دیوید پینسکی: تفاوت میان نسخه‌ها

او در [[مسکو]]، ویتپسک و [[وین]] پرورش یافت. پینسکی در جوانی به [[ورشو]] رفت و در آنجا دوستِ ایزاک پِرِتز، نویسندهٔ پیشروی یدیش،[[یدیش]]، شد. در ورشو، همکاری اش با [[جنبش کارگران یهودی]] را آغاز کرد و تا آخر عمر ادامه داد. اولین داستان کوتاه او «انسان دوست بزرگ» در ۱۸۹۴م منتشر شد. او جُنگ یدیش «ادبیات و زندگی» را سردبیری کرد ووپس از دو سال تحصیل در رشتۀ پزشکی در بریل، برای ادامهٔ تحصیل به [[برلین]] رفت. در ۱۸۹۹م به ایالات متحدهمتحدۀ آمریکا مهاجرت کرد و در آنجا در چندین نشریهٔ ادواری کارگری و [[سوسیالیستی]] نویسندگی و سردبیری کرد. او پس از کشتار یهودیان در ۱۹۰۳م در [[کیشینیف]] روسیه، درگیر جنبش کارگری صهیونیستی شد.

در ۱۹۲۰نمایشنامۀ «گنج» از ۱۹۲۰تااو به روی صحنه آمد.اواز همین سال تا ۱۹۲۲م رئیس [[اتحادیهٔ ملی کارگران یهودی شد ]]و از۱۹۳۰ تا ۱۹۵۳م رهبر [[انجمن فرهنگ یهودیان]] بود. در ۱۹۴۹م به [[حیفا]] در اسرائیل (فلسطین اشغالی)مهاجرت کردو خانهٔ او محفلی برای نویسندگان جوان یدیش شد. موفق‌ترین اثر پینسکی نمایشنامهٔ طنزآمیز «گنجینه‌ها» بود که در نیویورک سیتی و آلمان به اجرا درآمد. نمایشنامهٔ او «یهود جاودانی» (۱۹۲۶م) را گروه بازیگران عبری ها-بیما در ۱۹۱۹م اجرا کردند. داستان او، «نسلِ نُوا ایدُن»(۱۹۱۳م)، تصویری از زوال یهودیت در آمریکاست و برضد همگون سازی بحث می‌کند.« ده نمایشنامه » و «شاه داوود و زنانش» از نمایشنامه و داستانهای اوست که از یدیش به انگلیسی ترجمه شده است.