فشار خون بالا: تفاوت میان نسخه‌ها

== تاریخچه ==

[[پرونده:William Harvey (1578-1657) Venenbild.jpg|تصویر وریدها از ''Exercitatio anatomica de motu cordis et sanguinis in animalibus'' ("یک تمرین آناتومیک روی حرکت قلب و خون در موجودات زنده")|thumb]]

 

به لحاظ تاریخی درمان آنچه که «بیماری نبض سخت» نامیده می‌شد متشکل از کاهش مقدار خون با [[حجامت]] یا استفاده از [[زالو]] بود. .<ref name="pmid 1744849">{{cite journal |author=Esunge PM |title=From blood pressure to hypertension: the history of research |journal=J R Soc Med |volume=84 |issue=10 |pages=621 |year=1991 |month=October |pmid=1744849 |pmc=1295564}}</ref>[[امپراتور زرد]] چین [[آولوس کورنلیوس سلسوس|کورنلیوس سلسوس]]، [[گالن]]، و [[هیپوکریتس]] حجامت را تأیید کردند. .<ref name="pmid 1744849" /> در قرون ۱۹ و ۲۰، قبل از آنکه درمان مؤثر دارویی برای فشار خون امکان‌پذیر شود، سه نوع درمان مورد استفاده قرار می‌گرفت، که هر سه آنها عوارض جانبی متعددی داشتند. این سه نوع درمان شامل محدودسازی شدید سدیم (برای مثال، رژیم برنج<ref name="pmid 1744849" />)، [[سمپاتکتومی]] (قطع بخش‌هایی از [[سیستم عصبی سمپاتیک]] توسط عمل جراحی)، و تب درمانی (تزریق موادی که سبب تب می‌شد، و فشار خون را به شکل غیرمستقیم کاهش می‌داد)).<ref name="pmid 1744849" /> اولین ماده شیمیایی برای فشار خون [[سدیم تیوسیانات]]، در سال ۱۹۰۰ مورد استفاده قرار گرفت اما عوارض جانبی بسیاری داشت و محبوبیتی نداشت.<ref name="pmid 1744849" /> مواد بسیار دیگری بعد از [[جنگ جهانی II]] جنگ جهانی دوم تهیه شدند. مشهورترین آنها که تأثیر قابل قبولی نیز داشتند [[تترامتیل آمونیم کلراید]] و مشتقات آن [[هگزامتونیوم]]، [[هیدرالازین]]، و [[رسرپین]] بودند (به دست آمده از گیاه طبی ''[[راولفیا سرپنتینا]]'')). با کشف اولین مواد خوراکی موجود که تحمل پذیری خوبی داشتند، جهش عمده‌ای در این عرصه پدیدار گشت. اولین ماده [[کلروتیازید]] بود، اولین [[تیازید]] [[مُدِر]]، که از آنتی بیوتیک [[سولفانیل آمید]] تهیه شده بود و در سال ۱۹۵۸ در دسترس قرار گرفت. .<ref name="pmid 1744849" /><ref>{{cite journal|author=Novello FC, Sprague JM | title=Benzothiadiazine dioxides as novel diuretics | journal=J. Am. Chem. Soc. | year=1957 | volume=79 | pages=2028 | doi=10.1021/ja01565a079|issue=8}}</ref> این ماده هنگامی که از تجمع مایع جلوگیری می‌کرد دفع نمک را افزایش می‌داد. یک [[آزمایش کنترل شده تصادفی]] که پشتیبان مالی آن [[وزارت امور نظامیان سابق ایالات متحده|اداره نظامیان سابق]] بود [[هیدروکلروتیازید]] به اضافه رسرپین به اضافه هیدرالازین را در برابر دارونما مقایسه می‌کرد. این طرح مطالعاتی به دلیل اینکه اشخاصی که در [[گروه فشار]] خون بالا قرار داشتند و دارو دریافت نمی‌کردند عوارض بسیار بیشتری نسبت به بیماران تحت درمان از خود نشان دادند و مضایقه درمان از آنها کاری غیراخلاقی پنداشته می‌شد، در مراحل اولیه کار متوقف شد. مطالعه روی اشخاصی ادامه یافت که فشار خون پایین‌تری داشتند و نشان داد که درمان، حتی در اشخاص دارای فشار خون متوسط، خطر مرگ قلبی-عروقی را به بیش از نصف کاهش داد. .<ref>{{cite journal | author=Freis ED | title=The Veterans Administration Cooperative Study on Antihypertensive Agents. Implications for Stroke Prevention | journal=Stroke | year=1974 | volume=5 | pages=76–77 | pmid=4811316 | url=http://stroke.ahajournals.org/content/5/1/76.long | format=PDF | issue=1 | doi=10.1161/01.STR.5.1.76}}</ref> در سال ۱۹۷۵، [[جایزه لاسکر|جایزه مخصوص سلامت عمومی لاسکر]] به تیمی که کلروتیازید را تهیه کرده بود اعطا شد. .نتایج این مطالعات کمپین‌های [[سلامت عمومی]] را برای افزایش آگاهی عموم از فشار خون بالا تشویق کرد و اندازه‌گیری و درمان فشار خون بالا را ترویج داد. به نظر می‌رسد که این اقدامات حداقل تا حدودی به ۵۰٪ کاهش مشاهده شده در سکته و بیماری قلبی ناشی از [[کم خونی]] بین سال ۱۹۷۲ و ۱۹۹۴ کمک کرده است.