مادری‌اش سپرد و در هفت‌سالگی او را ترک کرد و به [[پرینس آلبرت]] رفت. لوسی که ۷ سال بیشتر نداشت به [[کاوندیش، جزیره پرنس ادوارد|کاوندیش]] رفت تا با پدربزرگ و مادربزرگش زندگی کند؛ آن‌ها رفتار سختگیرانه‌ای با او داشتند. لوسی علی‌رغم داشتن خویشاوندانی در آنجا، بسیاری از دوران کودکی‌اش را در تنهایی گذراند و همین تنهایی به خلق دوستان و دنیاهای خیالی و ذهنی او و در نهایت تقویت قوهٔ تخیلش کمک کرد.

او دوران آموزش ابتدایی را در کاوندیش گذراند، البته به‌جز یک‌سال (۱۸۹۱-۱۸۹۰۱۸۹۱–۱۸۹۰) که نزد پدر و نامادری‌اش به پرینس آلبرت بازگشت. در این زمان، لوسی اولین شعرش را به نام  On Cape LeForce در مجلهٔ شارلوت در پرینس آلبرت منتشر کرد. او پس از یک‌سال به پرنس ادوارد بازگشت و پس از پایان تحصیلات پیش‌دانشگاهی در کاوندیش،  به کالج پرنس ولز در شارلوت تاون وارد شد و توانست در رشتهٔ دبیری مدرک کارشناسی خود را دریافت کند. او دو سال تحصیل را در یک سال به اتمام رساند و سپس در رشتهٔ ادبیات در [[دانشگاه دالهاوزی]] واقع در [[نوا اسکوشیا]] مشغول به تحصیل شد. پس از اتمام تحصیل، مونتگومری در مدارس مختلف جزیرهٔ پرنس ادوارد به‌عنوان مدرس مشغول به کار شد. در اوایل سال ۱۸۹۷ داستان‌های کوتاه خود را در مجله‌ها و روزنامه‌ها چاپ کرد. او بسیار پرکار بود و از ۱۸۹۷ تا ۱۹۰۷ بیش از ۱۰۰ داستان منتشر کرد.

او که دختری جوان، زیبا، خوش‌اندام و بسیار شیک‌پوش بود، در طول دوران تدریسش توجه پسران جوان بسیاری را به خود جلب کرد. او در ۱۴ سالگی رابطه‌ای را با پسری اهل کاوندیش به نام « نیت لاک هارت» آغاز کرد که برایش تنها رابطه‌ای بچگانه بود و لذا پیشنهاد ازدواجش را رد کرد. در اوایل ۱۸۹۰ جان پیچارد استاد مونتگرمی به او علاقه‌مند شد و تلاش کرد با دانش خود او را تحت‌تحت تأثیر قرار دهد، اما مونتگومری با برادر دوستش، ویل پیچارد وارد رابطه شد و در نهایت پیشنهاد ازدواج هر دوی آن‌ها را رد کرد، چرا که به‌نظر او استادش فردی بسیار کوته‌فکر و ویل پیچارد فقط دوست خوبی بود.

لوسی در سال ۱۸۹۷ پیشنهاد ازدواج دانشجویی به نام ادوین سیمپسون را پذیرفت، وی در جایی نوشت که چون به دنبال یافتن «عشق و تکیه‌گاهی» بوده و آینده روشنی برای خود متصور نبوده، این ازدواج را پذیرفته است. سپس زمانی که در Lower Bedeque تدریس می‌کرد، به یکی از اعضای خانواده‌ای که با آن‌ها زندگی‌زندگی می‌کرد علاقه‌مند شد اما این دلباختگی نیز دیری نپایید و سرانجام در سال ۱۸۹۸ پس از ناراحتی‌ها و سرخوردگی‌های بسیار نامزدی خود را با سیمپسون به هم زد و دیگر چشم‌انتظار عشقی رمانتیک نماند. لوسی در سال ۱۸۹۸ به کاوندیش برگشت تا با مادربزرگ بیوه‌اش زندگی کند. در سال‌های ۱۹۰۱ تا ۱۹۰۲ در روزنامه‌های Morning Chronicle و The Daily Echo مشغول به کار شد و تا زمان مرگ مادربزرگش (سال ۱۹۱۱)، از او مراقبت کرد. گرچه او از محل انتشار آثارش درآمد خوبی کسب می‌کرد اما می‌دانست که، «ازدواج انتخابی ضروری برای زنان در کانادا است».

اندکی پس از مرگ مادربزرگش در سال ‏۱۹۱۱، لوسی با یوئن مک‌دونالد (۱۹۴۳-۱۸۷۰۱۹۴۳–۱۸۷۰)، کشیش کلیسای پرزبیتری ازدواج کرد و به‌دنبال انتقال همسرش به کلیسای  لیزکدیل  به انتاریو نقل مکان کرد. مونتگومری یازده کتاب بعدی‌اش را در عمارت کلیسای  لیزکدیل  نوشت. این ساختمان درحال‌حاضر به موزهٔ لوسی ماد مونتگومری تبدیل شده است. این زوج صاحب سه پسر شدند که پسر سوم آن‌ها هنگام تولد درگذشت. او به‌خاطر وظایف مادری و تلاش برای کنارآمدن با زندگی کلیسایی، چند بار دچار افسردگی شد، و به گفتهٔ خودش، « برای زنی که به دنیا شادی داده بود، این زندگی بسیار غم‌انگیز بود».

در سال ۱۹۲۶ خانواده او به نوروال در انتاریو ([[هالتون هیلز]] امروزی) نقل مکان کردند که امروزه به باغ یادبود لوسی ماد مونتگومری تبدیل شده است. در سال ۱۹۳۵ پس از بازنشستگی همسرش به ساوانسی در انتاریو رفتند و خانه‌ای خریداری کردند که مونتگومری آن را «پایان سفر» نامید. او پس از ۱۵ سال دنباله‌های آن را به‌به نام‌های «آن در ویندی پاپلز» و «آن در اینگل ساید» نوشت. همچنین کتاب دیگری به نام «Jane of Lantern Hill» را هم در سال ۱۹۳۷ نوشت.

مونتگومری در آخرین سال زندگی‌اش، نهمین کتابش را با شخصیت محوری «آن» نوشت که مجموعه‌ای از ۱۵ داستان کوتاه‌،کوتاه، ۴۱ شعر دربارهٔ «آن» و پسرش والتر (که برای سربازی به جبهه رفت و کشته شد) بود و نام آن را «The Blythes Are Quoted» گذاشت. این کتاب در روز مرگ وی به دست ناشرش رسید اما به‌دلایل مبهمی به چاپ نرسید. یکی از محققان می‌گوید ممکن است لحن تاریک و ضدجنگ کتاب باعث چاپ‌نشدن آن در اواسط جنگ جهانی دوم شده باشد و بالاخره نسخهٔ کامل آن پس از ۶۷ سال در اکتبر ۲۰۰۹ به چاپ رسید.

مونتگومری در طول زندگی‌اش یک دیوان شعر، ۲۰ رمان ،رمان، ۳۰ مقاله و ۵۳۰ داستان کوتاه منتشر کرد. آثار، خاطرات و نامه‌های این نویسنده، توسط علاقه‌مندان و دانشگاهیان سراسر جهان، خوانده و تدریس می‌شوند.<ref>{{یادکرد وب|تاریخ=|نشانی=http://www.lmmontgomery.ca/|زبان=انگلیسی|عنوان=L.M. Montgomery|ناشر=lmmontgomery.ca|تاریخ بازدید=۱ فوریه ۲۰۱۱}}</ref>

اولین بیوگرافی منتشرشده از زندگی مونتگومری، کتاب  The Wheel of Things: A Biography of L. M. Montgomery  (۱۹۷۵)‎، نوشتهٔ مولی گیلن است. اساس کتاب گیلن،  ۴۰ نامهٔ مونتگومری به دوستش جورج بوید مک میلان در اسکاتلند است. مری روبیو و الیزابت واتسون در انتشارات آکسفورد در دههٔ ۱۹۸۰ مجموعه‌ای از مجلات وی را منتشر کردند. بیشتر مقالات، مصاحبه‌ها، نقدهای آثار مونتگومری، جزئیات مرگ و مراسم ختم وی در کتاب بنجامین لوفبور به ‌نامنام خوانندهٔ ال.ام. مونتگومری  The L. M. Montgomery Reader, Volume 1:  A Life in Print  (۲۰۱۳)‎ ذکر شده است.

مارک تواین گفته است، شخصیت «آن» در کتاب مونتگومری عزیزترین، سرزنده‌ترین و پرتحرک‌ترین کودک پس از آلیس فناناپذیر است. در کانادا از مونتگومری به‌عنوان اولین زنی که عضو انجمن هنری سلطنتی بریتانیا شده است، قدردانی شده و در سال ۱۹۳۵ به او مقام سلطنتی اعطا شد. شهرت او به کانادا ختم نمی‌شود. برای مثال، هزاران ژاپنی هر سال از مزرعهٔ ویکتوریایی روستای کاوندیش در جزیرهٔ پرنس ادوارد دیدن می‌کنند. در سال ۲۰۱۲، طبق نظرسنجی منتشرشده در ژورنال کتابخانهٔ مدرسه''،''  نسخهٔ اصلی رمان «آن در گرین گیبلز» رتبهٔ نهم را در بین بهترین کتاب‌های کودک منتشرشده به خود اختصاص داد. در بریتانیا این کتاب رتبهٔ ۴ را در نظرسنجی بی‌بی‌سی برای بهترین رمان‌های محبوب داخلی به خود اختصاص داده است.

خانهٔ مونتگومری در عمارت  لیسکدیل  در انتاریو و زمین‌های اطراف گرین گیبلز، خانهٔ  کاوندیش وی در جزیرهٔ پرنس ادوارد به‌عنوان اماکن ملی تاریخی کانادا ثبت شده‌اند. مونتگومری نیز در سال ۱۹۴۳ به‌عنوان شخصیت برجستهٔ تاریخ ملی توسط دولت کانادا شناخته شد.

[[جرج پنجم (پادشاهی متحد)|پادشاه جورج پنجم]] نشان افسر رتبهٔ امپراتوری بریتانیا (OBE) را به مونتگومری اعطا کرد. این نشان تنها نشانِ دریافت‌شده توسط شهروندان کانادایی تا دههٔ ۱۹۷۰ بود. در ماه مهٔ ۱۹۷۵ [[پست مرکزی کانادا|سازمان پست مرکزی]] تمبری به یاد «لوسی ماد مونتگومری، آن در گرین گیبلز» منتشر کرد. شهر تورنتو پارکی را به‌احترام وی پارک لوسی ماد مونتگومری لقب داد و در سال ۱۹۸۳ خانه‌ای را که طی سال‌های ۱۹۳۵  تا ۱۹۴۲ تا زمان مرگش در آن زندگی می‌کرد، به‌عنوان مکان تاریخی ثبت کردند. در صدوچهلمین سالگرد مونتگومری در ۳۰ نوامبر سال ۲۰۱۵، گوگل با تغییر آرم خود در ۱۲ کشور یاد وی را گرامی داشت.

== منابع ==

* {{یادکرد وب|نویسنده = |نشانی = http://media.hamyaari.ca/2016/12/04/%D9%84%D9%88%D8%B3%DB%8Cلوسی-%D9%85%D8%A7%D8%AFماد-%D9%85%D9%88%D9%86%D8%AA%DA%AF%D9%88%D9%85%D8%B1%DB%8Cمونتگومری-%D8%AE%D8%A7%D9%84%D9%82خالق-%D8%A2%D9%86آن-%D8%AF%D8%B1در-%DA%AF%D8%B1%DB%8C%D9%86گرین-%DA%AF%DB%8Cگی/ |عنوان = لوسی ماد مونتگومری – خالق «آن در گرین گیبلز» و «قصه‌های جزیره»| ناشر = رسانهٔ همیاری|تاریخ = ۴ دسامبر ۲۰۱۶|تاریخ بازدید = ۱۶ دسامبر ۲۰۱۶}}