لوسی ماد مونتگومری: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ←جایگزینی با [[وپ:اشتباه|اشتباه‌یاب]]: به‌احترام⟸به احترام، به‌دلایل⟸به دلایل، ، درحال‌حاضر⟸در حال حاضر، ، صدوچهلمین⟸صد و چهلمین، ،... |
|||
خط ۱۸:
== زندگی ==
=== خردسالی ===
وسی ماد مونتگومری در۳۰ نوامبر ۱۸۷۴ در کلیفتون ([[نیو لاندن، جزیره پرنس ادوارد|نیو لاندن]] کنونی) واقع در [[جزیره پرنس ادوارد]] چشم به جهان گشود. او در ۲۱ ماهگی مادرش را در اثر بیماری [[سل]] از دست داد و پدرش که گرفتار حزن و اندوه مرگ همسر شده بود، حضانت او را به پدربزرگ و مادربزرگ مادری‌اش سپرد و در
او دوران آموزش ابتدایی را در کاوندیش گذراند، البته به‌جز یک‌سال (۱۸۹۱–۱۸۹۰) که نزد پدر و نامادری‌اش به پرینس آلبرت بازگشت. در این زمان، لوسی اولین شعرش را به نام On Cape LeForce در مجلهٔ شارلوت در پرینس آلبرت منتشر کرد. او پس از یک‌سال به پرنس ادوارد بازگشت و پس از پایان تحصیلات پیش‌دانشگاهی در کاوندیش، به کالج پرنس ولز در شارلوت تاون وارد شد و توانست در رشتهٔ دبیری مدرک کارشناسی خود را دریافت کند. او دو سال تحصیل را در یک سال به اتمام رساند و سپس در رشتهٔ ادبیات در [[دانشگاه دالهاوزی]] واقع در [[نوا اسکوشیا]] مشغول به تحصیل شد. پس از اتمام تحصیل، مونتگومری در مدارس مختلف جزیرهٔ پرنس ادوارد به‌عنوان مدرس مشغول به کار شد. در اوایل سال ۱۸۹۷ داستان‌های کوتاه خود را در مجله‌ها و روزنامه‌ها چاپ کرد. او بسیار پرکار بود و از ۱۸۹۷ تا ۱۹۰۷ بیش از ۱۰۰ داستان منتشر کرد.
خط ۲۷:
لوسی در سال ۱۸۹۷ پیشنهاد ازدواج دانشجویی به نام ادوین سیمپسون را پذیرفت، وی در جایی نوشت که چون به دنبال یافتن «عشق و تکیه‌گاهی» بوده و آینده روشنی برای خود متصور نبوده، این ازدواج را پذیرفته است. سپس زمانی که در Lower Bedeque تدریس می‌کرد، به یکی از اعضای خانواده‌ای که با آن‌ها زندگی می‌کرد علاقه‌مند شد اما این دلباختگی نیز دیری نپایید و سرانجام در سال ۱۸۹۸ پس از ناراحتی‌ها و سرخوردگی‌های بسیار نامزدی خود را با سیمپسون به هم زد و دیگر چشم‌انتظار عشقی رمانتیک نماند. لوسی در سال ۱۸۹۸ به کاوندیش برگشت تا با مادربزرگ بیوه‌اش زندگی کند. در سال‌های ۱۹۰۱ تا ۱۹۰۲ در روزنامه‌های Morning Chronicle و The Daily Echo مشغول به کار شد و تا زمان مرگ مادربزرگش (سال ۱۹۱۱)، از او مراقبت کرد. گرچه او از محل انتشار آثارش درآمد خوبی کسب می‌کرد اما می‌دانست که، «ازدواج انتخابی ضروری برای زنان در کانادا است».
اندکی پس از مرگ مادربزرگش در سال ۱۹۱۱، لوسی با یوئن مک‌دونالد (۱۹۴۳–۱۸۷۰)، کشیش کلیسای پرزبیتری ازدواج کرد و به‌دنبال انتقال همسرش به کلیسای لیزکدیل به انتاریو نقل مکان کرد. مونتگومری یازده کتاب بعدی‌اش را در عمارت کلیسای لیزکدیل نوشت. این ساختمان
=== حرفه نویسندگی ===
مونتگمری بیشتر به خاطر مجموعه رمان‌هایی شناخته می‌شود که با [[آن شرلی در گرین گیبلز]] منتشر شده در ۱۹۰۸ آغاز شد. آن شرلی در گرین گیبلز موفقیتی سریع را برای او به همراه داشت. شخصیت اصلی رمان، دختربچه‌ای یتیم به نام [[آن شرلی]]، مونتگمری را به شهرتی چشمگیر در دوران زندگی‌اش رساند و او در سطح بین‌المللی نیز مطرح کرد.<ref>{{یادکرد وب|تاریخ=|نشانی=http://www.gov.pe.ca/infopei/index.php3?number=2081|زبان=انگلیسی|عنوان=Lucy Maud Montgomery and Anne|ناشر=InfoPEI|تاریخ بازدید=۱ فوریه ۲۰۱۱}}</ref> رمان اول، با
در سال ۱۹۲۰ نوشتن دربارهٔ «آن» را متوقف کرد و در یادداشت‌هایش نوشت که از این شخصیت خسته شده است. هرچند مجموعه کتاب‌های دیگر او، «امیلی»، «پت» و تک رمان‌هایش آثار موفقی بودند، اما با کتاب‌های «آن» قابل مقایسه نبودند.
خط ۳۶:
در سال ۱۹۲۶ خانواده او به نوروال در انتاریو ([[هالتون هیلز]] امروزی) نقل مکان کردند که امروزه به باغ یادبود لوسی ماد مونتگومری تبدیل شده است. در سال ۱۹۳۵ پس از بازنشستگی همسرش به ساوانسی در انتاریو رفتند و خانه‌ای خریداری کردند که مونتگومری آن را «پایان سفر» نامید. او پس از ۱۵ سال دنباله‌های آن را به نام‌های «آن در ویندی پاپلز» و «آن در اینگل ساید» نوشت. همچنین کتاب دیگری به نام «Jane of Lantern Hill» را هم در سال ۱۹۳۷ نوشت.
مونتگومری در آخرین سال زندگی‌اش، نهمین کتابش را با شخصیت محوری «آن» نوشت که مجموعه‌ای از ۱۵ داستان کوتاه، ۴۱ شعر دربارهٔ «آن» و پسرش والتر (که برای سربازی به جبهه رفت و کشته شد) بود و نام آن را «The Blythes Are Quoted» گذاشت. این کتاب در روز مرگ وی به دست ناشرش رسید اما
مونتگومری در طول زندگی‌اش یک دیوان شعر، ۲۰ رمان، ۳۰ مقاله و ۵۳۰ داستان کوتاه منتشر کرد. آثار، خاطرات و نامه‌های این نویسنده، توسط علاقه‌مندان و دانشگاهیان سراسر جهان، خوانده و تدریس می‌شوند.<ref>{{یادکرد وب|تاریخ=|نشانی=http://www.lmmontgomery.ca/|زبان=انگلیسی|عنوان=L.M. Montgomery|ناشر=lmmontgomery.ca|تاریخ بازدید=۱ فوریه ۲۰۱۱}}</ref>
خط ۵۲:
خانهٔ مونتگومری در عمارت لیسکدیل در انتاریو و زمین‌های اطراف گرین گیبلز، خانهٔ کاوندیش وی در جزیرهٔ پرنس ادوارد به‌عنوان اماکن ملی تاریخی کانادا ثبت شده‌اند. مونتگومری نیز در سال ۱۹۴۳ به‌عنوان شخصیت برجستهٔ تاریخ ملی توسط دولت کانادا شناخته شد.
[[جرج پنجم (پادشاهی متحد)|پادشاه جورج پنجم]] نشان افسر رتبهٔ امپراتوری بریتانیا (OBE) را به مونتگومری اعطا کرد. این نشان تنها نشانِ دریافت‌شده توسط شهروندان کانادایی تا دههٔ ۱۹۷۰ بود. در ماه مهٔ ۱۹۷۵ [[پست مرکزی کانادا|سازمان پست مرکزی]] تمبری به یاد «لوسی ماد مونتگومری، آن در گرین گیبلز» منتشر کرد. شهر تورنتو پارکی را
== گزیده آثار ==
| |||