تئودور ژریکو: تفاوت میان نسخه‌ها

|تولد = [[۲۶ سپتامبر]] [[۱۷۹۱ (میلادی)|۱۷۹۱]]{{سخ}}[[روئن]]

|وفات = [[۲۶ ژانویه]] [[۱۸۲۴ (میلادی)|۱۸۲۴]]{{سخ}}[[پاریس]]

|سبک نقاشی = [[سبک رومانتیک|رومانتیک]]

|آثار برجسته = [[کلک مدوسا]]

{{سخ}}در دورانی که در موزهٔ لوور بود انرژی و زنده‌دلی حاکم بر مکتب [[نئوکلاسیسیسم]] او را جلب خود کرد و این شور و حرارت را به کپی‌کاری در لوور ترجیح داد. او سپس به [[ورسای]] نقل مکان کرد و زمان زیادی را در آنجا سپری نمود؛ چون در آنجا درهای زیادی رو به او گشوده بود و می‌توانست از محیط قصر و اصطبل‌های آن استفاده کند. سپس به کسب دانش در راستای شناخت [[آناتومی]] و حرکات بدن اسب‌ها پرداخت.

[[پرونده:GericaultHorseman.jpg|بندانگشتی|راست|200px|[[The Charging Chasseur]], 1812.]]

 

== عرصه ی شناخت ==

=== کلک مدوسا ===

تئودور ژریکو در طی زندگی کوتاه خود چند اثری بیش بر جا نگذشت. اثری که شهرت جهانی پایدار او را تضمین کرد، بر مبنا ی هادسه ای واقعی ساخته شد. د ژوئیه ۱۸۱۷ زمانی که ژریکو در ایتالیا به سر میبرد ، یک [[ناو محافظ]] فرانسوی که تعدادی مهاجر و سرباز را به سنگال می برد دور از آن ساحل به گل نشست. افسران و خدمه ی کشتی با خزیدن در چند قایق موجود جان خود را نجات دادند و اکثر مسافران را به امان خدا رها کردند.مسافران به هر ترتیبی که بود کلکی ساختند که ۱۵۰ نفر بر آن سوار شدند و به دریا زدند. پس از روزهای متمادی یاس و هرمان وصف ناپذیر ،فقط ۱۵ نفر از آنها زنده ماندند که کشتی در حال گذاری نجاتشان داد.

{{سخ}}[[کلک مدوسا]] از لحاظ انتخاب موضوع کاملاً غیر عادی بود. این نقاشی نه اسطوره های کهن، نه یک حادسه ی تاریخی مهم و نه یک آفریده ی ادبی یا چیزی ابداعی خود نقاش، بلکه یک حادسه ی حقیقی و به شدت بحث انگیز را نشان میداد.قهرمانان این حادسه موجودات استثنایی نبودند بلکه مردم عادی بودند. روشی که ژریکو در عبور از مرز مستند سازی به کار برده نیز همین قدر نا معمول و خاص بود: او.جای پیروی از رسم جاری و مصور کردن یک حادسه مهیج ، به جستجوی معادل ها ی تصویری برای عذاب ،استیصال و بارقه ی هولناک امید در مسافران [[کشتی شکسته]] بر آمد ، و در نتیجه این واقیت متفاوت را تا سطح یک تمثیل عام و جذاب ارتقا داد.

{{سخ}}خط مورب پرمخاطره سراسر تصویر را از گوشه ی راست پایین تا گوشه ی چاپ بالا در می نوردد و در جایی که بادبان تیره با ابر های سیاه ، سنگین و آبستن طوفان در آمیخته است، ختم میشود . این کوشش قطری در تقابل با ریتم هرم بدن هایی است که با ضعف اما دیوانه وار خود را بالا می کشند و در راس آن پیکار سیاه علامت دهنده به کشتی نجات قرار دارد . این پیکار مظهر توده ها ی له شده و در مانده ای است که امیدشان یکسره بر باد رفته . مرد ایستاده بر بالای خط افق ، نگاه ما را به سمت کشتی دور و نا پیدا که کانون تمامی امیدهاست و هدف واپسین رمق مصیبت زادگان ،هدایت می کند.