بودیسم: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ←‏پیوند به بیرون: ربات:اصلاح خطای مقاله با استفاده از AWB
جز حذف برچسب نالازم با استفاده از AWB
خط ۹:
 
== خاستگاه اندیشه‌های بودا ==
 
<p align=justify>
پیرامون سه هزار سال پیش، شاخه‌هایی از [[آریاییان]] ایران، از بقیه جدا شده و به سرزمین [[هند]] کوچیدند. پیش از ورود آن‌ها به شبه جزیرهٔ هند، قوم دیگری در آنجا نشیمن داشت که به نام [[قوم دراویدی|دراویدی]] معروف است. آریایی‌ها پیرامون ۲۵۰۰ سال پیش یعنی به هنگام زایش [[بودا]] در بیشتر سامان‌های شمالی هند جایگزین شده و بر آن نواحی چیره گشته‌بودند.<ref>*Oxtoby, Willard Gurdon. , and Alan F. Segal. A Concise Introduction to World Religions. Don Mills, Ont. : Oxford UP, 2007. Print.</ref>
 
خط ۱۶:
== آموزه‌های بودا ==
[[پرونده:Shigatse Monks, Tibet.jpg|بندانگشتی|چپ|300px|راهبان بودایی شیگاتسه، [[تبت]]]]
 
<p align=justify>
 
<p align=justify>
چکیده آموزه بودا این است:
 
خط ۱۰۹:
 
== شاخه‌های آیین بودایی ==
 
<p align=justify>
بوداگرایی از دیدگاه شمار پیروان، پس از [[مسیحیت]]، [[اسلام]] و [[هندوگرایی]] چهارمین دین جهان است. آیین بودا به سه شاخه اصلی بخش می‌شود. شاخه بزرگ‌تر [[مهایانه]] و شاخهٔ سنتی‌تر اما کوچک‌تر [[تراوادا|تراوده]] نام دارد. شاخه سومی نیز به نام [[وجره‌یانه]] با جنبه‌های صوفیانه در تبت، بوتان، و مغولستان رایج است. تراوده بر اهمیت بودای تاریخی یعنی [[سیدارتا گوتما]] تأکید دارد. آیین بودایی در پی رویدادهای تاریخی از [[هند]] و [[نپال]] رخت بربست و به سوی سرزمین‌های شرقی کوچید. کشورهای جنوبی‌تر مانند [[سری‌لانکا]] پیرو شاخهٔ تراوده و شمالی‌ترها مانند [[چین]] و [[ژاپن]]، پیرو گونه‌هایی از کیش مهایانه هستند. بیشترین گسترش آیین بودایی زمانی رخ داد که [[آشوکا شاه]] به این دین گروید و به گستراندن آن مشغول شد.{{مدرک}}
 
خط ۱۳۱:
== آیین بودایی و ایران ==
{{اصلی|بوداگرایی در ایران}}
 
<p align=justify>
* سکه‌ای از پیروز پسر [[اردشیر بابکان|اردشیر ساسانی]] یافت شده که در آن وی از ارج‌گذاری خویش نسبت به دو دین [[زرتشتی]] و بوداگرایی خبر می‌دهد.{{مدرک}}
* در سدهٔ ۶ زایشی یک رشته داستان‌های بودایی به نام [[جاتاکا]] از روی ویرایش هندوی آنها به نام «پنچا تنترا» به [[پارسی میانه]] ترجمه شد و «کلیلگ و دمنگ» نام گرفت. در سدهٔ ۸ زایشی [[ابن مقفع]] آن داستان‌ها را به عربی برگرداند و نام [[کلیله و دمنه]] بر آنها نهاد. ترجمه‌های لاتین و یونانی آن کتاب بعدها در سدهٔ ۱۴ پایهٔ [[داستان‌های آسوپ]] نوشتهٔ یک راهب [[بیزانس|بیزانسی]] را تشکیل داد.{{مدرک}}