محمدحسین لقمان‌ادهم: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱:
'''محمدحسین لقمان‌ادهم''' (۱۲۵۸ تبریز -
== زندگی ==
محمدحسین لقمان‌ادهم در سال ۱۲۵۸ شمسي در تبريز متولد شد. پدر ايشان زين العابدين خان لقمان الممالك كه تحصيلات خود را در دانشكده‌ي پزشكي پاريس انجام داده و پس از مراجعت به ايران در تبريز به سمت طبيب مخصوص وليعهد وقت محمدعلي ميرزا مشغول كار شد وي با بودجه شخصي خود مدرسه لقمانيه را با اسلوب اروپايي تأسيس كرد و ديپلم اين مدرسه را دولت فرانسه و روسيه معادل ديپلم كامل متوسطه مي‌شناختند. لقمان ادهم تحصيلات مقدماتي و متوسطه را در تبريز در مدرسه لقمانيه انجام داده و چندي معلم جغرافيا و ناظم آن مدرسه بود. سپس نزد اساتيد فن و پدر خود طب ايراني را فرا گرفت و معين الاطبا لقب گرفت و شهرتش از شهر تبریز گذشت و محمد علی شاه او را به دربارش فراخواند. وی که ملقب به معین الاطبا شده بود در جریان استبداد صغیر و به توپ بستن مجلس تعدادی از آزادی خواهان زندانی در باغ شاه را فراری داد و خودش نیز به فرانسه رفت. در سال ۱۹۰۸ در آنجا مدرک [[دکترای پزشکی]] گرفت و در بازگشت طبیب مخصوص احمد شاه شد و لقب لقمان‌الدوله را از او دریافت کرد. او سال ۱۲۹۷ مدرسه طب را تأسیس کرد و بعدها وقتی [[دانشگاه تهران]] تأسیس شد و شروع به کار کرد اولین رئیس [[دانشکده پزشکی]] آن شد.
در سال ۱۳۳۸ ه. ق به اتفاق دکتر حکیم‌الدوله (محمدحسن لقمان‌ادهم برادر کوچکترش و وزیر بهداری کابینه [[دکتر مصدق]]) جزو همراهان احمدشاه در سفر اروپا بود و در بازدید از [[انستیتو پاستور]]، احمدشاه را به تأسیس چنین بنگاهی در ایران تشویق کرد و برای این کار دکتر منارد فرانسوی را استخدام و به ایران آورد. در سال ۱۲۹۵ ه. ش ریاست طب [[مدرسه دارالفنون]] را به عهده گرفت و پایه و اساس دانشکده پزشکی را پی ریزی نمود؛ کلاس طب را از دارالفنون مجزا و تبدیل به مدرسه طب کرد.<ref>پایگاه اینترنتی مرکز پزشکی آموزشی و درمانی لقمان حکیم</ref> او نخستین رئیس [[دانشکده پزشکی دانشگاه تهران]] بود.
در سال ۱۳۱۲ شمسی به سمت پزشک مخصوص رضاشاه منصوب شدند. در سال ۱۳۱۷ از ریاست [[دانشکدهٔ پزشکی]] و خدمات رسمی دولتی به دلیل بیماری کناره گیری کرد. در سال ۱۳۲۸ به پاس خدمات ۵۰ ساله ایشان از طرف وزارت فرهنگ، دانشگاه تهران و [[فرهنگستان ایران]] جشنی در تالار فرهنگ برپا شد و در این جشن به ایشان نشان همایونی و نشان دانش اعطا گردید. وی در اول آبان ماه سال ۱۳۲۹ كه مصادف با روز عاشوراي سال ۱۳۷۰ ه. ق بود چشم از جهان فروبست. وزارت بهداري براي قدرداني از خدمات بهداشتي ايشان بيمارستان سيصد تخت خوابي خود را در ۱۵ دي ماه سال ۱۳۳۰ طي مراسمي به نام ايشان نامگذاري كرد. دهخدا و بهار نیز در مدح او اشعاری سروده‌اند. در تهران خیابانی به نام او نام‌گذاری شده بود که پس از انقلاب به خیابان باقری‌کماسایی تغییر نام داد.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاه=دانشگاه علوم پزشکی تهران|نشانی=http://medicine.tums.ac.ir/page.aspx?p=575&id=22|عنوان=رؤساي پیشین دانشكده پزشكي}}</ref>
== منابع ==
| |||