درس‌های فلسفه تاریخ: تفاوت میان نسخه‌ها

هگل نویسندگان تاریخ های دست اول را کسانی می داند که رویدادها و اوضاع هم [[زمان]] خود را به شکل اثری تصویری برای قوه تصور خواننده درمی آورند. از نظر او محتوای این تاریخ ها نمی تواند جامع باشد. در این نوع تاریخ نویسی روح [[نویسنده]] و روح کارهایی که او روایت می کند یگانه و یکسان است. از این رو او به اندیشیدن درباره خودش نیازی ندارد زیرا خود در روح رویدادها زیست می کند و از رویدادها برتر نمی رود. هگل دومین شیوه تاریخ نویسی را تاریخ اندیشیده می نامد. این نوع تاریخ تاریخی است که نویسنده از واقعیتی که در آن زیست می کند فراتر می رود و نه آنچه در زمان موجود بوده است بلکه آنچه در روح موجود و حاضر است را وصف می کند و به این جهت موضوع آن گذشته به نحو کامل است. او تاریخ اندیشیده را به سه نوع تاریخ [[انتزاع]]یی، تاریخ کرداری و تاریخ انتقادی تقسیم کرده است. هگل نوع دیگری از تاریخ را تاریخ فلسفی می نامد که دیدگاه [[تاریخ نویس]] در آن عمومی است اما روی زمینه ای خاص از زندگی قومی تکبه نمی کند.